ม่จอดดูหน

ทำมาขับจ่อขับจี้ โธ่ รถเล็กแค่นั้นจะมา

้วีน แต่ไม่ใช่คนไร้จิตสำนึกขนาดที่ว่าท

างนั้นอีกทีก็ชัก

หญ่รถมอเตอร์ไซค์แบบนี้หรอก ถนนใต้ทางด่วนขาเข้ากรุงเทพก็ช่างหาที่กลับรถได้ยากเย็นเหลือเกิน กระแทกหลังกับเบาะน

้องการแวะที่ร้านอาหารสาขาหนึ่งของ

ร้านตรงบางจา

มุนหน้ามามองปริน สั่งเ

านของตัวเอง ไม่ถามความสมัครใจของเธอสักคำ แทนที่จะเลี้ยวไปส่งที่บ้านก่อน แต่กลับแยกมาอีกทาง เพื่อแวะทำธุระของเขาที่ร้า

กนักนะลูก แ

อบมารดากลับไปด้วยสติ๊กเกอร์รู

่อนสนิทของเธอแจ้งเตือนสว

าย พิมพ์กลับไป

นไรเ

กจะขับรถให้ ที่ไหนได้แวะเข้าที่ร้านจนจะครบทุกสาขาอย

ิมพ์ถามกลับมาท

เพื่อนไปแบบนั้นแล้วก็เบ้ปากเข้า

ร้อมส่งสติ๊กเกอ

แต่ไม

ฝนกลัวโดนเป่าด้วยแหละ’ ปลายฝนพิมพ์ตอบไปก็ใจคอไม่ดีเล็กน้อย

กันได้ทุกเรื่อง แม้จะทำงานคนละสาย อยู่ไกลถึงขอ

ปนั่งที่หลังพวงมาลัย พารถออกจากที่จอดไปเสีย เป็

อมกับวิ่งตามมา ปลายฝนจึงเหยียบคันเร่งหนี หาได้สนใจไม่ แล้วนั่งบ่นอ

ง ปลายฝนเหลือบตามองที่กล้วย อีกฝ่ายก็เอาแต่ยิ้มไม่พูดอ

อของแล้วพาเข้าบ้าน เลยขี้เกียจเซ้าซี้ถามอีก เดินผ่านประตูเข้า

ยไปที่ด้านหลังของมารดา พบว่ามีใครอยู่ตรงนั้นด้วยอีกคน เบี่ยงตัวทำทีเป็นวางกระ

านมา “ไปกินข้าวถึง

รประหม่าที่อยู่ ๆ ก็พุ่งสูงขึ้น ตอบมารดาว่า “พี่ปรินอยากเ

ได้เบา ก่อนที่เธอจะพูดจบเสียอีก ปิยมาภรณ์หั

ผาตอบด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มประดับอยู่เล็กน้อย “ผมแวะไปหาอาจารย์อำนวยชัยที่โรงพยาบ

เรื่องที่คุยค้างก่อนหน้าปลายฝนจะกลับเข้ามาด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจเท่าใ

ล้วดูซิ แผลถลอกเต็มตัวไปหม

น้อย ๆยกแขนกอดอก พูดขึ้น “คุณแม่ทำอย่างกับเขาเป็น

่งสายตาเอือมระอาให้เธอ แ

ผมไม่ได้ล้มเพราะประมาทหรอกครับ เจอเจ้า

า ร้องอย่างไม่สบอารมณ์ “แย่จังเลยนะคนเดี๋ยวนี้ เห

ขับรถหนีไปเลย ดีนะครับที่รถค

ม่จอดดูหน

ทำมาขับจ่อขับจี้ โธ่ รถเล็กแค่นั้นจะมา

้วีน แต่ไม่ใช่คนไร้จิตสำนึกขนาดที่ว่าท

างนั้นอีกทีก็ชัก

หญ่รถมอเตอร์ไซค์แบบนี้หรอก ถนนใต้ทางด่วนขาเข้ากรุงเทพก็ช่างหาที่กลับรถได้ยากเย็นเหลือเกิน กระแทกหลังกับเบาะน

้องการแวะที่ร้านอาหารสาขาหนึ่งของ

ร้านตรงบางจา

มุนหน้ามามองปริน สั่งเ

านของตัวเอง ไม่ถามความสมัครใจของเธอสักคำ แทนที่จะเลี้ยวไปส่งที่บ้านก่อน แต่กลับแยกมาอีกทาง เพื่อแวะทำธุระของเขาที่ร้า

กนักนะลูก แ

อบมารดากลับไปด้วยสติ๊กเกอร์รู

่อนสนิทของเธอแจ้งเตือนสว

าย พิมพ์กลับไป

นไรเ

กจะขับรถให้ ที่ไหนได้แวะเข้าที่ร้านจนจะครบทุกสาขาอย

ิมพ์ถามกลับมาท

เพื่อนไปแบบนั้นแล้วก็เบ้ปากเข้า

ร้อมส่งสติ๊กเกอ

แต่ไม

ฝนกลัวโดนเป่าด้วยแหละ’ ปลายฝนพิมพ์ตอบไปก็ใจคอไม่ดีเล็กน้อย

กันได้ทุกเรื่อง แม้จะทำงานคนละสาย อยู่ไกลถึงขอ

ปนั่งที่หลังพวงมาลัย พารถออกจากที่จอดไปเสีย เป็

อมกับวิ่งตามมา ปลายฝนจึงเหยียบคันเร่งหนี หาได้สนใจไม่ แล้วนั่งบ่นอ

ง ปลายฝนเหลือบตามองที่กล้วย อีกฝ่ายก็เอาแต่ยิ้มไม่พูดอ

อของแล้วพาเข้าบ้าน เลยขี้เกียจเซ้าซี้ถามอีก เดินผ่านประตูเข้า

ยไปที่ด้านหลังของมารดา พบว่ามีใครอยู่ตรงนั้นด้วยอีกคน เบี่ยงตัวทำทีเป็นวางกระ

านมา “ไปกินข้าวถึง

รประหม่าที่อยู่ ๆ ก็พุ่งสูงขึ้น ตอบมารดาว่า “พี่ปรินอยากเ

ได้เบา ก่อนที่เธอจะพูดจบเสียอีก ปิยมาภรณ์หั

ผาตอบด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มประดับอยู่เล็กน้อย “ผมแวะไปหาอาจารย์อำนวยชัยที่โรงพยาบ

เรื่องที่คุยค้างก่อนหน้าปลายฝนจะกลับเข้ามาด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจเท่าใ

ล้วดูซิ แผลถลอกเต็มตัวไปหม

น้อย ๆยกแขนกอดอก พูดขึ้น “คุณแม่ทำอย่างกับเขาเป็น

่งสายตาเอือมระอาให้เธอ แ

ผมไม่ได้ล้มเพราะประมาทหรอกครับ เจอเจ้า

า ร้องอย่างไม่สบอารมณ์ “แย่จังเลยนะคนเดี๋ยวนี้ เห

ขับรถหนีไปเลย ดีนะครับที่รถค