มศาสตร์มืดที่ไร้ซึ่งสมาชิกชมรมจนเหมือนจะถูกยุบก็เถอะ แต่มันก็เหมาะกับยัยนั่นดีนี่นา และด้วยความปรารถนาดีในฐานะหัวหน้าห

นผู้หญิง ผมคงสวนกลับไปแล้วล่ะ (อั

งมั้ย มาช่วย

โรงเจ ทำให้ผมที่นั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่ด

ไรให้เยลล์

้ายจั่นเจายื่นเอกสารในมือมาให้แ

ต่มีปัญหาตรงที่โรงเจเราไม่มีสถานที่ให้เก็บของแล้ว วานลื้อช่วยเอาไ

วกนี้ที่เตี่ยเช่าทิ้งเอาไว้เพื่อใช้เก็บ

่วงครับ เดี๋ยว

ียวคงไม่ไหว จึงต้องอาศัยเพื่อนฝูงที่กำลังนอนก้นโด่งอยู่ที่บ้านอย่างสบา

วะ บ้าเอ๊ย! อยู่ดีๆ ก็ลากจากเตียงให้มาช่ว

สีชมพู บ่นกระปอดกระแปด มันเอาชุดนอนน้องมาใส่หรือเป

กก็ถล่มจนได้ ให้ตายเถอะ เก่ากว่านี้มีอีกม

ันก็ต้องจ่ายค่าจ้างพวกแกอยู่แล

้วย ไม่งั้นฉันแช่ง

ี่ผมแสนจะขยาด จนต้องหันไปแง่งใส่มันทีหนึ่ง ซึ่งสร้

พ่อก็ฆ่

่า

ุ บันไดแคบ ประตูห้องเล็ก พวกเพื่อนบ้าก็ขนไปโวยวายไปไม่เข้าเรื่อง

นวลก็กะพริบไปมาเหมือนปลาขาดน้

...ไฟเป็

ับเขยิบมาที่หลังผมแ

ได้มั้ย แค่

รๆ มันไม่สมประกอบบ้างก็ไม่เห็นจะแ

มคิดเงียบลง ไฟที่ก

นะ...นี่ม

น่ใจ

เกาะหลังผมถ

จ...ม

งกำลังกดดันพวกเราอยู่ เพราะผมรู้สึกถึงสายคู่หนึ่งที่จับจ้องมาอย่างอาฆาตแค้น แม้ไม่รู้ว

๊ด

กับไฟในห้องที่กะพริบไปมาทั้งๆ ที่ไฟข้างนอกดับหมดทุกดวง ความตกใจปนหวาดกลัวทำ

...แกจะเอา

ะ...ไม่รู

งถึงสามแล้ววิ่ง

ด้ แต่ตูอยากออก

)” (อะ...อื

สตาร์ทเตรียมจะออกวิ่ง แต่เหมือนกับบางอย่างที่ไร้ตัวตนจะรู้ถึงคว

กัก

กัก

ักๆๆ

อและขาผมสั่นพั่บๆ ขึ้นมาโดยอัตโนมัติ เส้นขนที่นอนราบแนบอยู่บนผ

่าสิ่งที่เกิดขึ

งที่กลางทางเดิน พลันอะไรบางอย่างที่มีรูปพรรณสัณฐานคล้ายมนุษย์ก็คลาน

ล้ว..

งหน้าคือผู้หญิงร่างเล็กในชุดกระโปรงสีขาวที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบดำๆ ทั้งชุด ผมยาวรุงรังปรกล

ือ “ผี”

้สึกเสียวสันหลังแล่นแปล๊บเป็นทวีคูณ แวบหนึ่งผมเห็นริมฝีปากของผีนั่นเหยีย

O

_

O

_)

ากกก! ผ

ห

องบ้าอะไรก

กจากชั้นต่างๆ พร้อมกับอุปกรณ์กู้ชีพครบมือมายังที่เกิดเหตุด้วยสีหน้าแตกตื่น ก่อนจะเหลือบไปมองมนุษย์ผู้ชาย

ได้แล้ว ชาวบ้านเขา

ปะ...ป้า

าอยู่ แถมมือฉันก็เปื้อนด้วยเลยไม่อยากจะเสยผม (ที่ไม่ได้สระ

ตาคิตตี้ (เรียกมันอย่างนี้ซะเลย

นูคริสตัล เป็นคนที่พั

ุดส่งเสียงร้องเป็นแต๋ว ในขณะที่อีกสามคนไร้ซึ่

มือนผีจังล่ะคร้า

นเด็กปัญญาอ่อนไม่เลิกรา จนป้า

ม่เห็นแก่พ่อเยลล์ที่รู้จักกันมา

ห้อีตาคิตตี้รีบหุบปากฉับ แต่...เอ๊ะ! เมื่อกี้ป้

อนๆ ด้วยนะครับคุณป้า ตะ...แต

ขึ้นออกหน้ารับแทนเพื่อนแผ่วลงรา

ะเป็นอะไรอีก” ป้ากิมตอบกลับเ

ย ไอ้ผมก็นึกว่าผีเสี

งก่อนจะเพ่งมองไปยังผู้ชายทั้งสี่คน และทันทีที่เรตินาเริ่มปรับสภาพคงที่ แสงสะท้อนสีแดงจากหัวใครบา

าเยลล์

ัลก็เป็นเด็กดีนะ รู้จักกันเอาไว

รั

สักนิดว่า “คริสตัล” ที่ป้ากิมพูดถึงน่ะ มันเ

หน้าฉันที่ยังนั่งอยู่ที่พื้น ก่อนจะยิ

ิดนะครับ ไม่ทราบว่าค

.เป็นไ

ึก

ขึ้นประสาน

ิ

...=

ึๆ

. คะ...คริสตัล...ดะ

ง แต่เพื่อความสบายใจของหมอนั่น ฉันเลยยื่นมือออกไปจับที่ข้อเท้าของเขาไว้ก่อนจะยิ้มออก

นาย...คิ

.ซวยแ

ืนแล้วล่ะที