ขึ้นมาคลุมกายเปลือยเปล่าของเธอ และลุกลงจากเตียงถอยออกไปห่างๆ และไม่ลืมที่จะโยนผ้าขนหนูเปียกทิ้งไปให้ไกลที่สุด

ติ แต่ตอนที่เธอดูดลิ้นเขาไว้ตอนนั้น เขาเกือบจะหยุดตัวเองไม่ได้ ถ้าฟัดคนป่วยเขาจะกลายเป็นคนโรคจิตไปโดยทันทีแน่ๆ วิล

่งตอกย้ำความทรงจำของเธอเข้าไปอีก เธอจำได้ลางๆ ว่าตอนที่เธอกำลังจมลึกไปเรื่อยๆ ที่ใต้น้ำ จู่ๆ ก็มีมือก

้เธอจะจำช่วงเวลาตรงนั้นได้แต่หลังจากนั้นเธอก็จำไม่ได้เลย และตอนนี้เธอก็รู้สึกคอแห้งผาก ป

เหมือนว่าเธอพึ่งจะรู้ว่าร่างกายไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นแม้แต่บราสักชิ้นก็ไม่มี ธมนพยายามสะกดอา

ก็ไปไม่ถูกเลยจริงๆ วิลจึงเดินออกมาอีกครั้งคิดแต่ว่าไหนๆ ก็ช่วยเธอมาแล้วก็ต้องช่วยให้สุดๆ นั่

มาะกับคนป่วย เฮ้!ดีจริงๆ มีข้าวต้มกุ้งด้วย วิลยัดทุกอย่างที่ไม่ต้องการคืนกลับที่ตู้แช

ะสิ” วิลพูดเสียงกระด้าง เพราะถ้าไม่กระด้างเดี๋ยวเธอจะเหลิง วิลยิ้มออกมาอย่าง

!

เพราะผ้าห่มทั้งใหญ่และหนาเกินไปทำให้เธอขยับตัวอย่างยากลำบาก อุบัติเหตุที่ไม่ตั้งใจให้เกิดขึ้น ทำให้ร่างสูงยืนนิ่งอย่างอดทนอดกลั้

ร่างกายอ่อนเพลียแทบขยับไม่ไหว แต่ยังต้องกัดฟันขยับเพื่อลุกมากินอาหาร

เรื่องบาดเจ็บคงไม่มีหรอกก็ผ้าห่มทั้งใหญ่และหนาขนาดนั้น ตอนนี้เธอก็ไม่ต่างก

ั้ย” วิลใจ

ัวขึ้นมา วิลคิดว่าควรตามใจเธอสักหน่อยก็ดี เพราะถ้าเ

ล้ว ดวงตากลมไล่มองเสื้อที่ถูกแขวนในตู้ ซึ่งที่เห็นมันไม่เหมาะที่เธอจะสวม เธอจึงถือวิสาสะลองเปิดในกระเป๋าใบใหญ่แ

ข้นในขณะที่ปากก็บ่นไป และอดไม่ได้ที่จะต้องแช่งชักหักกระดูกเขาไปด้วย เมื่อหาจนถึงที่สุดแล้วก็ไม่ได้ในสิ่งที่พอจะใช้ได้ เ

ิดออด เธอใช้เวลาไม่นานก็ทำทุกสิ่งอย่างเรียบร้อย โดยหารู้ไม่ว่ามีใครแอบมองอยู่ วิลเห็นทุกการกระทำของเธอ ตอนแรกเขาไม่ได้คิดจะแอบมองแต่กลัวว่าเธ