อหน้ากันเมื่อตอนเช้ามืด จะเป็นการ

สียก่อนแล้วค่อยออกไป ก็รู้กันอยู่ว่าอาช

เพียงแต่เมื่อเช้ามืดของวันนี้… ไม่รู้ว่าภูติผีหรือปีศาจตนใดที่ดลจิตดลใจให้เขาออกไปตั้งแต่ตอนที่ตีนฟ้ายังไม่เป

ลายนาท

สำหรับหล่อนได้สิ้นสุดลงแล้ว เมื่อไ

ออกมาพร้อมๆ กับร่างสูงโปร่งของนายแพทย์ในชุ

ตรงมาที

า จำปาก็เป็นฝ่ายชิงถามออกไปเสียก

นยังไงบ้าง

ราวกับจงใจทิ้งช่ว

ใจ… กับคำตอบซึ่งเขารู้ว่า

ใจด้วยน

น้ำเสียงเศร้าสลดอย่างคนที่คุ้นชินกับการ ‘เกิด’ และ ‘ตาย’ ซึ่งมีให้

ใจหาย

ด้วยหยาดน้ำตา ใบหน้าสวยซีดเซียวร

เขาไปแล

ดพราวเต็มหน้าผาก ภายหลังจากคร่ำเคร่งอยู่ก

ม่อาจยื้อชีวิตของเชิด

ม่จร

หยาดน้ำตากลมเกลี้ยงกลิ้งลงมาอาบนวลแก้มระเรื่อแดง พร้อมด้วยเส

ืออ

จริงอันโหดร้ายที่โชคชะตาเลือกที่จะยัดเยียดให้หล่อนอย่างเลือดเย็น โดยไม่สนใจว่าจำปามีลูกน้อยในวั

คะคุณหมอ… เค้ายั

ยนคำพูดเสียใหม่จากที่มันทำใ

งเข้มแข็ง

วามหมายในคำพูดก็ไม่ได้เปลี่ยนแป

ือออ

่อายสายตาใครจะมอง ใบหน้าสวยนองไปด้วยคราบ

ผนัง กระทั่งนั่งลงกับพื้นทางเดิน ซบใบหน้ากับเข่าทั้งสองข้างของตั

นาที

กทั้งใบกำลังบีบตัวเข้าหากัน เพดานของโถงทางเดินแลด

มีชีวิตอยู่อีกต่อไปโดยปราศจากสามี ภายในใจของหล่อนก

เดือน

าการซึมเศร้าออกไปจากใจ เวลาช่วยทำให้หล่อนลืมความเศร้าโศ

กนี้ … จะดำเนินต่อไปได้อย่างไร? เพราะว่าตัวเองก็ไม่ได้ทำงาน และที่ผ่านๆ มา รายได้ที่เข้ามาจุนเจือครอบครัวก็ล้วนได