ปลี่ยนไปมากขนาดนี้ มากจนเธอจำเขาแทบไม่ได้เลย ทุกอย่าง

นคราวแรก เพราะเธอใส่แว่นตาสีด

เขาเอ่ยเสียงเรียบ เดาไม่ออกเลย

อ” หญิงสาวถามเห

มตอบสั้นๆ พยั

เจอทินกรรวดเร็วปานสายฟ้าแลบแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ และบอกตัวเองไม่ได้เลยว่ารู้สึกอย่างไร ตื

้าภามารับคุณเองท่าทางจะลำบากคนแก่มากเกินไป เพราะต้องนั่งรถขึ้นเข

อ่ยสั้นๆ โดยไม่มอ

ะสายตาที่มองเธออย่างสำรวจนั่นด้วย ยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลย รู้สึกขอบคุณแว่นตาดำ

หญ่บึกบึนต่างจากเมื่อหลายปีก่อนลิบลับ พลอยไพลินไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเด็กวัยรุ่นผู้ชายที่ผอ

าเดินทางขอ

มือไปคว้ากระเป๋าใบใหญ่ของหญิงสาวมาถือไว้และเดินนำหน้าห

่งวิ่งกึ่งเดินตามสารถีหนุ่มไปคล้ายจะไม่เต็มใจสักเท

จมองทิวทัศน์สองข้างทางด้วยความเพลินเพลิน ท

้กลายเป็นถนนคอนกรีตเกือบทั้งหมด ป่าไม้บนภูเขาที่เคยหนาทึบเขียวขจีเมื่อก่อน บัดนี้ป่าไม้ล้อม

วันเวลาที่ไม่ได้เจอหน้ากันนานทำให้เกิดช่องว่างมากมาย แม้แต่คำถามว่าสบาย

หล่อน ก็ทำให้ใบหน้าของโชเฟอร์หนุ่มเรียบตึงยิ่งกว่าเดิม บรรยากาศภายในรถจึงเต็มไปด้วยความอึ

มใจอยากจะมารับฉันสักนิด” เสี

ได้ย

จะให้ฉันคิดเป็นอื่นได้ยังไง นายค

ับเธอแทนก็เป็นได้ แต่แปลกที่ทำไมป้าของเธอถึงไม่ยอมโทรมาบอกเธอก่อนว่าจะให้ใครมาร

ป๋องที่เคยด่าทอถากถางเขามาก่อนเหมือนกันว่า หล่อนจะเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหน และจะรู้สึกเช่นไรที่เจอหน้

ี่ตอนนี้ฉันตกอับจนต้องกลับมาบ้านนอกเพราะทน

บบนั้น” ร่างหนาไม่ตอ

ันเคยพูดจาดูถ

” เขาถามเหมือน

ั้งคู่ไม่เคยพูดจาดีๆ ต่อกันเลยสักครั้งที่เจอหน้า พลอยไพลินรู้สึกหวาดหวั่นใ

เขาสองต่อสอง และไม่กล้าที่จะเอื้อนเอ่ยวาจาใดๆ ออกมาอีก เพราะกลัวว่าถ้า

อยๆ จนความมืดเริ่มสยายปีกปกคลุมไปทั่วผืนป่าเมื่อแสงอาทิตย์ยามใกล้เที่ยงเริ่มเหือดหายเพราะถูกก

ฟ้าแลบแปลบปลาบบนท้องฟ้าสีเทาเข้มช่างดูน่ากลัวนัก ก่อนที่สายฝนเม็ดใหญ่จะกระหน่ำตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เสียงฟ้

ตกลงมาไม่ขาดสายและหนาทึบจนมองแทบไม่เห็นทางข้างหน้าทำให้รถกระบะต้องค่อยๆ ขับลงไปตามไหล่เขาบนถนนที่ไม่ที่กว้างมากนักอย่างระมัดระวังและไม่ประม

เงยหน้าขึ้นมาถามสา

ทำไม อย่าบอกน

อีกอย่างก็กำลังขับรถลงเขา มันอันตรายเกินไป หรือว่าคุณ

ยุฝนจนสมองหยุดทำงานชั่วคราวจึงไม่ทันคิดว่าขับ

่อยแล้วค่อยไปต่อ อ้อ...แล้วปิดเครื่องมือสื่อสารด้วยล่ะ ฟ

เปิดประตูรถและวิ่งตามเขาเข้าไปด้านในกระท่อมบ้าง ซึ่งอยู่กลางป่าเขาพอด

งด้วยความหนาวสั่น และผวาเข้าหาร่างหนาทุกครั้งที่ได้ยินเสียงฟ้าผ่าฟ้าร้อง ใน

กลัวผสมกันนิ่งงัน ขณะที่ใบหน้าสวยหวานซึ่งบัดนี้ไม่มีแว่นสีดำอันใหญ่มาอำพรางอีกต่อไปกำลังมุดอ

กระเจิงยิ่งนัก คิดไปไกลถึงต่อไหนโดยที่คนตัวเล็กบอบบางไม่อาจรู้เลย เพราะมัวแต่มุดหน้าหล

าหมายจะปลอบขวัญให้หายตกใจ แต่ก็ต้องลดมือลงข้างกายทุกครั้งเพ

หล่อน ความรู้สึกทางกายอาจเกิดขึ้นได้ แต่ความรู้สึกของหัวใจไม่มีทาง

ในใจลึกๆ เขายังไม่อยากให้พลอยไพลินรู้ฐานะของเขาเลย เขาอยากจะรู้ว่าผู้ห

ับอกแกร่งของเขาก็คงกำลังคิดว่าเขายังจนอยู่เช่นเดิมเป็

โอม้วนนั้นที่เขาเห็น หล่อนจะปฏิเสธและจะแสดงท่าทางรังเกียจมากแค่ไหน จะด่า

บหน้าที่ซุกซบอยู่กับอกกว้างค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตาที่เริ่มร้อนดั่งเปลวไฟของเขาทีละน้อ

อย่างลืมตัวนั่น อยากจะรู้ว่ามันจะให้ความรู้สึกหอมหวานสักปานใด แต่ก่อนที่ริมฝี

ะริกเล็กน้อยก่อนที่จะออกอาการต่อต้านขัดขืนเมื่อร่างสูงไ

ากำลังคิดจะทำอะไร หล่อนก็แค่แกล้งถาม เล่นตัวไปตามบทบาทดาราดัง แกล้งทำตัวไร้เดียงสา นี่ถ้าหากเธอ

มเขาเสียงสั่นๆ ไม่รู้ว่าสั่นเพ

งจะบอกอ

กได้รูปยังคงโน้มต่ำลงมาเรื่อยๆ จนลมหายใจของเขารินรดใบหน้าที่เริ่มแดงซ

ีวิตเมื่อริมฝีปากอิ่มบางสีกุหลาบที่เริ่มซีดเล็กน

เขาสุดฤทธิ์จนหล่อนแพ้ราบคาบ เมื่อลิ้นร้อนสอดลึกเข้าไปในโพรงปา

อนหอมหวานมากแค่ไหน เขาจึงไม่อาจถอดถอนริมฝีปากออกได้โดยง่าย จนร่า

ล่า กระทั่งคนตัวเล็กเริ่มดิ้นอึกอักชายหนุ่มก็เหมือนจะรู้ว่าหล่อนแทบขาดอากาศหายใจจึงได้ผละออกเล็

านั้น มือหนาที่ไวเท่าความคิด ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังนุ่ม ก่อนที่จะวกกลับมากอบกุมความนุ่มห

่เหลืออยู่คิดทบทวนว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากเขารุกรานไปมากกว่านี้ คิดได้ดังนั้นหญิงสาวจึง

ีย

หน้าสากระคายนั้นสุดแรง จนมันเกิด

สือสาวที่คิดจะต่อต้านเขาได้รวดเร็วแบบนี้ ก็เห็นอยู่ว่าหล่อนท่าทางเหมือนจะคล้อยตามเขาไ

นั่งรถสองแถวกลับบ้านยังจะดีเสียกว่า เสียแรงที่ป้านิภาไว้ใจให้นายมารับฉัน แต่ฉันลืมไปว่านายคงจะแค

้ เวลานี้เธอจะเอาชนะเขาได้อย่างไรหากเขา

ี่เธอตบเขาไปฉาดใหญ่สุดแรงเกิด ทั้งที่เพิ่งทำร้ายเขาไปหมาดๆ แต่ตัวเธอกลับสั่นไหวขึ้นมาอย่างหวา

นราชสีห์หนุ่มจะรู้เท่าทันความคิดของเธอ หัวใจของเข

มันพาไป ก็ตัวคุณเปียกฝนจนผมเห็นอะไรๆ ที่มันยั่วตายั่วใจก็เลยเกิดอารมณ์ขึ้นมาเท่านั้น ผมไม่ได้นึกพิศ

ดออกมาซะยาวเหยียดเพื่อปัดความรู้สึกของ

าลงกับอกเขาแนบแน่นซะขนาดนั้น และร่างกายเปียกปอนของเธอก็อยู่ในสภาพล่อแหลมเต็มที ผู้ชายคนไหนเ

่าเขาสักหน่อย ดวงต

งค่ำ ไว้ใจได้เสียที่ไหน พอคิดได้หญิงสาวจึงเดินไปหยิบไม้ท่อนหนึ่งมากำไว้ หากเ

ล่อนไม่ไว้ใจเขามากขนาดนั้นเชียวหรือ มันก็น่าไว้ใจอยู่หรอกนะ ในเมื

มากระทบผิวกายช่วยทำให้เสื้อผ้าที่เปียกปอนเริ่มแห้งเหือด เสียงฟ้าร้องหายไปแล้วเหลือเพี

มงที่ผ่านมา ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างกับพลอยไพลินที่ยังพกขอนไม้ติดตั

มื่อนึกขำคนขี้ตื่นกลัวและระแวงภัยอยู่ตลอดเวลาจนไม่คิดที่จะหลับตา

ดๆ ร้อนๆ ระหว่างหล่อนกับเขา ทินกรไม่คิดเลยว่าผู้หญิงที่ผ่านมือชายมาแล้วอย่างพลอยไพลิน

ทางที่กลับเข้าบ้านของตัวเองไม่ค่อยได้ ไม่รู้ว่าเวลานี้รถกำลัง

ตลอดเส้นทาง ร้านค้าขายของมากมายงอกเงยขึ้นราวกับดอกเห็ด

แล้ว คุณหิวหรือยังล่ะ จะได้

มื่อยจะแย่ อีกอย่างฉันก็ยังมีซาลาเปาเห

งรถกับเขานานเกินไป และคงอยากจะไปให้พ้นๆ

งก็ผล็อยหลับไปเสียดื้อๆ ขอนไม้เท่าข้อแขนเล็กของเจ้าตัวที่ถือไว้อย่างด

อนดังขึ้น และเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่มีทีท่าจะตื่นขึ้นมารับสาย ชายหนุ่มจึงถือวิสาสะเสียมารยาทกดรับสายที่โทรเข้ามานั้น

ใครกันที่โทรเข้ามา แต่แล้วเสียงทางปลายสายก็ขาดหาย เพราะไม่มีสัญญาณ

่มพึมพำชื่อนั้นเ

่น เพราะสัญญาณโทรศัพท์บนเขาไม่ค่อยจะมี และไม่ชัดมักขาดๆ หายๆ ยิ่งบรรยากาศมืดฟ้ามัวฝนแบบนี้ น้อยนักที่จะ

างที่นอนได้งีบหนึ่งสะดุ้งตื่น และเส้นทางที่สารถีหนุ่มขับรถไปยังหมู่บ้านที่เธอเริ่มคุ้นตา ก็ทำให้ม่านตากลมโตขยายกว้า

ข้าไปในตัวอำเภอ และกำลังจะผ่านเข้าไปในหมู่บ้าน ซึ่งเป็นบ้านไม้เก่าๆ บ

งๆ เหมือนจะเอ่ยขึ้นมาลอยๆ มากก

ะเพิ่งตื่นทำให้หญิงสาวถ

ะบอกให้ก็ได้ ก็แฟนคุณที่อยู่ในคลิปโป๊นั่นไงที่โทรม

้ย ว่าเธอมีแฟนหลายคนจนจำไม่ได้ เขารู้ว่าเป็นบรมจักรที่โทรเข้ามา แสดงว่าเขาถ

งฉันเหรอ คนไม่มีมารยาท” เธ

ับแทน นายบรมจักรนั่นคงห่วงแฟนตัวเอ

ีวันเอาผู้ชายเลวๆ คนนั้นมาทำแฟนเด็ดขาด แม้แต่ความเป็นเพื่อน

่แฟน แต่เ

ขาไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น!” หล่อนตวาดแหวจนทินกรงุนงงว่าพลอยไพ

หรือมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้ว แต่คิดอยากจะมีดารานางเอกสาวไปเป็นเมียน้อยเมียเก็บตามประสาหนุ่มไฮโซที่รวยล้นฟ้า ที่อย

ทศได้เห็น จนต้องระเห็จออกจากเมืองกรุงมุ่งสู่บ้านนอกเพื่อหลบหน้านักข่าวช

ธอจริงๆ ถ้าหากผู้ชายคนนี้เชื่อตามนั้นแล้วคนครึ่งค่อนประเทศที่ได้อ่านได้เห็นจะไม่เชื่อ

ยวเข้าสู่หมู่บ้าน จนเกือบจะถึงหน้าบ้านของเธอที่เคยอาศัยอยู่ ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านของท

องเธอย้ายไปอยู่ที่ไ

่คงต้องอธิบายและตอบคำถามกันยาว รอให้พลอยไพลินกลับไปถึงบ้านของป้านิภาที่ไร่แส

คร แล้วป้าภากับคุณยายพวกเขาย้ายไปอยู่ที่

งคุณแล้วล่ะ เอาไว้พอถึงบ้านแล้

เอาไว้ในใจ สายตาก็มองอ

แต่ก็ไม่มีโอกาสถามทินกรเพราะเขากำลังคุยโทรศัพท์ จึงได้แต่เดินตามร่างสูงไปจนพ

มากที่ได้เห็นหน้าหลานสาว หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานานเกือบสิบสองปีเต็ม ทั้งสองฝ่ายถามไถ่สารทุกข์สุก

หลับอดนอนเพราะเดินทางมาไกล แต่ความสวยของหล่อนก็ไม่ได้ลดน้อยถอยลงเลย ทว่าสายตาชื่นชมข

ียดยิ้มตรงมุมปาก มองอดีตนา

ไม่ได้ว่ารสจูบของหล่อนหอมหวานมากแค่ไหน แล้วสักครู่เขาก็ตะโกนบอกลาทุกคนก่อนที่จะขั

้องเรียกหมายจะขอบคุณที่ทินกรอุตส่าห์ขับรถไปรับและมาส่งหลานสาวขอ