ะดีอย่างยิ่งด้วยพี่น้องของเขารอดชีวิตกลับออกไปจากแคว้นอสุรกายอย่างปลอดภัย แต่ก็รำคาญใจอ

จ็บใ

้เห็นว่าเขาจะมีท่าทางกระด้างกระเดื่องน้อยลงแต่อย่างใด อีกทั้งยังประท้วงด้วยการปฏิเสธความเมตตาจากเทียนอี้ ไม่แตะต้องอาหาร ดื่มเพียงน้ำเท่านั้น จน

ทหารผู้คุมทุกตนที่เข้ามาใกล้ นับว่าเป็นมนุษย์คนแรกเลย

แต่ครั้นได้ยินว่าที่ซิ่นเฉิงไม่ได้ออกมาใช้แรงงานร่วมกับทาสคนอื่นๆ เป็นเพราะเขาอาละวาดไม่หยุด พ่อบ้านเหลียงจึง

หลียงว่าซิ่นเฉิงก่อวีรกรรมใดไ

นั่นอยากไ

ือ? ย่อมแน่อยู่แล้วว่าเจ้า

ั้น เทียนอี้จึ

ากเป็นอิสระจากข้า

ียงจ้องมองข้าด้วยสายตากราดเกรี้ยว อี

ข้เฒ่

น้ารับ เสี้ยวหน้าสุนัขป่าก็คล้ายจะมีรอยยิ้มขบขัน ก่อน

เหลียง ประเดี๋

นที่ส่งตัวนางและนักรบแห่งเผ่าทะเลทรายกลับออกไปนอ

เครื่องมือต่อรองกับชา

งผู้คุมทางด้านนอกที่ยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนมาตั้งแต่เมื่อหลายชั่

ี่เขาเป็นอยู่นี่มั

ายหายไปเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้มาใหม่ พร้อมกับการ

ข้าวกินน้ำแม้แต่วันเดีย

เที

ทำเพียงมองอีกฝ่ายในอาภรณ์งดงาม ถักทอจากไห

สุนัขป่าเช่นเจ้าไม่จำเป็นต้องสวมใส่ของชั้นด

งกับหัวเสีย หลุดขึ้นเสียงออกมา แต่ก็เงี

ื้อตัวเจ้าเปรอะเปื้อนไม่น้อย กินอาหารแล้วชำระล้างร่างก

ี่เป็นคนรับใช้นำเสื้อผ้ามาให้ มันเป็นเสื้อผ้าเช่นเดียวก

กเขาทำเช่นนั้นก็เท่ากับว่ายอมรับสถานะตนเ

รใดอยู่ เขาก็คาดการณ์ไว้อยู่แล้วว่าต้องเป็นเช่นนี้ พล

จะสวมใส่เสื้อผ้าที่เข้ากับเ

ครื่องประดับเงินร้อยระย้าเป็นรูปพระ

่องประดับผม

่มารดาทิ้งไว้ให้เขากับน้องสาวคนละชิ้น แต่ของเขานั้นสูญหายไประหว่างการล่าสัตว์เมื่อครั้งที่เขา

ดมาบอก และก็รู้ดีเช่นกันว่าเทียนอี

้องการ

อกไปเอาเครื่องประดับนี้กับข้าที่ห้องรับรอง ส่วนเสื้อผ้

้นน่ะ

ปโดยไม่สนว่าอาหารในถาดนั้นปรุงจากวัตถุดิบใดบ้าง ทั้งหมดเป็นไปอย่างเร่งรีบ เพียงเพื่อต้องการเอาเครื่องประดับนั้นกลับคืนมาสู่อุ้งมือต

้มันดีแล้วหร

้าให้น้ำจนอิ่มหนำ เจ้าคิดหรือว่ามันจะยอมให้เจ้าขี่ มนุษย์ผู้นั้นก็เช่นกัน ถ้าข้าบังคับฝืน

ผู้เข้มงวดถึงได้ใจดีกับซิ่นเฉิงนัก ทั้ง

ร็จแล้วก็พามาหาข้า ข

ปล่อยให้คนมองตามอดคิดไม่ได้ว่าซิ่นเฉิงหาใช่ทาสมนุษย์คนให

กับการปราบพยศมนุษย์หนุ