ที

ับตำหนักในสภาพที่เป็นอยู่ เมื่อออกจากตำหนักของวิรัลย์มา เขาก็ยืน

ั้งแต่มื้ออาหารเย็นผ่านมาเห็นไอศูรย์ยืนอยู่หน้

์จึงมาอยู่ที่นี่พ่ะย่ะค่ะ

งให้ต้องจัด

ะในยามนี้นั้น ปกติแล้วผู้เป็นนายมักจะอยู

ด้นี่พ่ะย่ะค่ะ ไม่เห็นต้

ืนนิ่งๆ รอให้อา

่ง โดยปกติ ไอศูรย์จะไม่เมินคำพูดของเขาเช่นนี้

ั่งกับกระหม่อม ก็ขออย่าได้เกรงพร

ายินดีอยู่หรอก แต่เรื่องนี้จะให

ไร ข้าจะ

้กระหม่อมได้รับ

นใยของทหารเอกที่แลคล้ายจะคาดคั้นให้เขาเปิดปาก

อมกรุ่นจากแก้วตา ชี้ไปข้างหน้าไม่รู้ทิศเช่นนี้ นอ

ตัวของผู้เป็นนายในบัดดล ครั้นเห็นใต้ผ

์จะกระทำเรื่องไม่สมควร

อะใจเรื่องตะบองของเขาอีกแล้ว ก้าวขามุ่งหน้ากลับตำหนักของตน ปล่อยให

คงเพราะถูกขับไล่ไสส่

ากมายเพียงใด ยักษ์ห่ามก็ยังเป็นยักษ์ห่าม หากแค่ได้ชิ

ไม่แคล้วได้ถูกจอมทั

ย์อสุรา ไอศูรย์ก็สูญสิ้นซึ่งความอดทน ทุกคราที่ได้พบหน้ายอดรัก เขาก็ต้องคอยระงับจิตใจไม่ให้ล่วงเกินเสียทุกครั้งไป แรกๆ ยังพอทน

หง้าอย่างไม่ต้องสงสัย แค่นี้เขายังเข้าหน้าวิรัลย์ได้ยากยิ่งเลย เพราะถึงแม้อีกฝ่ายจะแวะเวียนมาหาเขาถึงตำหนักตามที่ประสงค์ แต่ก็หาได้เคยมีรอยยิ้มประดับดวงหน้า ทุกครั้งที่พบพานก็ล้วนแต่อุดมไ

นย่อมมีกา

งไอศูรย์ เย้ายวนให้เขาหลงใหลรักใคร่คนตรงหน้ามากขึ้นเป็นเท่าตัว ร้ายกว่านั้น เข

กอุบายชักชวนให้วิรัลย์ไปเที่ยวชมสวนบุปผชาติที่ตำหนักหลวงแทน ด้วยคิดเอาเองว่ากลิ่นหอมของมวลมาลาเหล่านั้นจะกลืน

อกล่อตัวเขาเอง หาได้

่ก็หาใช่จะยอมให้หักหาญน้ำใจ ซึ่งเขาก็นึกชื่นชมไอศูรย์อยู่เช่นกันที่ไม่ยอมใช้กำลังบังคับขืนใจตน ทั้งที่มีโอกาส มีอำนาจแ

งก็ไม่ใคร่บอก ขืนพูดออกไป มีหวังคงได้ถูกมองอย่างหยามเหยียดชิงชัง และเขาก็คิดถูกเสียด้วยที่มาที่แห่งนี้ เพราะกลิ่นหอมของดอกไม้ลบเ

ื่มด่ำกับความโสภาทางฆานผัสสะ1ได้ครู่หนึ่งก็พลันต้องขมวด

อมเหล

้ามาใกล้เขาแล้วสูดดมเข้าไป เป็

องเขา ทั้งที่ไอศูรย์หมายจะลืมเลือนกลิ่นนุ่มของวิรัลย

ยห่าง เจ้าคนพี

หมายปองเด็ดดมดุจพฤกษา ครั้นไหวพลิ้วเย

ิตที่จู่ๆ ไอศูรย์ก็เกิดสวมวิญญาณเป็นปร

นบ้าไปแล

องวันที่วิรัลย

ล เพราะทันทีที่ถูกบริภาษ

ูกรักแนบสมาน รักเจ้าน้องหลงใหลเยาว

เขากลับขับกลอนออกมาอีกบทหนึ่ง ทำเอาคนฟังถึงกับพะอ

ออกมาอีกครั้ง ข้าจะ

ปากขัดใจ พลันส่ง

่างพรายให้ระอาเป็นหนักหนา พี่ก็ยอม

ด้สดับรับฟังเลยแม้

ือว่าการป้อยอคำหวานที่เทียวกระทำเช้าเย็นไม่สร่างซาเช่นนี้ มั

ทอดสายตาเชยชมดวงหน้างามของวิรัลย์ที่มองเขาอย่างเวทนา พ

จะหวานล้ำเ

พาราสีของตนอีก คราวนี้วิรัลย์ถึงกับ

อดถ้อยวจีหวานล้ำใส่ข้าทุก

นยักษ์ห่าม วาจาแข็งกร้าว กิริยากระด้าง

ซื่

นั้นไม่ได้ ก่อนร

ก ต่อให้เจ้านำแก้วแหวนเงินทองใดมากองตรงหน้าข้า จะพะเน

ีย ไอศูรย์ถึง

กษ์ หรือเจ้าจ

ใ

่าคำพูดสั้นๆ ที่หลุดออกจากกลีบปากสีแดงชาดนั้นช่างสร้างค

ยถึงเพียงนี้ ไยน้อง

ริงๆ หรือแสร

่าอับอายยิ่งนัก... เข

ขาก็มีชาติกำเนิดสูงส่ง ดำรงตำแหน่งจอมทัพอสุรา รูปร่างหน้

ิรัลย์ก็เข้าใจได้ว่าอีกฝ่ายโง่บร

กับข้าเป็น

พานน้องนั้น พี่เองก็หาได้ชื่นชอบยักษ์จากเวรุฬาเช่นกัน แต่เพลานี้ใจพ

ิงชังคือเรื่องนี้ ช่างเป็นเรื่องเล็กน้อ

างเดียว เมื่อเห็นไอศูรย์ระริกระรี้ขึ

ชิงชังเจ้าก

ป ย่นคิ้วถาม “

ิรัลย์ว่า “และข้า

้าใจสิ่งที่วิรัล