ใกล้ป้ายรถเมล์ เรียกสายตาของคนที่อยู่บริเวณนั้นให้หันไปดูได้อย

รียนตีกันอี

คนอื่นฟัง ราวกับตัวเองเป็นผู้สื่อข่าวตัวยงที่ทันเหตุการณ์นั้น เด็กหนุ่มสวมแว่นตาหนาเตอะกอดกระเป๋านักเรียนใบโตไว้แน่นกับอกอย่างทำอะไรไม่ถูก ธันวามาหาบิดาที่บริษัทแต่ท่านยังประชุม

เธอหยุดเดี

ล้ม แต่มือของเขาก็ไวทันพอที่จะหาที่ยึดเหนี่ยวไม่ให้ตังเองล้มได้ แต่คนที่มาชนกลับล้มกลิ้งนอนคลุกฝุ่นตรงหน้า ธันวาตกใจทำอะไรไม่ถูก จนเมื่อคนล้มเงยหน้าขึ้นมา ใ

!เดี๋ยวอา

งใกล้เข้ามา ธันวาหันมาสบตากับดวงตาสีแปลก ก่อนที่จะยื่นมือไปตรงหน้าให้คนที่นั่งอยู่จับ แล้วออกแรงดึงเขาลุกขึ้นมา ธันวารู้สึกถึงความสูงของอีกฝ่ายซึ่งมองด้วย

กครองมหาโหดเข้ามาถามน้ำเสียงห่วงใย

คุณพ่

็นอะไรห

าส่ายหน้าไปมาแล้วขยับแ

รีบกลับบ

บอาจ

ลาที่ความเหงาเข้ามาทักทาย ธันวามีเพื่อนไม่มากนัก แต่ถ้าหมายถึงเพื่อนที่คุยได้ทุกเรื่องคือไม่มีใครเลย แม้แต่ที่บ้านก็ไม่มีใคร พ่อกับแม่แยกทางกัน ธันวามาอยู่บ้านกับพ่อซึ่งเอาแต่บ้างานแต่เขาก็เข้าใจพ่อ ทว่าตัว

คิดว่าพวกท่านทำถูกแล้ว ดีกว่าอยู่บ้านเดียวกันแล้วเอาแต่ทะเลาะมีปากเสียงกันทุกวัน ธันวามีหนังสือเ

ังเติบโต พ่อจำเป็นต้องคอยดูทุกขั้นตอน เขาอยากบอกว่าไม่เชื่อในสิ่งที่พ่อพูด แต่ก็ทำได้เพียงแค่นิ่งเงียบ มีเพียงเงินที่โอนเข้าบั