จริงๆ เลยนะไอ้รังแตนเนี่ย โมโหทีไรมาลงที่รวี

ล่อนคงไม่กล้าพูดประโยคนี้ต่อหน้าเมฆาแน่ๆ เพราะอา

วังคุณเมฆจะได้ย

ี้ดี “ว่าแต่ คุณเมฆไปกินรังแตนที่ไหนมาล่ะ เพื่อนแก่นจะโดนอะไรบ้างเนี่ย เป็

่ดีก็โดนกันทั้งนั้นแหละ แต่ที่โดนค

ดีกว

ปไห

บมะม่วง

ะได้ไปขอน้านากินม

าหวาน แม่อาจทำพริกกะเกล

ากพี่ซื้อกุ้งแห้งไง

นไปเก็บมะม่วง ส่วนหนูจะเ

งเดินไปยังจุดหมาย หล่อนก็อดห่วงเพื่อนรักไม่ได้ หากไม่ติดว่า พ่อแม่ทำงานที่นี่ เนาวรัตน์กับเมฆาไม่มีบุญคุณกั

ยน์ตาที่ไม่เป็นมิตรนัก คนที่ก้าวเข้ามาในห้องก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตาเมฆาเท่าไหร่นัก เพี

้ไหม” เมฆาตวาดเสียงดัง ณั

่อนยังไม่ทันพูดจบประโยค

าพี่ ฉันไม่ใช่พี่เธอ” ความไม่พอใจฉ

ขาทั้งสองข้างจึงก้าวไม่ออก มันหนักเกินกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ จะยกขึ้น และนั่นทำ

ี่ยงร่างงามไปบนที่นอน คร่อมร่างหล่อนไว้ “ทีหลังฉันเรียกก็ให้รี

ได้ยินจะรู้สึกเช่นไร จะเสียใจมากแค่ไหน เขาไม่สน เพราะ

น้าตา รูปร่างและฐานะ ไม่แปลกที่หล่อนมอบหัวใจให้เขา รู้ทั้งรู้ว่าจะไม่ได้ความรักนั้นกลับมา

นที่ณัฐรวีถูกพรากความสาวด้วยน้ำมือชายไม่เห

ูกขังอยู่ในห้องนอนของตัวเอง เวลาล่วงเลยไปกว่าสามทุ่ม หล่อนรู้สึกง่วงนอน กำลังเอนตัวลงนอนบนเตียงนอน แต่ก็ต้องกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งแท

สั่นของณัฐรวี เสียงหวี

้ร่างในวัยสิบเก้าปีหน้าตาตื่นตระหนก หวาดกลัวกับท่าทีของเขา หล่อนดิ้นรนเ

รวีที่ไม่อาจโต้ตอบคำพูดเขาได้ เพราะมันคือเรื่องจริ

งวดี มารดาของณัฐรวีที่หนีตามชายชู้ไป ซึ่งชายชู้ไม่ใช่ใคร เป็นคนขับรถของเชษฐา ไม่หนีเปล่ายังหอ

ปด้วย ราวกับว่าปล่อยทิ้งไว