ใจสงสัยไม่เข้

้ายุ่งเหยิงนั้นโดยไม่หลบสายตา และเพียงไม่นานระเบียงชั้นสองก็ว

าปริบๆถี่ๆมองคนที่นั่งตรงข้าม “มาทำไม” อ