วจะพาไปหรือตามไปด้วย ไอลดายืนรอเขาครู่เดียว ไม่เห็น

์ขึ้นต่อสายหาคนของตนเอง “เดี๋ยวมีเช็กอินสอง

ะคุณ

เรื่องของพี่ ไม่

บทรา

ลับลงในกระเป๋ากางเกงอย่างเดิม ทิ้งเวลาไว้ครู่ ค่อยเ

เมื่อพนักงานบอกเสียงหวานว่าให้พวกเธอน

พักเหลือไหมในช่วงไฮซีซัน เพราะถ้าหากไม่มีห้อง เธอกับไอลดาไม่ต้องขับรถวนหาที่นอนทั่วทั้งเกาะในคืนนี้หรอกหรือ แล้วนี่ก็ทุ่มกว่าแล้วด้วย การเดินทางมันบั่นทอนเ

้องพักห้องสุดท้ายพอดี โชคดีซ้ำสองที่ได้ห้องติดหาดด้านหน้านู่นเลย ก่อนจะพากันหันหลังเดินกลับ

ใส “โชคดีจังเลยค่ะ ด้าได้ห้องพอด

านต้อนรับ เห็นทางนั้นยิ้มตอบ ก็ค่อย

งไหนหรือคะ นี่มากับ

ป็นนัยว่ายังรอคอยเธออยู่ เมื่อลองได้คิดทบทวนดูอีกหลาย ๆ ที ไอลดาพบว่าตัวเองอาจตัดสินใจพลาดไป ที่เลือกหัส

าคนเดี

้ตามไปขนกระเป๋าที่รถ โดยที่เขาเองอาสาเดินตามพวกเธอไปด้ว

ือไปหาอะไรกิน หรืออยากไปเด

นคิด รีรอในคำตอบ สุดท้ายธรณ์ก็เ

นดีกว่าค่ะพี่ธ

อธรณ์เดาความคิดของเธอถูกราวก

ยิ้มหวานตอบเขาไป แล้วหันมาทางเพื่อนที

“พักก่อนไม่ดีหรือด้า ขับรถมาทั้งวัน หน้าดูซีด ๆ

ิ้ม ๆ ก่อนเลยสายตามามองสบกับเธอ พรรณวษามอ

ดขำมุกเขาไม่ได้ แล้วค่อยยกมือขึ้นประคองแก้มต

ดมากไหมค

วที่ครองหัวใจของเขามาตลอดหลายปี บอกเสียงละมุนก

อย่างนั้นเป็นนานสองนานโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาแม้แต่คนเ

ายหญิงเบื้องหน้าที่คงหลงลืมไปว่า มีเธออยู่ตรงนี้ด้

วขาวแลดูสะอาดตา มีเสน่ห์กับเพศตรงข้ามไม่น้อย เขามักเป็นคนยิ้มง่าย ยิ้มแบบคนสุภาพ แต่พรรณวษามองว่าเขาซ่อนเร้นคว

ณวษาเป็นหนึ่งคนที่ธรณ์ไม่เคยทำตัวสนิทสนมผูกมิตรด้วย แต่จะเป็นเพราะเหตุผลกลใดก็ตามแ

ท่าที่เธอรู้มาในตอนนั้น แม้ธรณ์จะเป็นคนมีฐานะ แต่เขาไม่ได้ทำงานเป็นหลักแหล่ง ไม่มีบริษัทเป็นของตัวเอง มีแค่ชื่อเป็นหนึ่งในทีมกรรมการบริหารกับธุรกิจครอบครัว ที่ไม่เคย