ที

ะโรงมา ปล่อยให้ข้าราชบริพารได้รับรองคณะทูตจากสราลีแ

จ้าวรรศแล้ว สายตาเหลือบมองไปยังพลับพลาหน้าตำหนัก เห็นโอรสองค

้าว

มามองตามต้นเสียง ครั้นเห็นว่าเป็

คัญใดรึ ถึงได้มาหาลูก

ถอนหายใจอีกระลอกใหญ่ เมื่อเห็นสายตาขอ

คว้นสราลีมาทาบทามน้องเจ้าให้ไ

นมาแต่เช้าแล้ว หากทว่าหาได้ใส่ใจด

่างไรรึ

ว่าองค์นวิน พวกมันว่ากันว

เจ้าวรรศก็

ล้

อศูรย์ระบายลมหา

่อยากให้เจ้าศวรรย์ไปดูตัว แต่พ่อยักษ

ความว่าพ่อยักษ์ใหญ

ศพยักหน้ารับด้วยอีกคน แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี อารมณ

็ตระหนักได้ทันควันเมื่อฉั

ลี่ยมมากกว่าน้องของเจ้าอยู่โข หากสราลีมาทูลขอเจ้าไปดูตัว พ่อคงจะยินดี ไ

องประมวลผล เข้าใจควา

ล่าวมา ใจความเดียวคือจะให้ลูกจ๋

ไอศูรย์เลิกอ้อมค้อมแ

นัก และใช่ ช่วย

ู่ๆ ก็มีเรื่องชวนปวดหัวเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว ฤๅสวรรค์จะลงโทษที่เข

ดลูกจ๋

ห้เจ้าวรรศได้ลำบากใจนักถึงได้ไม่เคี่ยวเข็ญใดๆ ทั้งที่ในภายภาคหน้าเจ้าวรรศจะต้องขึ้นรั้งเป็นกษัตริย์ต่อจากเขา

ศวรรย์ช่าง

องบิดา เจ้าวรรศ

รรย์เนี

ปด้วยความร้ายกาจเกินผู้ใดจะล่วงรู้ แม้แต่บิดาทั้งสองของเขาเอง แม้แต่เขายังไม่อยากจะวิวาทมีปากเสียงกับเจ้าศวรรย์เลย

าไถยจะ

ที่เห็นเช่นนั้น พอเจ้าวรรศทำ

กล้าแกร่งดั่งคำที่ราชทูตแคว้นสราลีกล่าวไว้หรือไม่ พ่อจะได้เบาใจว่าหากพ่อสิ้นไป อ

ต่เจ้าศวร

เขานั้นถูกอนุชาตัวดีหลอกเสียจนหมดสิ้น ผู้ใดว่าเขาเจ้าเล่ห์กัน เขาก็แ

่องค์ยุพราชควรจะกระทำ เพลานี้ได้โอกาสก็จงไปเสีย ไม่เ

ส่งเขาไปแห่งหนตำบลใดก็เท่านั้นล่ะ อย่างไรเสียเขาก็เกียจคร้านอยู่ดี ได้ออกไ

ปดินแดนแคว้นอื่นบ้างก็ดี คงจะเพลิดเพลินอยู่ไม่น้อยหากได้ช

อัน

วยู่ ถามบุตรช

บคำแล้วไซร้ ของรา

ี้ จำต้องมีขอ

ือกลับ เชิดห

าก็ไม่ไป เสียเวลาเล่นสนุก ทั้งยังเสี่ยงให้พ่อย

ถึงกับก

ก เจ้าเล่ห์เพท

เจ้าวรรศยกมือประนมทำท่าจะกร

กได้สิ่งใ

ดร1ของพ่อ

่ยทันที ไอศูร

ตเทพอัสดรเ

กษ์ใหญ่ใช้เป็นพา

ที่เจ้าวรรศเอ่ยขอพาห

พอัสดรฝีเท้าดี

าองค์นวินมีรูปงาม ลูกจ๋าจะได้ลักพาตั

เข่าฉาดอย

งเจ้าหรือน้องของเจ้าได้ พวกเจ้าจะ

ุลูกนี่

มเหง ส่งเจ้าวรรศที่มีชั้นเชิงและมากเล่ห์กว่าไปกำราบเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว แม้ว่าเจ้าวรรศจะเกียจคร้านเพียงใด แต่เรื่องฝีไม้ลายมือในเ

นล่ะสมควรไป

รฝีเท้าดีของบิดาไป หาใช่จะใช้ลักพาตัวองค์นวินกลับมาหรอก เขาเอาไว้ใช้เผ

ไม่เก็บไม่เช็ด เผ่นแน่บหนีลูกเดียว สิ่งนั้นคืออุปนิ

เจ้าวรรศพยักหน้ารับคำ ก่อนที่จะต้องชะงักเมื่อไอศูรย์นึกบางสิ่งออก “แต่เรื่องนี้จะต้องเก็บเป็นความลับ

้ารับระรัวเลยทีเดียว ตายอย่างอนาถทั้งพ่อทั้งลู

่พูด ลูกจ๋าไม่พูด เจ้าศวรรย์ไ

และรูปร่างเหมือนกันจนแทบแยกไม่ออก หลายครั้งหลายคราทีเดียวที่ข้าราชบริพารจำสับสนส

้นก็ฝาก

รรศยิ้มย่องเพียงลำพังกับความหรรษาท

ะระริกระรี้ขึ้นมามากเท

ะได้วุ่นวายชวนหัวกั

*

เสด็จที่ทางสราลีตระเตรียมไว้ตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางตามคำสั่งของไอศูรย์ ทั้งที่ตั้งใจไว้ว่าจะกราบล

ราะไอศูรย์เองก็เป็นห่วงเจ้าวรรศ ถึงจะรู้ดีว่าโอรสองค์นี้เอาตัวรอดได้ แต่ก็ไม่วายหวงแหนตามประสาบิด

ษาเพื่อบอกกล่าวเรื่องนี้ ความยินดีพร่างพราย รอยยิ้มปรากฏให้เห็นบนดวงหน้าผุดผาด เพราะเขาเองก็หาใช่ยักษ์ที่

ักษ์ใหญ่เป็นอย่างยิ่งจ้ะ

ด้ คุกเข่าก้มกราบแนบตักบิด

นัก ถึงได้มิยอมใ

ยของโอรสองค์เล็กแผ่วเบา

กพ่อยักษ์ให

งไรเจ้าเขี้ยวน้อยฝาแฝดตนนี้ก็หาได้โตขึ้นเลย ทว่า...ความสุขนั้

มากเหลื

าสองพ่อลูกผละออกจากกันอย่างพร้อมเพรีย

มาทำอะไรที่สวนพ

งม วิรัลย์หรี่

ดข้าจะมาที

ะเห็นว่าเจ้านอนหลับฝันดีอยู่ จึง

ชั่วอะไรไว้ ที่เอะใจนั่นก็เป็นเพราะเช้านี้เป็นวันที่จะต้องส่งเจ้าศวรรย์ไปยังแคว้นสราลี แต่เมื่อเขาตื่นมาก็ไม่พบขบวนราชทูตแล้ว มีแต่ไอศูรย์เท่านั้นที่

าวรร

ึงโอรสองค์โตทันที ไอศ

็อยู่นี่อย

็รู้งาน รีบสวมรอยเป็นแฝดผู้พี่ทำท่าทางองอาจ

่นี่จ้ะพ่อ

ใจเข้าปอด พ่นทิ

งมถึงขนาดแยกแยะลูกตั

จ้าศวรรย์ต่างเย็น

ต่มีเพียงวิรัลย์เท่านั้นที่แยกออกเพียงมองหน้า ไม่จำเป็นต้องสังเ

ยับ ความลับไม่มีในโลกอีก เจ้าศว

ปากกับราชครูไว้ว่าจะไปร่ำเรียนตำราการป

งให้ไอศูรย์บ้าใบ้อ้ำอึ้งเมื่อเ

ยักษ์ใหญ่นักหนาอะไรน

รุ่นโกรธของวิรัลย์ พร้อมกับเขี้ยวข้างหนึ่

ะเล่าให้ข้

อตาหวาน

ในครัวเรือนนั้นช่างต่ำต้อยเสียจริง ม

เมื่อถูกวิรัลย์จับได้ข