ุพัดโหมกระหน่ำ สองแขนเรียวกอดร่างหนาเอาไว้แน่น หน้าท้องเริ่มบิดเกร็งเมื่อความกระสันซ่านเข้มข้นบิดเกลียวสูงขึ้นเรื่อย

ทรมานเหลือเ

ด้วย โอว...” เธออ

นื่องด้วยแรงปรารถนา เมื่อร่างใหญ่แหงนเงยอีกครั้ง หญิงสาวก็หวีดร้องออกมาสุดเส

านันท์ก็ต้องหวีดร้องขึ้นมาสุดเสียงเมื่อเห็

ี๊ดด

กขึ้นมา เหงือกาฬท่วมตัว หอบ

ันร้ายก่อนเดินท

ื่นเต้นเมื่อเดินทางมาถึงดินแดนแห่งตำนาน มีสถานที่หนึ่งที่พวกเขายื่น

สน์จั

เธอแถบชานเมืองของกรุงมิวนิก บ้านของเอลิต้าเป็นบ้านสวนหลังเล็กๆ หวังว่าเพื่อนสาวของเธอคนนี้คงจะยังไม่ย้ายไปอยู่ที่อื

้ผลัดใบที่เปลี่ยนสี มีสีเหลืองบ้าง แดงบ้าง น้ำตาลบ้าง หลากสีสันมองดูสวยงาม ทว่ายิ่งเดินเข้าไปในซอยลึกมันกลับยิ่งเปลี่ยว แต่ก็ยังมอง

จะมีต้นไม้เพิ่มขึ้นมาหนาตาสูงใหญ่มากขึ้น แต่ภาพรวมเธอก็ยังจำได้ เดินอีกไ

วามตื่นเต้นเมื่อเดินมาถึงรั้วหน้าบ้านของเพื่อนสาว ประตูรั้วไม่ได้ปิด เธอจึงค่อยๆ เดินเข้าไปภายในบริเวณบ้าน สายต

ู่หรือเปล่า ฉันณ

..

ดินไปรอบๆ ตัวบ้าน ผ่านไปจนถึงสวนดอ

มีคนอยู่ แต่ทำไม

อยู่หร

อนรอที่เปลผ้าหลังบ้าน กะว่าจะนอนรอสักยี่สิบนาทีถ้าเจ้าของบ้านยังไม่ม

็หลับไปโดยไม่รู้ตัว คงพราะเหนื่อยจากการเดิ

ามาปกคลุมทั่วบริเวณ ปรากฏร่างหญิงสาวผมบลอนด์ในชุดดำยืนเพ่งพิศใบหน้าข

ลือดที่กำลังเต้นตุ้บๆ ตรงเส้นชีพจรบริเวณลำคอที่โผล่พ้นผ้าพันคอออกมาหลังจาก

่ทำร้ายเธอ เธอเป็

ุ้

จ เมื่อเห็นเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์กำลังทำท่าเหมือนจะเข้าไปทำร้ายณิชานันท์ซึ่งเธอไม่มีวันยอม ตอนนี้เอลิต้

กับเพื่อนข

ิทธิ์มาสั่ง

อง” แวมไพร์สาวอ้อนวอน แม้จะรู้ว่าโอกาสที่จอมแวมไพร์หนุ่มจะ

ห้หลีกไปไ

ไม

ุ้

กระโดดกลับมาขวางแวมไพร์แสนร้ายกาจเอาไว้ ด้วยแววตาปกป้อง สองแขนเรียวกางออกค่อยๆ ถอยหลังปิดบังร่าง

เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอ

ยอมให้คุณมาทำร้ายเ

หึ

บใหลในเปลทันที อย่างน้อยถ้าณิชานัน

ตื่นสิ

อย่างแรงแล้วตกลงมาครางโอดโอยอย่างน่าสงสารอีกครั้ง และก่อนที่เอลิต้าจะทันลุกขึ้นมาขวางเซ

ขอโทษนะณิชาที่ฉันช่วยเธ

กโชคดี เขาอาจจะพาณิชานันท์ไปที่คฤหาสน์ของเขานอกเมืองก็ได้ เพราะคิดว่าแวมไพร์หนุ่มคงไม่ใช่แค่กระห

ยากให้เธอมาเป็

้ามาขวางทางแวมไพร์กระหายเลือดตนหนึ่ง

ยรอบสอง” เสียงทรงอำนาจสั่ง ดวงตาเพ่ง

ยังไม่อยากทำสงครามกับแก ฉันอยากจะ

ธอไปลงนรกมากกว

ฆ่าหล่อน

งจะทำให้เธอ

หล่อนอาจจ