าซุกซนยิ่งนัก ดวงหน้าอ่อนหวานงดงามก็มิเชิงจะหล่อเหลาก็มิใช่ ริมฝีปากแดงดุจลูกอิงเถาดูยั่วยวนยิ่งนัก กลิ่นกายของคนผู้นี้หอมหวานทำให้เขาตื

อเจ้

ะหม่อม ชื่ออ

"หลิงไท่ตบตั่งขนาดพอดีตัวด้านข้าง อี๋

่าเราต้องมีเรื่

ตาตื่น เพราะเสียงที่ได้ยินนั้นถึงแม้ว่าจะไม

ใครจะลงโท

นางไปแล้วหรือขอรับ"หลิงไท่ได้ยินถึงกับกลั้นรอย

คำถามข้ามา เจ้ามาทำอะไรที่นี่"อี๋ซูจำต

เจ้าหลบหนีออ

บหน้าแล้ว"อี๋ซูบ่นเบาๆ ค

มองหา

ร้อนๆก็วางอยู่บนโต๊ะ เขารินน้ำชา

กหรือไม่"หลิงไท่รอให้อี๋ซูดื่

บภัยแก่ข้าได้หรือ

สิ่งใดกัน เด็กๆ"หลิงไท่กล่

ะฝ่า

พบข้าที่ตำหนักตงเทียน"หลิงไท่โบกมือให้เหล่านา

้าส่งคืนบิดาของเจ้า"หลิ่งไท่หงุดหงิดในอารมณ์ เหตุเพราะยังค้างคาอยู

่า

หรือจางหย่ง"หลิงไท่กล่าวทันทีที่จางหย่

นอี๋ซูนั้นซุกซนยิ่งนัก เพียงแค่กระห

ค์หลิงไท่ถึงเสร็จภารกิจไวนัก ทุกครั้งที่เสด็จไปตำหนักชิวเทียนหากไม่ข้ามวันจะไม่เส

ือก้มลงหลิงไท่นั่งอยู่ในถังไม้ กลิ่นหอมจากกลีบด

วมาที่นี่ จริงสิ ตามปาไช่และวิหคสว

จึงแต่งองค์เสร็จ โดยปล่อยให้นางกำ

นมมามากหน่อย รวมถึงจัดอาหาร

หลิงไท่แข็งค้างกับรูปโฉมที่เปลี่ยนไปของเขา ดวงหน้าอ่อนหวานแววตาซุกซนดื้อดึงช่างสะดุดดตาสะดุดใจยิ่งน

ซูยิ้มร่าวิ่งเข้ามาหา กลิ่น

ลับมาราบเรียบดังเดิม มือใหญ่โบกทีเดียวเหล่านางกำน

ฮะ ฮะ"อี๋ซูหัวเราะน้อยๆ หลิ่งไท่

งไท่ดันจานอาหารหน้าตาน่าทานมาตรง

ข้าห

งคนด้านข้างกินของว่างและข

ชอบของพวกนี

ชอบมากอร

้นเจ้าอยากอ

้องเบื่อตายแน่ๆ"

ีสัตว์สวรรค์น้อยใหญ่จำนวนมาก เจ้าอยากตกปลาล่าสั

าไช่กับเลี่ยงเฟิ่งล

ตำหนักหยู่จี้ หากพวกเจ้าอยากไปเล่นซุกซนที่ไหนค่อยให้พวกเขามาหาเจ้าแบ

นเมื่อโลกมนุษย์มีสิ่งแปลกให

อกกันเถอะ เพื่อนเจ้าคงรออยู่แล้ว"หลิงไท่ตัดบท อี๋ซูเม้มปากไม่ยอมลุก

ื้

ด้วย"อี๋ซูพูดจบก็กระโดดลงจากตั่งวิ่งสวนหลิงไท่ออกไป หลิงไท่ยกยิ้มมุมปา

นะข้าได้หร

ข้าไป ยิ่งเนื้อตัวนุ่มนิ่มเบียดเสียดสี จากการดิ้นรนเอาตัวรอดของอี๋ซู ยิ่งกลับทำให้อารมณ์รุมร้อนเกิดขึ้นง่ายดาย เขาก้มลงมองกลุ่

คาดว่าคงไม่มีโอกาสแล้ว"หลิงไท่บอกกับกลุ่มผมสีดำนั่น อี๋ซูคล้ายไม่ได้ย

้าจงรับผลของการที่เจ้าตัดสินใจเช่นนี้เถอะ จางหย่ง จางหยู เข้ามาหาข้า"ขาดคำสองคน

้ พยายามเอนกายออกห่าง ทว่าหาได้หลุดพ้นออกจากอ้อมแขนหนานั่นได้ไม่ กลับยิ่งถูกรั

คู่ตกใจในท่าท

นกว่าข้าจะเรียก มิต้องตอบคำใดๆทั้งนั้น และวันนี้ข้าจะใช้เวลาอยู่กับคู่

พาลหรือไร เหตุใดต้องรั

่เสกสร้อยสีดำเส้นเล็ก ตรงกลางมีกระดิ่งเงินวางไว้ในมือตัวเองข

าไม่ต้องการ

อยนั่นมันกลับไปอยู่ที่ลำคอละหงของอี๋ซูแล้ว เขาเหินกายกลับเข้าห้องบรรทมของตนเอง ก่อนจะค

ยามออกห่างจากกายข้า และมีแค่ข้าเท่านั้นที่เป็นคนปลดสร้อยนั่นไ

ที่โน้มเข้ามาใกล้ด้วยความหวาดกลัว อีกแล้วเหตุใดเขาจึงหวา

ือไม่อี๋ซู ว่

ันเข้ากับหน้าท้องของหลิงไท่อย่างแรง หลิงไท่เผลอตัวจึงผงะออกเล็กน้อย ดวงตากลับเริ่มกลา

คอเสื้อด้านหลังของอี๋ซูเอาไว้ได้ กระชากกลับลงไปหล่นบนตั่งอ

บกับปากได้รูปสีแดงเรื่อ อี๋ซูทั้งตกใจทั้งตั้งรับไม่ทัน ปล่อยให้ลิ้นหนาร้อนชื้นสอดเข้าไปหยอกเล่นกับลิ้นเล็กของตนเอง สองมือของหลิงไท่จับข้อมือทั้งสองข้าง ที่พยายามยกขึ้นดันคนด้านบนออกแต่ไร้ผล ยิ่งพยายามเท่าใดอีกฝ่ายก็ยิ่งออกแรงมากขึ้นเช่นกัน ไม่รู้เนิ่นนานแค่ไ

วมแดงเผยออ้าออก หลิงไท่แลยลิ้นเลียรอบริมปากได้รูปก่อนจ