ลนน์แว่นดำ เปิดเครื่องหลังจากลงมาจากเครื่องบินที่โดยสารมานานกว่าสิบส

อนที่ภูเก็ตก่อน ฉันเตรียมทุกอย่างให้แกพร้อมเครื่องบรรณาการ(รับรองว่าเป็นในแบบที่แกชอบ) แล้วเ

มบินดอนเมืองครับ” วิลพยักหน้าและปล่อยกระเป๋าเดินท

่าจะสักห้าขวบ พ่อเขาเสียไปตั้งแต่เขาอายุได้สามขวบ ซึ่งสองปีต่อมาแม่เจอกับรักครั้งที่สองกับแจ็คสัน แม่และเขาจึงย้ายไปอยู่กับแจ็คสันที่นิวยอร์กนับตั้งแต่นั้น ซึ่งก็ผ่านไป20กว่าปีแล้ว

่อพักผ่อน แต่ท่านให้ทางคุณวิลตัดสินใจค่ะว่าจะล่อง

ไม่เคยขาดหายไปจากชีวิตยามที่เขาต้องพักผ่อน แต่คราวนี้เขา

วงและผืนท้องทะเล เขาจำเมืองไทยไม่ได้เลยจริงๆ เมื่อมาถึงคนขับรถยกกระเป๋าของเขา

ามองดูจากการรูปร่างหน้าตาและการแต่งตัวแล้วไม่น่าจะใช่คนที่เขามองหา ร่างสูงในเสื้อ

อ่ยอะไรเสียงฝีเท้าอีกคู่กำลังวิิ่งมาทางนี้ ว

ีแถวนี้สัญญาณโทรศั

องเสร็จแล้วจึงลากลับ ต่อจากนี้ก็เป็นหน้าที่ของคนเรือที่กระวีกระวาดปลดเชือกผูกเรือ วิลยังยืนอยู่แถวกาบเรือไม่ได้ที่จะรีบเข้าไปด้านใน แม้จะรู้ว่

บนสะพานเข้าหูวิล แต่ธุระไม่ใช่ วิลจึงหันกลับไปมองผื

้านในไม่สนใจว่าน้ำจืดบนเรือแบบนี้มีจำนวนจำกัด เพราะตอนนี้เธอรุ่มร้อนเหมือนร่

หมือนก้อน กลมๆ ขาวๆ มากกว่าจะเป็นร่างกาย เธอตัวสั่นไม่ใช่เพราะหนาว ตรงกันข้ามเธอร้อนดั่งถูกไฟเผาและ

กเธอก็เชื่อ แต่พอเธอได้ยินพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งคุยโทรศัพท์กับใครสักคนด้วยอารามดีใจที่ได้ทิ๊ปพิเศษจากการใส่บางอย่างในเครื่องดื่มของเธอ เมื่อได้ยินแบบนั้นในตอนนั้นเธอจึงรีบออกจากร้านมาทันทีหลังจากที่รู้ตัวว่าได้ดื่มน้ำแก้วนั้นไปแล้ว เลวจริงๆ แต่เธอก็ไม่อาจไปแหกปากร้องกับใครได้ มีทางเดียวคือต้องหนี หนี

กกว้างเมื่อมองคนที่ยืนอยู่ตรงขอบประตู เขามองเธอแต่เธอเห็นหน้