ราะราวก

ยมันไปหรือไง คุณพามั

ูกน้อง “ธามไทกลับไปที่

ทันที ภีมพลลุกยืนมองอด

ยาแล้ว เรื่องนี้

จะรู้ คุณคงไม่กล้าเปิดปากหรอกภีม เพ

ก

ั่นเทาลำคอแห้งผาก ลมหายใจหนักหน่วง เขาต้องการปลดปล่อย หลงกลงั้นเหรอ ธามไทออกจา

ทำอะ

่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อจนเห็นบราเซียแล้วถอดมันออกจากร่า

ง แต่ร่างกายไม่อำนวยเอาเสียเลย ร

!” เขาประกาศกร้าว รวบรวมกำลังครั้งสุดท้าย

” ขวัญจิราส

้ ศิลปะป้องกั

ั่

กจากห้องอย่างรวดเร็ว ร่างกายมันทานทนแทบไม่ไหว ต้องการที่ปลดปล่อย แล้

ทาง เสียงฝีเท้าเหมือนมีคนติดตาม ภีมพลรีบหลบ เห็นบอดี้การ์ดของขวัญจิ

ปั

แวดระวัง แก่นกายเจ็บปวดเพราะต้องก

ด.

้าห้อง ใบหน้าคุ้นเคยเธออ้าปากแต่

วดิ้นรนเมื่อถู

เธอ ได้ยินเสียงฝีเท้าคนอยู่ด้านนอก เสียงพูดคุยตามหาใครสัก

ห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ!

สียงพร่าเอ่ยบอ

อะไรม

เขาทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ต่อให้ต้องถูกโกรธ เกล

ให้อภัยผมด้วยนะ....

ายังไง ขอโท

ม

ุ

ะเด้งตัวลุกขึ้นแล้วตะเกียกตะกายหนีทันที เธอ

ด้วย กรี๊ด!” น

ิกมา แล้วปิดด้ว

ื้

ตุ

ก หัวไหล่ ดิ้นรนขัดขืนสุดกำลัง

ค

ในลำคอ ลิ้นร้อนกำลังควานหาความหวาน เธอไม่ประสีประสา ใช้ฟันหมายกัดแต่เขากลับรู้ท

งสาวร้องห้

ค

ช้ความชำนาญกลืนกินอีกคน ความเดียงสาทำให้เธอไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นคืออะไร ร่างกายมันร้อนวูบวาบ ความร

ป เขาแทรกซึมเข้าหาและรู้ว่าคนใต้ร่างยังไม่เคยผ่านชายใด ผ่อนปรน และค่อยๆ เร่าร้อนข

เธอไม่เคยคิดว่าตนเองจะต้องตกเป็นของคนแปลกหน้าที่รู้จักได้ไม่กี่วัน ไม่คิดว่าชีวิตนี้ต้องเป็นที่ระบ

าทอดมองมามีความตื่นตระหนกหวาดหวั่น เขาไม่ได้ตั้งใจ ถึงรู้ว่าเจ้าของเรื

รา.

อาแล้ว!” หญิงสาวร้อ

ปตามเดิม ครั้งแล้วครั้งเล่าจนหมดฤทธิ์ยา นาราภัทรนอน