ท ดุนดันปลายลิ้นเข้าไปแล้วดูดรัดเรียวลิ้นเล็ก ฝ่ามือร้อนผ่าวก็กอบกุมเต้าอวบอิ่มบด

ยังคงเจ็บแต่ไม่ม

งกลีบดอกระหว่างที่สะโพกก็ดันเข้าออกอยู่เป็นระยะ เขาเริ่มคว

พท์ ยิ่งบิดสะโพกหนีก็ยิ่งถูกตอกตรึงหนักหน่วงกว่าเดิม พิร

ทือนราวแผ่นดินไหว เห็นเพียงมัดกล้ามเนื้อตรงแผงอกที่เคลื่อนไปมาอยู่ตรงหน้า เม็ดเหงื่อจากเขาก

กแรงเสียดสี ความนุ่มหยุ่นโอบรัดตัวเขาอย่างแนบแน่นในทุกครั้งที่กระแทกเข้าใส่ ต้องห่อปากส่งเสียงครางออกมาอ

พิราอรดิ้นพล่าน ๆ

้สึกร่วมด้วย ไม่ช้าเจ้าของร่างงามก็เกร็งกระตุก สะโพกแอ่น

่ใหญ่โตกว่า หญิงสาวสะดุ้งเฮือกจนตัวโยน จากที่นอนระทวยแรงกลายเป็นดวงตาตื่นตระหนกขึ้นม

ความสุขก่อนหน้าหายไปไหนแล้ว ทุกอย่างลอยเคว้งคว้างในอากาศ

ังขึ้นเรื่อย ๆ ตัวเธอก็กระเด็นกระดอนหนักขึ้นตามแรงรัก เขากระแทก

ุ่นวาบพุ่งสู่ใ

สิ้นแล้วทุกสิ่งอย่างที่หวงแหนมา พัชระค่อย ๆ กระตุกแล้วถอด

นี้คงหล่อหลอมเป็นหยาดน้ำเดียวกันไปเรียบร้อยแล้ว สักพักหนึ่งพัชระก็พลิกตัว

ค่ช่างในไร่อย่างผม” เขาเหน็บคนที่เอา

าพูดกับผัวตั

สียงสั่นเครือตอบกลับมาทั้งที่ยั

้นถลาเข้ามาอยู่ในอ้อมอกของพัชระ ถูก

คือผัวคุณอ้อนไม่ใช่คุณพฤกษ์” เขาพูดมาขนาดนี้แล้วอีกคนก็ยังเงีย

ปฏิกิริยาตอบกลับมาด้วยก

อิ่งให้ลุกตาม พิราอรหน้าเสียเล็กน้อยหลังวางเท้าลงบนพื้น อยากจะหาผ้าขนหนูมาห่อตัวแ

นั้นก็เรียบง่าย มีเพียงผ้าขาวม้าสองผืนพาดอยู่บนราว พิราอ

่เพิ่งผ่านพ้นไปไม่ได้สลักสำคัญอะไรกับเขาเลย แน่ล่ะสิ เขาก็แค่คนงานทำตามคำสั่งนางจันทร์นิล

ู่ตามลำตัวแบบลวก ๆ ท่าทางกักขฬะหยาบโลนไปห

ไปหมด หญิงสาวยกมือขึ้นกอดอกเอาไว้แน่น เพราะห้องน้ำในบ้านของพัช

ี้ล่ะพี่เพชร” หญิงสา

้อนที่ตัวเองถูตัวเสร็จให้พิราอรถูต่อ หญิงสาว

กียจว่

ปล่

ผัว” พูดจบก็เดินเข้าไปชิดตัวของพิราอร

หลบมือที่กำสบู่มาจะถูให้ตัวเอง แต่ก็ถูกเขากัก

้อ !” หญิงสาวน้ำตาแทบเล็ดเมื่อเข

ห้หญิงสาวพร้อมกับตัวเองไปด้วย จ

ช้ไปก่อนก็แล้วกัน” ผ้าขาวม้าบนราวถูกดึงมายื่นให้หญิงสาว อีกผืนพัชระก็เอามาซับน้ำออก

ั้น” พัชระมีเหน็บแนมหญิงสาวระ

ละรอยเลือดจาง ๆ เห็นเจ้าของห้องเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วคว้ากางเกงมาสวม เขา

เดี๋ยวพรุ่งนี้ค

ึ่งสีซีดไม่น้อยไปกว่าอันเดิมไปปูทับ เหมือนเขาคิดอะไรบางอย่างออก ถึงลุกขึ้นไปเป

ได้แล้ว

ดินกลับไปยังห้องน้ำ แล้วพาดคู่กับผืนที่พัชระใช้ ยืนนิ่ง ๆ อยู่ในห้องน้ำเกือบสา

ายในบ้าน” คำพูดคำจาช่างโหดร้าย ไม่ได้มีความห่วงใยแฝ

็ยังมีลมหายใจอยู่ บางครั้งก็คิดว่าเธอควรจะตาย ๆ ไปเส

เตียง หมอนใบนั้นยกให้พิราอรส่วนตัวเขาก็ใช้เสื้อตัวเองหนุนนอนไปก่อน ต้

่อไปชั่วขณะหนึ่งก่อนจะค่อย ๆ คุ้นชินกับสัมผัสของเขา สักพักเสียงลมหายใจของพัชร