่สงสารบอดี้การ์ดคนแล้วคนเล่าที่ต้องเข้าๆ

่มีความสุขเลยตั้งแต่บอดี้การ์ดที่เคยตามใจเธอเมื่อหลายปีก่อน เลิกพูดปลอ

าคมสบนัยน์ตาดำระยับที่มีคำถามซ่อนอยู

าเปิดอกพูดคุยเธอก็กล้าซักถาม ใบหน้าหล่อเข้มพยักหน้าเป็นคำต

เรื่องของผม ไม่อย่างนั้น ผมก็อาจ

นล้มตัวลงนอน ปิดเปลือกตาบอกเป็นนัยน์ว่าต้องการปิดการสนทนา อริย์ธั

มาบนห้องนอน คนป่วยไม่ค่อยทาน คนเป็นพี่คะยั้นคะย

นี้พ

ีสายเข้ามาชน

ะคุ

งงานด้วยนะลูก คุณป้าโทรมาว่าเสร็จเร็วกว่

หลังเธอก็ไม่เคยลืม รักแรกถูกกีดกัน นานทีเดียวกว่าจะผ่านพ้นความเสียใจมาได้… จนได้ยินเสียงคุณลุ

้งแล้ว อยากเที่ยวพักผ่อนกันสองคนก่อน” เสียงปลายสา

ใจไม่ให้ญาติผู้พี่เห็น ทั้งๆ ที่ในใจอิจฉาเป็นที่สุด

ะที่มารดาโทรมา “พี่มีธุระต้องไปดูเอ่อ…ชุดเจ้าสา

เจ้

ผู้พี่เห็นเธอเงียบก็หยิบกระเป๋าสะพายบ

นอื่นแล้วจริงๆ หรือ คราวนี้เธอก็ไม่เหลือใ

นทุกครั้งที่มีเรื่องให้ขบคิด ร่างอวบความสูงร้อยห้าสิบเจ็ด

กหอยที่หยิบมาแรงไป จนเจ็บฝ่ามือจึงคลายออก หันไปมองดูบอดี้การ์ดสองคนที่ยืนเฝ้า

ือก

ธอกันเล่า จมูกโด่งสูดสะอื้น นำเปลือกหอยในมือวางบนพื้นทราย ก่

ปีก

่อยากอยู่ในโลกใบนี้ ทิ้งลูกสาวผู้อ้าง

ยู่แล้วไม่มีท่าทีเสียใจ ซ้ำหมางเมินกั

ินต้องไม่ขี้แย ออกไป

เด็กหญิงธนิสราตัวสั่นหันมองเหล่าบอดี้การ์ดหลา

ามโดดเดี่ยวอ้างว้างเกาะกินใจ มีเงิน มีคนดูแลมากมายแต่ไม่มีความอ

้การ์ดผู้แสนใจดี ไม่กลัวท

ต่บอดี้การ์ดคนนี้ใ

กับเจ้านายตัวเก้ง

อยจากใบมะพ

ขี่

ผูกพันกับหัวใจ แม้เขาจะไม่ค่อยหัวเราะแต่ก็มีแววตาอบอุ่นให้เธอเสมอมา จนเวลาล่วงเล

เพียงของขวัญเธอก็พยาย

ก็มีผู้ชายกล้ามโตยกหัว

วสู่ความอ้างว้างโดด

ายความในใจที่บอกใครไปคงไม่มี

ะไม่แต่ง

ีทางไปไหนจากส

ามาใกล้ถามขึ้นอย่างรู้ทัน “มีอะไร จะมาบอกว่าค่ำแล้วล่ะสิ จะไปเดี่ยวนี้ล่ะ” ทว

าสัว

พยายามระงับอาการไว้เพรา