ป็นเพราะองค์นวินไม่ต้องการให้พลาดพลั้งดั่งเช่นเมื่อวาน ที่เจ้าวรรศรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเขา ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเขากล่าวอ้างไปโดย

ห็นอีกฝ่ายกึ่งวิ่งกึ่งเดินหน้าตั้งมาแต่ไกล ครั้นองค์นวิ

ช้าเพียงนี้ กินสิ่งใ

าะสมจะใช้ทักทายผู้ที่มี

วินกลับพยักห

..กิ

เจ้าวรรศที่กำลังใช้มือหยิบชิ้นเนื้อในพานสำหรับมื้อเช้าเข้า

มาหาข้ากระมัง ถึงไ

ึกตัวตื่นมาอีกคราก็เกือบเลยเวลาสำรับเช้าแล้ว หยิบของกินเข้าปากได้เพียงคำสองคำก็รีบรนมาหา

โกรธจนเป็นเหตุให้กลั่นแกล้งเพียงใด

ลุ่ยรุ่มร่าม เจ้าเป็นองค์ยุพราชแน่รึ

งทิ่มแทง องค์นวินเม้มริมฝีปากแน่น เถ

นสายตะวันโด่งเพียงนั้น มาหาเจ้

วรรศเห็นแล้วก็รำคาญตายิ่งนัก จะมาทำจ๋องกระไรกันตั้

ั้น คงจะกินมาเพ

ดออกมา พอองค์นวิน

ประเดี๋ยวพระพายก็พัดปลิวหรอก มานั่ง

รกับอาคันตุกะหรือผู้อื่นใดที่ไม่สนิทชิดเชื้อด้วยนั้น หาใช่สิ่งที่เขา

รอสิ่งใดอยู

ขึ้นไปนั่งเคี

ที่กำลังหยิบอาหารเข้าปากปรายตามองอย่างใคร่รู้ว่าอสุราตรงหน้าจะทำอย่างไรต่อไป ดูจากท่าทางแล้ว หากรอให้องค์นวินเ

ื้อสมันนี้มีชีวิต มันคงวิ่ง

ออกจะหวาดระแวงมากกว่าเดิมเสียอีกด้วยไม่รู้ว่าเจ้าวรรศจะหาเรื่องรังแกอีกหรือไม่ ทว่า.

ายใจ เริ่มวางตัวผ่อนคลายขึ้น หาก

้งใจมาเกี้ยวข

ค่

ด็นออกมาด้านนอก เจ้าวรรศเบ้หน้

องเจ้านี่เหลือ

่องไม่เป็นเรื่องตอ

อาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดปากยกขันน

ี้เจ้าจะมาเกี้ยว

ือไม่ ด้วยเขาอยากจะเล่นสนุกให้คลายเบื่อที่ต้องอุดอู้อยู่แต่ในเขตพระราชฐาน และสิ่งที่

ึงความเจ้าเล่ห์ในดวงตาแวววับคู่นั้น กระนั้นก็มิอาจเลี

วันนี้ข้าจะมาเก

าววับกว่าเดิมเสียอีก แต่ก็หาได้ถา

ร่อยากรู้เป็นหนักหนาแล้วว่า

ียมใจมานี่ รู้ตัวว่าตื่นสายก็รีบหุนหันออกมา เพิ่งมาสำเหน

็วๆ กิ

กสนานเสียไม่ไหว องค์นวินก็หาทำการใดได้ เอาแต

หงื่อกาฬแตกพลั่กเมื่อเห็นเหล่านางกำนัลยักษียกพานสำรับอาหาร

งหยวกกล้วยอยู่แล้ว บัดนี้ขาวซีดเซียวมากขึ้นไ

วพารา

งไรล่ะ!? ท

งชู้ก็หาได้เคยกระทำมาก่อน เรียกได้ว่าไม่ประสาแม้เพียงกระผีกเดียว ในหัวครุ่นคิดถึงบทเรียนที่เหล่าราชครูได้สอนสั่งไว้เป็นพัลวันว่ามีศาสตร์ว

ามหรรษาที่อุตส่าห์อดทนรอให้บังเกิดหลังมื้ออาห

่ไหว ต้องว่าเ

นหินอีกนานไหม ไหนว

บมองอีกฝ่ายที่มีเขี้ยวโค้

..ข้

ทำอย่างไร’ เอ่ยออกมาได้คำเดียวก็เงียบงันไป

าอะ

้า

พราชตั้งแต่ต้น หากแต่เป็นอนุชาของอดีตองค์ยุพราชที่เพิ่งสิ้นไปเมื่อหลายปีก่อนด้วยไข้รากสาด เขาซึ่งเป็นโอรสองค์เล็กในมเหสีของกษัตริย์สราลีจึงถูกแต่งตั้งขึ้นมา ภาระหน้าที่ใหญ่ห

กับเจ้าวรรศที่เป็นยักษ์โผงผางมาแต่เดิมกลับไม่เข้าใจ เห็นอีกฝ่ายพึมพ

จ้าพูดอะไร

แล้ว ช่างเหมือนลูกนกหวาดกลัวเสียงคำรามของฟ้

่าจะต้องเกี้ยว

ช่นนี้ ก็ดูจากสารรูปสิ เกี้ยวผู้ใดเป็นก็มหัศจรร

ทางขบขันเสียมากกว่า เพราะบัดนี้คมเขี้ยวได้เลือนหายไปแล้วเมื่อได้ยินคำสารภาพแสนซื่อ

ามา หากเปลี่ยนสถานที่แล้ว บางทีเจ้าอาจจะ

ุ่งหน้าไปยังสวนพฤกษาในบัดดล องค์นวินร

งรอ ทำเอาองค์นวินที่ตามหลังมาข

งใดอยู่เจ้าผักเหี่ย

สกว่าเจ้าได้อย่างไร

ักเหี่ยว ประเดี๋ยวก็ออกคำสั่งโน่นนี่ ใคร่อยากให้เขามาเกี้ยวพาร

.ข้าอายุมาก

นจึงเปล่งเสียงออกมา ทว่า...เบาเสียจนดังงึมงำๆ น่า

ดสิ

ดยืนบ้าง เอ

้ว ขะ...ข้าอา

อนเคย ก้มหน้ามองปลา

งใด ไม่

์นวินสะดุ้งโหยงสุดตัว ครั้นเหลือบมอง

่าพูดสิ่งใด

รงหน้าเอาแต่ก้มหน้างุด เงยขึ้นมาแล้วก็ก้มไป

บว่ามา เมื่อ

่อยากเอ่ยอีกครั้งหรอ

.บอกว่าอายุมาก..

ันตะกุกตะกักจน