่ไปทำงานในไร่ หญิงสาวไม่ได้ซื้อชุดสำหรับใส่ไปงานเพราะคิดว่า เสื้อผ้าของเธอที่มีอยู่ก็คงจะใส

มหลานสาวที่เธอรักเหมือนลูกยิ้มๆ และเดิน

้ะ” สาวน้อยตอบ พลางเดินเอาของที่ซื้อมาไป

งทองอีกล่ะลูก” นางนิภาคิดยังไงก็พูดออกไปแบบนั้น เพราะเห็นว่าเสื้

ีใส่ไปทำงานไม่ได้สักตัว สองสามวันที่แล้ว ก็ยืมของป้ามาใส่” นี่คือเหตุผลสาวน้อยที่ว่

ด้จะมาเป็นคนงานในไร่ของเขาตลอดไปเสียหน่อย” คนเป็นป้าก็พูดตามประสาคนที่มองไปถึง

แต่นั่งๆ กินๆ นอนๆ โดยไม่ทำอะไร พลอยคงเบื่อแย่ อีกอย่างพลอยรู้สึกมีความสุข และสนุกกับการทำงานที่นี่มากค่ะ ไปช่วยเ

่อยากอยู่เฉยๆ แล้วนั่งจ่อมจมอยู่กับความเศร้าไ

องสาวน้อย แล้วก็เห็นด้วยตามที่เธอได้พูดมาทั้งหมด คนที่ผ่านโ

วก็ไปอาบน้ำก่อนนะคะ เห็นผึ้งบอกว่าเ

กขึ้นได้ แล้วแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตาของผู้มากวัย ก็มีประกายแจ่มใสขึ้

เอาของไปเก็บต้องชะงัก แล้วหันมาถามด้วย

้ทุกคนต้องแต่งกายด้วยชุดประจำท้องถิ่น ตามธรรมเนียมประเพณีที่ส

ัวประหลาดในงานแล้วมั้ยเ

ต่เธอไม่ได้ใส่ใจนัก ก็แค่คิดว่างานเลี้ยงฉลองธรรมดา น่าจะใส่ชุดสุภาพธรรมดา

บไปทางเดิม และเดินหายลับเข้าไปในครัว แอบหาอะไรทา

รวมทั้งเครื่องสำอางที่แทบจะนับชิ้นได้ ในกระเป๋ากระดาษใบใหญ่ สาวน้อยรู้สึกตื่นเต้นมากที่

ดเนี่ย ป้าภ

งป้านิภา แต่พอได้ยินเสียงน้ำผึ้งร้องเรียกเธออยู

เหรอไวจัง พี่กำล

โชว์แล้วคลี่ยิ้มกว้าง พร้อมกับม่านตาที่ขยายขึ้นมองใบหน้าเรียวสวยผุดผ่องตรงหน

นะๆ” คนอยากสวยรบเร้าด้วยประกายตาเว้าวอน ใช้น้ำเสียงออดอ้อนอ่

อบนินทาเพื่อนรุ่นน้องในใจ เพราะช่วงเวลาที่ได้รู้จักพูดคุยกับสาวน้อยท

่พล

ห

ผึ้งเป็นเด็

มันจริงหรื

อยอีก” ใบหน้าอ่อนเยาว์ลอยหน้าตาทะเล้น จน

กเล็กเหรอฮะ แก่แดดแ

นวัยกว่ายิ้มๆ เมื่อนึกถึงบทสนทน

ำให้คนที่อ่อนวัยกว่าหน้างอง้ำลงทันที ทำปากยื่นออกมาเล็กน้อย มองหน้าร่างเพรียวท

ล่าสาวสวย จนหนุ่มๆ ในงานตกตะลึงมองกันจนตาค้างเลยดีมั้ย” พอพลอยไพลิ

ปในห้องของป้านิภา พอเจ้าของบ้านเห็นสองสาวก็รีบยิ้มให

ล็กอรชรมานั่งลงบนเก้าอี้ตัวเล็กหน้าตู้กระจกขนาดกลาง ส่วนพลอยไพลินก็เดินเข้าไปเลือกชุดที่กองอย

งสาวสวยใส กับผู้สูงวัยอีกหนึ่งคนก็เตรียมตัวพร้อมที่จะออกไปงานเลี้ยงที่ไร่ส้มแส

ย ผมนึกว่าเข้าผิดบ้

าคิดว่า ‘เธอเป็นเด็กไม่รู้จักโต’ เสมอมา เผลอยิ้มที่มุมปาก เมื่อเห็นสายตาคู่สวยแอบ

ึงแขนป้านิภาไปนั่งรอตรงแคร่ไม้ไผ่หน้าบ้าน เพราะไม่ชอบสายตาของสา

ไม่เกินยี่สิบนาทีจ้ะ” ชายหนุ่มบอกแล

ลอดไฟหลากสีเล็กๆ พันอยู่โดยรอบ เปล่งแสงระยิบระยับสวยงาม แ

รื่องดนตรีอยู่บนนั้นเพียงพอที่จะบรรเลงเพลงได้อย่างมีประสิทธิภาพ

ด้รับ ทำให้บรรยากาศของงานในคืนนี้ดูครึกครื้นตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ สาวๆ หลายคนที่เคยฟ้อนรำในงานครั้ง

วค่ำ เพื่อมาพบปะพูดคุย และร่วมสังสรรค์กันด้วยความชื่นมื่น ไม่นานนักอาหารคาวหวานก็ถูกลำเลียงออกมาโดยแม

ใหญ่ที่เดินเข้ามาในงานด้วยอัธยาศัยไมตรีที่ดี และเดินไปทักทายโต๊ะโน้นโต๊ะนี้อย่างเป็นกันเอง เผอิญสาครเ

วเหนือเต็มตัว เสื้อผ้าไหมแขนกระบอกคอกลมสีเหลืองทองขอบเสื้อเป็นสีแดงเลือดนกติดกระดุมเ

มสีเหลืองทองเข้าชุด และเมื่อบวกกับทรงผมที่เกล้าเป็นมวยประดับด

ธอจะไม่มองเขา แต่เธอเองก็แอบสังเกตชายหนุ่มอยู่เช่นกัน แม้ว่าเขาจะไม่ได้แต่งตัวด้วยชุดสูทราคาแพ

งมาก ใบหน้าและรูปร่างของเขามีเสน่ห์ชวนมอง พลังบางอย่างในดวงตาสีเข้มของเขา กำลัง

มอง ความหึงหวงแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ความอิจฉาริษยาที่เห็นพลอยไพลินสวยกว่าทำให้เธออยู่ไม่เป็นสุข เพราะทินกรคือผู้ชายที่เ

นอัธยาศัยดีและคุยเก่งกันทั้งคู่ ก็ชวนคนโน้นคนนี้คุยอย่างเพลิดเพลิน ส่วนพลอยไพลินก็ดูจะคุยถูกคอกับคุณคเชนทร์ พ่อบุญธรรมของท

ายคนอาจจะเคยเห็นมาบ่อยแล้ว เพราะคนฟ้อนแต่งตัวสวยแล้วก็หน้าตาดีมีแต่สาวโสดทั้งนั้น จึงเป็นที่จับตามองของหนุ่มๆ ภายในงานโดยเฉพา

ันหน้ามาคุยกันต่อ ที่โต๊ะของทินกรไม่มีใครพูด

ยเสนอให้พลอยไพลินเป็นพนักงานต้อนรับแขกต่างประเทศเพราะภาษาของเธอค่อนข้างใช้ได้ ส่วนน้ำผึ้งก็เป็นพนักงานค

ีใจเป็นพิเศษ รีบถามด้วยความตื่นเต้น เพราะมันเป็นงานแรกของเธอที่จะได้กินเงิ

กหลายตำแหน่ง โดยเฉพาะตำแหน่งที่ต้องใช้ภาษาอังกฤษ มีคนมาสมัครน้อยมาก ตอนนี้ก็ยังเปิดรับอยู่เรื่อยๆ เ

มากนะคะที่ให้

อนึกได้ว่าหลุดแสดงอารมณ์บางอย่างที่ไม่ควรออกมา ทินกรก็รีบเมินหน้าไปทางอื่น ยังไงเขาก็ไม่มีทา

ยก็ว่าได้ จริงมั้ยสาคร” ร่างภูมิฐานเอี้ยวตัวมาถามผู้ช่วยส่วนตัวของลูกชายด้วยใบหน้าแย้ม

ากว้างของลูกจ้างที่เขาไว้วางใจมากที่สุดคนหนึ่งเบาๆ ทำให้ลู

็ว่าได้ แต่ขึ้นชื่อว่าลูกจ้าง ไม่ว่าจะยังไงสาครก็ยังเจียมตัวเจียมใจของตนเองอยู่เสมอ ไม่เคยคิดตีต

ูกย้าย มันจริงหรือเปล่าวะ” สาครเอียงหน้าเข้ามาใกล้ถามคนตัวโตข้างๆ ที่เป็นทั้งนาย

เสียงห้าวหันมาบอกพอได้ยินกันสองคน แล้วสองหนุ่มก็ทำท่าครุ่นคิด แ

โบ๊ทสุดๆ!” ร่างสูงล่ำสันผิวสองสีเดินเข้ามาก้มลงกระซิบถามเจ้าของงาน พลางบุ้ยใบ้สายตาไปยังร่างโปร่

น ทินกรมองตามและกำลังคิดว่าหล่อนสวยจริงๆ ตามที่บุญส่งพูดนั่นแหละ แต

่ากว้างของคนที่ถามแล้วไม่ยอมต

กมาตีฉัน

แต่จ้องอยู่นั่นแหละ ฉันรู้นะว่าแกรู้จัก บอกมาซะดีๆ ว่าเธอชื่ออะไร

สนใจจะพูดกับเพื่อนของตนเองอีกแล้ว เพราะพอรู้จักชื่อของเธอเขาก็ลุกขึ้นจะเดินอ้อมไปหาพลอยไพลิ

ยู่เหมือนกัน พลอยไพลินเผลอจ้องมองเขาเลยไม่ทันได้สนใจแขกหนุ่มที่มาใหม่และกำลัง

ารานางเอกสาวหันมามองบุรุษทางด้านหลังเก้อๆ เพราะเธ

ัสด

เป็นคนหนึ่งที่ต้องคอยต้อนรับแขกในงาน จึงต้องคอยอำนวยความสะดวกให้กับแขกทุกคน และก็ทันได้เห็นสายตาที่ไม่พอใ

่งครับพ

่าวขอบใจสาคร ก่อนที่จะนั่ง

กระทั่งเวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงๆ เขาก็ยังพูดจ้อไม่หยุด แต่จะให้หล่อนแสดงกิริยาไม่งามออกมาก็ใช่ที่ ยิ่งอยู่ต่อ

เนียนมากเหลือเกิน จนผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคมเข้มที่ใบหน้าออกจะบึ้งตึงในยามนี

วยความขัดใจ ก่อนที่จะลุกขึ้นเมื่อเห็นร

่ห์กับอรนุชในบางครั้งบางคราว แต่เขาก็ไม่ได้ชอบหล่อนมากนักหรอก เพราะที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่ออยากเอา

่ะ” ทินกรตอบสะบัด และเดินหนีผู้หญิงที่

ๆ ไป

ู้ ตอนนี้ทั้งโต๊ะก็มีแต่คนที่เธอไม่อยากจะเสวนาด้วยทั้งนั้น แต่เมื่อเหลือบไปเห็นพลอยไพลินกำลังนั่งฉอเลาะกับพ่อเลี

นไปเข้าห้องน้ำเช่นกัน อันที่จริงทั้งสองสาวไม่ชอบหน้าอรนุชมากกว่า

ก็เริ่มบรรเลง คนงานในไร่ส้มแสงตะวัน และพนักงานที่มาจากวังนารายณ์รีสอร์ต ต่างลุกขึ้นคล้องแข

โปร่งอรชรผงะเล็กน้อย แต่วงแขนแข็งแรงก็ประคองหลวมๆ เอาไว้ไม่ให้ล้ม แล

่างสูงกระซิบชิดริมใบหูเล็ก ร่างบางค

ได้