" "ท่านแม่ขอรับ ข้าจะเป็นเหมือนท่านเซียนได้หรือมั้ยขอรับ" ท่านแม่ที่อยู่ๆก็โดนจื่อหมิงรัวคำถามใส่ก็งงงวยยิ่งนักว่าทำไมเด็กน้อยอย่างจื่อหมิงถึงถามถึงเรื่องพวกนี้ จนพี่สาวสุ่ยเอ๋อทนไม่ไหวที่จื่อหมิงเข้า

องออกไปถามหวังสยงผู้เป็นสามีที่กำลังเก็บของอยู่ที่ลานบ้าน เมื่อถูกภรรยาถามหวังสนงก็เล่าเหตุการณ์ในวันนี้ทั้งหมดให้ภรรยาฟัง เมื่อฟังทั้งหมดจนจบนางก็ถอนหายใจพร้อมกับเอ่ยขึ้น"ท่านพี่ ข้าไม่อยากให้ล

้วไปเถอะ เจ้าก็รู้ว่านิสัยของเจ้าตัวแสบนั้นเป็นอย่างไร " ผู้เป็นภรรยาก็ได้แต่อ้ำอึ้ง"ข้า..."สุดท้ายหวังสยงก็ตัดบท "หากเขาต้องการมันจริงๆ เราก็ทำได้แ

ุ่มเด็กสาวที่เหลือก็ตั้งตารอฟังคำตอบจากปากท่านแม่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ส่วนหวังสยงนั้นก็กำลั

้มไปมองตาของจื่อหมิงที่กำลังรอฟังอย่างตั้งใ

ั้นพวกเราทั้งคู่ไม่รู้อะไรเลยแม้แต่น้อยเกี่ยวกับเทพเซียน พวกเราจึงตัดสินใจที่จะลองเดินทางสายนี้ดู ผลที่ได้กลับโหดร้ายยิ่งนัก พ่อของเจ้าไร้รากวิญญาณไม่อาจเป็นผู้ฝึกตนได้ ส่วนแม่ที่มีรากวิญญาณพิเศษอยู่ในตัวก็สามารถฝากตัวเป็นศิษย์ของท่านอาวุโสคนนั้นได้อย่างราบรื่น ในสำนักนั้นพ่อของพวกเจ้ามีฐานะเป็นเพียงคนรับใช้ของแม่เท่านั้น มีก็เพียงแค่ท่านอาจารย์เท่านั้นที่รู้ว่าเราเป็นสามีภรรยากัน ทุกๆวัรในสำนักผ่านไปได้ด้

นเซียนเหมือนกันสินะขอรับ"

อใดที่ให้กำเนิดบุตรความพิเศษทั้งหมดจะถูกส่งต่อให้บุตรทั้งสิ้น และนี้ก็เป็น

ดียวกันก็เหตุนี้หรือท่านแม่?" เสี่ยวสยง

ท่านแม่? ท่านแม่ส่ายหน้าแล้วยิ้มพร้อมกล่าว"แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ท่านอาจารย์เคยกล่าวกับแม่เอ

ียนได้ใช่หรือไม่ขอรับ" เมื่อได้ยินคำถามนี้ท่านแม่ก็ชะงักไปเล็กน้อยพร้อมกับพยักหน้า ด้านจื่อหมิงที่เห็นมารดาพยักหน้า

รู้อยู่แล้วว่าจื่อหมิงต้องเลือกเป็นเซียนแน่ๆ แต่ยังไม่ทันที่จื่อหมิงจะพูดอะไรต่อท่านพ

ายความเงียบนั้นลง"ข้าคิดผิดหรือ

าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว หวังสยงจึงกล่าวอีกหนึ่งประโยค "น้องหญิงเจ้าตัดสินใจจะมอบคัมภีร์เล่มนั้นให้จื่อหมิงจริงๆแล้วสินะ?

หมิงและอสูรตั๊กแตน ก็มีเสียงถอนหายใจดังขึ

าค่ะท่านลุง?

ลางคนก็ส่