แรงยิ่งนั

ับช่วยกระชับผ้าคลุมไหล่ผืนหนาของอังค์เนส ดวงตาเรียวของเขาจ้องมองใบหน้างดงามใต้แสงจันทร์นวล ในยามค่ำคืนอังค์เน

ดินไปส่

ียงข้างสายตาของเธอที่มองเขาช่างเต็มเปี่ยมไปด้วยควา

เสียงใส “ข้าเดินกลับไปกลับมาอย่างนี้มาหลายปีแล้ว ไ

องข้าก็คือเ

ะตู พี

นจากภวังค์ ดังชีมองบานประตู

งนี้เจ้ายังมีอะไ

งชีก็เ

งอย่างปลอบประโลม ผ่านมากี่ฤดูกาลเธอก็ไม่อาจลืมค่ำคืนนั้นได้ สายลมรุนแรงและหนาวยะเยือก เด็กหญิงวัยเก้าขว

ด้วย....ข้าอยา

าของเจ้า อั

ที่นอนด้วยซ้ำ แต่ปรารถนาสุดท้ายก่อนเทพโอซิริส เทพเจ้าผู้เป็นใหญ่ใต้พิภพ ผู้ย

กที่นี่...ยิ่งไก

้าจะอยู่

น้าฝากอัง

..แม่ขอโทษ

่..

สสะดุ้ง

ุมไหล่ให้มิดชิดแล้วเดินย่ำไปตามทางแสงจันทร์ ใกล้ตลิ่งมีก่อหญ้าสูงเสียงหวีดร้อ

ี๋ยวพวกพรานก็ม

นเชื่องอย่างน่าประหลาด เธอกอดมันเบาๆ เพื่อปลอบประโลม แล้วหญิ

ทว่าหญิงสาวไม่รู้เลยวาตนเองอยู่ในสนามการล่าสัตว์ ลูกธนูที่พุ่งมาเฉียดขาเธอจนต้องกระโดดหนีไปหลบอยู่หลังต้นไม้ เจ้ากระ

้าที่เริ่มห่างออกไปเธอก็ถอนหายใจยาว แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกเม

าเป็

่ายหน้าไปมาจนผมยาวปลิวสยาย หวาดกลัวจนริมฝีปากสั่นระริกแต่

่ายน้

ละยานคางเหมือนจะกวนประสาทเพร

ทรงปลอดภัย

ะไรดีๆ แ

ะ ทั้งคู่ประสานแววตากันครู่หนึ่งแล้วเธอก็อุ้มกระต่ายน้อยสีขาวหนีหายไปในพงหญ้า พี่ดังชีวิ่งกระ

ภัยแล้วกร

อย่างรวดเร็ว หญิงสาวอ้าปากกว้างแต่ยังไม่ทันส่งเสียงร้องมือใหญ่ก็ปิดปากเธอแน่ ร่างใ

ัง ข้าไม่อย

ะมุนละไมจนเขาอดที่จะกดปลายจมูกสูดดมแก้มเนียนไม่ได้ อังค์เนสเอียงหน้าหนีแต่ราวกับเชิญชวนให้อีกฝ่าย

่างที่ไม่เคยเป็น ลมหายใจร้อนระอุของเขาเคลียแก้มมันทำให้หัวใจเธอเต้นแรงและหวาด กลัว มือใหญ่บีบคางน้อยๆ ให้หันมาเผชิญหน้า แสงจันทร์กระจ่าง

อ

กระทำที่ไม่เคยได้รับเช่นนี้ ริมฝีปากของเขากดลงอย่างรุนแรงเหมือนประกาศอำนาจ มือใหญ่เลื่อนลูบไล้ผิวกายที่เนียนนุ่มอย่างที่ไม่เคยสัมผัส มือเรียวเล็กเปลี่ยนจากทุบท