พรวพราวอะไรนั่นรอเป็นแม่สายบัวรอเก้อ!” ชรัสขบกรามแน่นอย่างโกรธจัดที่ย่าของเขาคอยแต่จะถือหางให้องค์อิน

ข้าอีกหน ภาพนั้นอยู่ในสายตาคุณบุษบาตลอดเวลา ท่านก็ได้แต่ภาวนาให้ความดีในตัวขององค์อินสามารถเอาชนะใจของหลานชายได้โดยเร็ว ไม่อยากเห็นชร

ทางเมื่อความอดทนอดกลั้นของเขาเดินทางมาถึงขีดสุดของมัน การกระทำน

างกล้าๆ กลัวๆ แน่ใจว่ารถไม่ได้เสีย แล

งไ

บๆ ก็ไม่พบสิ่งอื่นใดนอกจากป่ากับป่าแล้วเขาจะให้เธอลงไปไ

ิดแต่ถึงยังไงก็ไม่มีวันยอมลงไปตามที่เขาสั่งอย่างแน่นอน องค์อินคิดกับตัวเองในใจ

ไม่ล

นบอบบางถูกบีบจนอีกคนนิ่วหน้าด้วยความเ

ี่สองจะให้อินลงไปไหนได้คะในเมื่ออินไม่รู้จักที่นี่เลย” ต่อให้อยากจะลงเธอก็ไม่กล้าเพรา

ก่อนที่ฉันจะหงุดหงิด!” แล้วนี่เขากำลั

ปอีกด้านที่มียัยผู้หญิงวุ่นวายนั่งหน้ามึนอยู่ก่อนจะกระชากมันให้เปิดออก คว้าต้น

อ้

ลับบ้านเอาเองก็แล้วกัน!!” คนใจร้ายทิ้งท้ายเอาไว้หลังจากเหวี่ยงตัวปัญหาของชีวิตลงข้างทาง การกระทำนั้น

องค์อินที่ลุกขึ้นวิ่งตามรถหกล้มจนขาเจ็บ เธอได้แต่นั่งมองรถของชรัสที่ค่อยๆ หายลับส

่รู้แม้กระทั่งว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไปดี สุดท้ายจึงเลือกที่จะเดินกระเผลกไปตามทางที

งเมื่อมีรถกระบะคันเก่าคันหนึ่งแล่นผ่า

ดให้เพื่อนอีกคนของตัวเองมองร่างอวบอิ่มของหญิงสาวที่พวกเขา

ถ้าจะเข้าเมืองต้องไปทางไหนน่ะค่ะ” องค์

งสาวไปด้วยกันไหมจ๊ะ” หนึ่งในนั้นตอบก่อนสบตาเพื่อนเหมือนร

ะ แค่พวกคุณบ

ครั้งนี้องค์อินมีท่าทีลำบากใจไม่น้อย เธอคาดโทษตัวเองที่ไม่น่ารีบร้อนจนลืมหยิบเอา

ด็กไม่ให้ไว้ใจคนแปลกหน้าเธอจึงปฏิเสธออกไปอีกหน และครั้งน

รจะปล่อยไปให้โง่วะ!!” เพราะคำพูดที่ได้ยินนั้นเองทำให้หญิงสาว

กรีดร้องขึ้นเมื่อถูกกระชากต้นแขนเอาไว้อย่างแรงจนล้มลุกค

ปกับพวกพี่ดีๆ เดี๋