าย เอาไงก็ได้ ขอให้ได้พลังของตนคืนมา ตอนนี้เขารู้แล้วว่าพลังข

้สึกแบบนี้ตั้งแต่ตอนที่หมอเข้ามาตรวจอาการเธอแล้ว อาการนั้นหายไ

่างไม่เข้าใจเมื่อฝ่ามือเล็ก คว้

กมุ่นคิ้ว จับจ้องมองเดซี่อย่างพิจารณ

อดเขา ใบหน้าเข้มสะบัดหนีอย่างรวดเร็ว พรึ่บ! เขาดึงร่างเธอออ

และมาได้อย่างไร แพทริกไม่มีเวลาหาคำต

ลายริมลำธาร อยู่ในท่วงท่าขย่มเขย่า สองขาเรียวโอบรอบเอ

าด ตึก ตึก ตึก เดซี่สาวก้นครัววิ่ง

งก้อง เธอกำลังเรียกใครกัน ฟ

ลงแล้วใช

ี่มองรอยยิ้มของคนตรงหน้า ไม่สิ! เขาไม่ใช่คนแน่ๆ แต่เป็นอะไรก็ได้ที่ให้เธอสามารถอยู่เห

อเขาสาดแสงสีทองพุ่งมาที่เธอ เดซี่ทรุดฮวบล้มลงกับพื้นด้วยความทรมาน ตอนนี้เธอรู้ส

กายเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อที่ผุดผาดออก

ับอาหารให้จอมเวทย์แห่งเงาแพทริกกินไปเรื่อยๆ และเมื่อถึงเวลานั้นเจ้าก็จะรู้เองว่าเขาเป็นของเจ้าแล้ว” เฟี้ยวววว และ

ในตัวเธอ ควับ! ข้อมือใหญ่ที่สามารถหักข้อมือบอบบางตรงหน้าได้อย่างง่ายดาย เขาคว้าม

และพยายามดึงมือตัวเองกลับ “จะดึงกลับ

ธอเข้ามา อื้มมมม ร่างเล็กถูกยกลอยขึ้น กรี๊ดดดด เดซี่พยายามดิ้นรนกรีดร้อ

องนั่งเล่น อื้ม คางมนถูกเชยขึ้น “ฉันเชื่

ฉันไม่เข้าใจ” เดซี่พยายามร้

นเมื่อพลังของเขาเธอสามารถยังกักไว้ได้ แล้วไ

ิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆท่าทางของเขาถึงเปลี่ยนไป เขาทำให

หงที่ล้มนอนลงบนฟูกหมอน ร้อนผ่าว กรี๊ดดด และยูนีฟอร์มชุดที่เดซี่สวมอยู่ของโรงพยาบาลก็แตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยกระเด็นกระจายอย่าง