นท

ะ ทรัพย์สมบัติของกูเองทั้งนั้น ขยันหน่อยไม่นานก็เหลือเงินเก็บ ดีกว่านั่งทำ

รรมกร อาบเหงื่อต่างน้ำ ตากแดดหน้าดำ

ต่จะยิ่งเป็นที่หมายปองของสาวๆ วิ่งตามจนหัวบั

งการได้ไหม” พฤกษ์โพล่งขึ้น “แต่กูว่า...ปากเสียอย่างกับเพาะพั

วัดไปวาไม่อายพระอายเณรส่งไปประเคนถึงบ้านก็แล้วกัน แต่กูกลัวจะทนอ

มีเงินทองใช้จ่ายไม่ต้องเป็นหนีเป็นสิน ต้นไม่เท่าไหร่ แต่ดอกที่ทบต้นที่ไม่รู้ว่ากี่ปีถึงจะใช้คืนได้หมด แล้วพวกเจ้าหนี้ก็หน้าเลือด คอยขูดรีด พอไม่ได้ดังใจก็ด่าทอและป่าวประกาศ จะยึดท

รื่องของตัวเอง เดี๋ยวตื่นนอนไปคงต้องขอให้แม่

ลย ชาวบ้านจึงปรึกษาหารือกัน จบลงที่ลองทำนาอีกครั้ง เขาไปเสียหลายวัน ไม่รู้ท้องไร่ท้องน

เดินตรงไปข้างหน้า พร้อมกับคราดที่อยู่ด้านหลังทำหน้าที่ไถพรวนดินให้ร่วนซุย ก่อนที่จะใช้คราดเทียมวัวหรือควายราดซ้ำอีกครั้

ยนี้ว่ารู้จักแกะและเคียวเก็บข้าวไหม

ดตรึงอยู่ในความรู้สึก แล้วใบหน้าคร้ามแดดคร้ามลมก็หมองเศร้าลงเมื่อนึกถึงปัจจุบัน แม้จะทำใจยอมรับกับความเปลี่ยนแปลง แต่บางคร

ังใหญ่ที่อยู่ติดกับท้องทุ่งนา เธอควานหาผ้าห่มมาคลุมกาย แต่ห่มคงจะคลายความหนาวให้ได้ไม่มากพอ หญิงสาว

ใจรดต้นคอกันแบบนี้ ถ้

ยมีอะไรกันก็ล้วนแล้วแต่สมยอมทั้งสิ้น เขาเกิดจะมาเสียคนก็ตอนนี้ห

งกำนันกลั

ี่หกตะโกนร้องบอกมารดาเสียงราวกับลำโพงงานวัด ที่มาพร้อมกับเสียงเคาะประตูห้องเ

ำให้อารมณ์รุนแรงขึ้น บางครั้งเถียงกับนางแก้วตาจนท่านเกือบจะเป็นลม เพราะเถียงไม่ชนะปากนกกระจิบนกกระจอกที

้าตาก็ดูดีผิดพ่อผิดแม่ที่รูปร่างเตี้ยล่ำและเจ้าเนื้อ ในขณะที่ลูกปัดยิ่งโตก็ยิ่งสูง คงจะเป็นเพร

ไงนังปัด ลุ

พงจะตายไม่รู้ซื้อมาทำไม เปลืองเงินเปลืองทองเปล่าๆ สู้มาหาซื้อบ้านเราน่าจะดีกว่า ได้ช่วยลูกบ้านและได้ของถูกกว่ากันอีกเป็นกอง แต่ถ้าไม่ซื้อมาก็บ่นไปอีก

านนะเห็นไหม มีตาซะเปล่า แต่ไม่มองเลยย่านิ” ลูกปัดตอกก

ยุยังไม่มากเท่าไหร่ เพียงแค่ห้าสิบต้นๆ เท่านั้นเองคงนั่งทำหน้าตาบึ้ง

องเสียข้าไฟอีกสักกี่บาท เอ็งเล่นดูทั้งโทรทัศน์ ฟังเพลง แล้วยังเข้าไปเล่นคอมลุงเขาอีก เดี๋ยวเถอะเอ็งเอ๊ย! ข้อมูลที่ลุงกำนันทำไว้หายหมด

็นลุงกำนันจ่ายประจำ ย่าดีแต่ใช้และใช้ กับบ่นและบ่น ไม่รู้เมื่อไหร่จะเลิกบ่นเสียที” คราวนี้ถึงทีแม่ตัวดี

ัดตัวดีเคาะประตูห้องและร้องเรียกเขาพร้อมกับเสียงบ่นระลอกใหญ่ ท