กับลุงภูผานะจ๊ะ… ถ้ามี

อขึ้นลูบศีรษะลูกสาวคนเดียวของหล่อน ในวันที่ตัดสิน

นะคะ หนูจะไม่ทำให้ลุ

าละห้อย พยายามข่มน้ำ

รู้จ

ของตัวเองที่เป็นต้นเหตุให้ต้องแยกกันอยู่กับลูกสาว ด้วยเป็นเพราะว่

องอยู่ที่นี่ไป

กว่าอยู่ได้ แต่ก็

ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยแม่จะมารับลูกกลับไปอยู่ด้วยทันที หนูอย

ลูกสาวคนนี้ เพราะว่าตอนนี้ตัวหล่อนเองก็ยังไม

รวยอย่างเสี่ยอดุลย์ แต่นั่นก็ยังไม่อาจทำให้มั่นใ

่… จะอยู่นานแค่ไหนก็ได้ ลุง

เอาลินดาหมดห่วงกับอัยยา ลองได้ภูผาเอ่ยปากขนาดนี้ เขาจะดูแ

วลา

ห้คนรับใช้เตรียมอาหาร ตั้งโต๊ะดินเนอร์มื้อค่ำกลางสนามหญ้า

งเลยมาถ

ับลินดาผู้เป็นมารดา แต่แยกคนละเตียง จู

แปลกที่ ค่อยๆ ชันศอกขึ้น มองมายังประตู เห็นผู้เป็นแม่ที่อยู่ในช

ี้แล้ว… แ

ำถามผุดวาบเข้าม

ั้งรออยู่ครู่ใหญ่ๆ ก่อนจะพ่ายแพ้ให้กับความสงสัยรุมเร้าเข้า

อมกับร่างที่กำลังลับหายเข้าไปในห้

พระช

แม่กับลุ

ั้น หากแต่สิ่งที่เห็น… ก็

ที่เร่งเร

ที่ระเบียงหลังห้องนอนที่ติดกับห้องขอ

าไม่

กที่ตั้งอยู่บนผนังกั้นห้อง สอดส่องสายตาเข้า

ี้… ลิลล์…

สีขาวเปิดประตูหลังห้องนอน

้ภูไม่รักลิลล์แล้วหรือ

งทั้งสองที่เรียกชื่อกันสั้นๆ แสดงถึงความสนิ

นนั่นอาจจะใช่ แต่เดี๋ยวนี้ผมไม่

น้ำแข็งขั้วโลก สีหน้าและแวว

ันผ่านมายี่สิบกว่าปีแล้

ด้านหลังอย่างคนที่รู้สึกผิดต่อเขา หากแ

ยแผลใจเมื่อในอดีต แต่ไ

ธคุณ… เพียงแค่ความรู้สึกมั

องเขาตกลู่ลงข้างลำตัว ทำเหมื

ำให้มันเหมือน

กอดเขาแน่นไม่ยอมปล่อย ค่อยๆ เอามือดึงปมเชือกเสื้

กซี่ไม่สร่