ูก” คุณนายจำปาเอ่ยถา

แถวนี

าใครล่ะเรา” คุณนายจำปาขมวดคิ้วเข้าหากัน ไม่ช

บนพื้นอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว หลังจ

า เข้ามาในบ้านของเราเดี๋ยวก็ขโมยข้าวของไปหรอก” เ

องก็หน้าเสียนึกเห็นใจ

บ้านหายจะ

ากทำให้มารดาหงุดหงิดใจเ

นายจำปาเรียกคนขับร

บคุณ

ไมไม่ห้าม” นายสนรีบเล่า

จสันหลังยาว ลูกมันคงเป็นพวกขอทาน ลักเล็กขโมยน้อยอยากได้ของคนอื่น” คุณนายพูดเสียงไม่พอใจ นายสนรีบรับคำเพื่อตัดปัญหา เ

หรอคะพ

็กน้อยรับไปเป

ไหลอาบแก้ม สะอึกสะอื้นเพราะเธอไม่เคยได้รับเสื้อผ้าชุดใหม่จากใค

ยนห้าวันเลย ไม่ต้องรีบกลับมาซักชุดอีกแล้วนะ” เขาสั่

รให้อะไรเธอเลย แม้แต่เงินเล็กๆ น้อยๆ ที่หามาได้ก็ต้องทำงานอาบเหงื่อต่างน้ำเหนื่อยสายตัวแท

ไม่ต้องทำถึ

ลยค่ะ” เด็กน้อยยกมือ

นายสนเห็นเข้าก็พูดไม่ออกบอ

ำพวกสมุด ดินสอ ยางลบและตำราเรียนร

ูปสัตว์ต่างๆ แถมยังมีกลิ่นหอม ทำให้เด็กน้อยมองอย่างตื่นตาต

้มาที่นี่อีก ดูแลตัวเองด้วยนะ” เหมราชบอกเด็กน้อย เธอ

ี่เหมจะกลั

กหนุ่มวัยส

อนไหนเ

จะไปส่

อยรีบพูดอย่า

วโมง” มีวันหยุดยาวหลายวันเขาเลยถือโอกาส

กหัวมันมาเตรียมเอาไว้ พรุ่งนี้เธอจะจัดการต้มร้อนๆ ไปให้เขากินรองท้องบนรถ เธอไม

รอยขาดจนต้องปะทั้งตัวก้มมองหัวเผือกและหัวมันต้มในมือนิ่ง เธอต้มมันร้อนๆ เพื่อจะเอามาให้พี่ชายใจ

เธอรีบวิ่งตามไปพอเห็นว่าเป็นรถของเหมราช แต่วิ่งตามไปไม่ทัน พลับพลึงคอตกในทันที มองม

าชสั่งคนขับรถเมื่อเขาเผอิญ

นั้นทำให้เด็กน้อยเงย

งเดินทางค่ะ” เด็กน้อยพูดด้วยดวงตาเป็นประกายขึ้นมาใ

ว่ายังอุ่นๆ อยู่เลย ก่อนก้มมองเท้าเล็กๆ ไร้ร

ปวดเท้า เดินเท้าเปล่าแบบนี้มันไม่ดีนะ เดี๋ยวจะมีแผลที่เท้าเจ็บป่วยเอาได้” เด็กหน

ยยิ้มอบอุ่นให้ นั่นเป็นประโยคที่เหมราชไม่รู้เลยว่าจะไม่ได้เจอเธออีกนานจร

สียงถามของมารดาทำ

อะไครั

ยุ่งวุ่นวายอะไรกับ

ค่มาส

ยจำปาหันไปบอกลูกชายแต่สายตาไม่สบอารมณ์มองไปยังเด็กน้อ

มให้อย่างเอ็นดู พลับพลึงโบกมือให้พี่ชา

อะไรน

มันเทศกับเผื

ด้ยินคุณนายจำปาพูดแบบนั้นก็รู้สึกเศร้าใจ เธอกอดรองเท้าแตะคู่สวยราค

กมารดาก่อนก้าวขึ้นรถ แถมยังถือของฝากจากเด

ด้วยดวงตาเป็นประกาย ดีใจที่เขาไม่ทิ้งของกินที่เธออ

เพิด พลับพลึงรีบวิ่งหนีอย่างตกใจกลัวเพราะสีหน้า

่ค่อยได้กินอาหารประเภทนี้ เพราะอยู่เมืองใหญ่กินแต่อาหารหรูหราราคาแพง เคยมาเยี่ยม

้าสน” เหมราชเอ

องอะไ

่อ แต่เข้าใจว่าเจ้านายหนุ่มหมายความว่าอะไรเพราะเขาสงสารเด็กน้อย

านไปนับชั่วโมงเขาจึงเหลือบไปมองของกินที่เด็กน้อยให้เขามาอีกครั้ง เขาหยิบ

เขาคิดในใจก่อนจ