ี่ไม่น่าฟังเลยสักนิดสำหรับเขา มันจะเป็นไปได้อย่างไรว่า

ลย แต่คีนก็ไม่โง่พอที่จะขัดคำสั่งของฟิลิป “ฉันแตะต้องเธอไม่ได้ แต่เธอแตะต้อ

าย เขาต้องออกแรงให้บางอย่างในตัวเขาได้รับการ

ยิ้ม ดวงตาส่องประกายแวววาวอย่างมีความสุข มือเล็กยกขึ้นมาสัมผัสริมฝีปากที่เธอยังรู้สึกถึงสัม

คนเดียวบนโลกใบนี้ที่เรียกเธอแบบนั้น เพราะฉะนั้นเธอก็จะจัดให้เขาแบบไม่ผิดหว

เชิญของฟิลิปที่ให้คนไปตามเธอมาดินเนอร์ ตะวันมองโ

ิปเอ่ยและเดินมาขยั

บคุณ

งคน ซึ่งฉันดีใจนะที่วัน

นายท่านต้องทานอาห

เป็นธรรมดาของคนที่อายุมาก ฟิลิปเองก็เช่นกันเขาเข้ามาช่วงวัยที่ต้องการ มีลูกหลานใกล้ๆตัว ดินเนอร์เป็นไปอย่างสบายๆ เพราะตะวันไม่

วยนะคะ” ฟิลิปยิ้มออกมา เมื่องานที่เขามอ

ญหาในเรื่องของ

ะวันไม่ทราบเลยจริงๆ มิซาโต้ไม

ตกลงนะ บางทีการเดินทางมาร่วมงานของฉั

ินเนอร์ ตะวันเดินออกจากอาคารบ้าน บ้านหลังนี้ยังสวยงามยิ่งใหญ่เหมือนเดิม ในตอนก

วันเงยหน้ามองท้องฟ้าภาพสะท้อนใบหน้าของคีนปรากฎให้เธอได้เห็นภายใต้สำนึกของเธอเอง สองแขนเล็กยกขึ้นมาโอบกอดตัวเองเมื่อความอบอุ่นบริเวณนั้นน้อยล

ี่แตกต่างกับบ้านที่ญี่ปุ่นที่บ้านไม่ใหญ่โต ตะวันอยู่กับแคทรีนที่มีครอบครัวและกำลังจะคลอดลูกคนแรกในอ

ังกลับเมื่อเสียงของคนเมื่อ

ับมาแล้วแสดงว่างานที่ทำเสร็จลุล่วงแล้วสินะ แต่เขาคงยังไม่ได้กลับขึ้

าอย่างใจดี พร้อมกับขยับเข้ามาใกล้ โด

ของฉันหร

กับเธอว่าอยา

่เหลี่ยม ฉันอยากอยู

ี่ไหนก็ไม่เป็นปัญหา ถ้าเธอย

ยท่าน?...อ

ทั้งตัว ลมหายใจเขาเป่ารดใบหน้าของตะวัน ที่ยังยืนนิ

ทำไมพ่อถึงไม่ให้ฉันแตะต้อ

กคุณ แล้วฉ

อที่จะขัดคำสั่งพ่อ แต่เธอไม่ได้ถูกสั่งห

คุณไม่เป็นที่ประทับใจของฉันนะคะ แล้ว

นออกมาและขึ้นเซฟตี้ป้องกันการลั่นของปืนเรียบร้อ

ายตาไปมองปืนเล็กน้อย

่าตะวันรู้ดีว่าครอบครัวเขาเป็นอย่างไร แต่เธอไปอยู่กับพี่สาวเขานานหลายปี แคทรีนไ

ยกระบอกปืนจ่ออยู่เมื่อ สักครู่ และคีนไม่หยุดและจบเพียงแค่นั้น ริมฝีปากเขาไล่ลงไปเรื่อยๆ ตามท่อนแขน มือแข็งแรงกอบ

น ขนอ่อนตามร่างกายเธอลุกชันหัวใจเต้นแรงขึ้น เธอกลับมาที่นี่ไม่กี่ชั่วโมงเจอกั

ะวันกระซิบปลดปล่อยเ

าของอีกวัน” คีนกระซิบให้เหตุผล เพราะคนอย่างเขาไม่เคยต้องใ

าฉันอยากจะตื่นสายมันก็ต้องมีอะไ