อวบลงจากร่าง เธอดูอ่อนล้าแต่อย่าหวังจะได้ไปเรียนวันนี้เพราะ

กี่วิช

าม

ตาราง

ยาไม่ใช่

บบนี้ หญิงสา

หรือเปล่า เขามีสิทธิ์จะรู้ เพราะถ

ก ภาสกรเดินไปเข้าห้องน้ำ ไม่ได้เ

รุนแรง แต่ให้เธอชอบ พอใจไม่ฝืนบังคับ เขารู้เธอชอบ เ

ติยาเหน

ัก

ใจด

เหงื่อแม้ให้เธอพัก ตติยากร

กล้งติยา

าไหร่ ฉันจะจับกดเมื่

อยู่แบบนี้เอง หญิงสาวกอดเอวสอบแน่น ทว่ามือถือชายหนุ่มดังขึ้น เขารี

ความเมตตาของเขา ความผูกพันทางร่างกาย เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มารู้อีกที ใจเห็นแก่ต

ข้าไป ห้องนอนกว้างก็อยากไป เคยเห็นผ่านหนังสือเมื่อครั้งที่ตระกูลดังให้หนังสือเล่

่ม มีเชื้อสายผู้ดีเก่าทางแม่

สื้อผ้าให้หน

นุ่ม ลงจากเตียง

าทำให้ฉันต้อง

รื่องที่อยากรู้ซึ่งเ

เป็นใครคะ จะส

องไทยปีละไม่กี่ครั้งเท่านั้น ฉันหวังว่าทุกอย

่ะ คุณบีหล่อขนาดน

็แค่นี้ ขอแค่มีเงินให้ถลุงเล่น แต่สำหรับคนนี้คงแตกต่างหน่อย เธอมีทุกอย่า

งสูงเข้าไปห้องน้ำ เธอวางเสื้อผ้าบนเตียง หาเสื้อคลุ

ิดว่าถึงเวลาที่ตนเองต้องไปจากผู้ชายที่เลี้ยงดูเธอมาปีกว่า เรื่องบนเตียงเขาคงเคยเจอมาที่

กไม่คิดว่าเป็นเรื่องโชคดี แต่เมื่อการขายตั

ี้มันแฟร์ๆ ทั้งสองฝ่าย แต่น้ำตาบ้าๆ พาลแต่จะไหลริน เธอมันเพ้อคลั่ง

ูกเนคไทใ

งลูกผสมทางตะวันตก และสบตาคู่คมที่ดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ ถ้าเป็

ธอจะได้นอนเต็มอิ่ม

พราะความลืมตัว ก่อนจะรีบยิ้

เที่ยวที่บ้านพักชายทะเล ยังไงเธ

าก ขอให้เที่

เธออ่านหนังสือ แต่สิทธิ์ของเขา

งซึ่งผ้าปูยับย่น น้ำตาที่กักเก็บความเสียใจไหลซึมหางตาแต่เพ

นังสือเล่มหนึ่ง ตติยากรหยิบหนังสือที่วางบนเตียงมาเปิดดู เจอรูปภาพผู้หญิงสาวสวยหยาดเยิ้มที่ห

มองดู มือกุมที่

และอ่านประวัติจิตใจ

น่ะหรือ อย่าคิดจะไม่กินยาคุม เธอคงได้ออกจากรงทอง

หาหนังสือเรียนมาอ่าน แต่ทำได้แค่มองตัวหนังสืออย่างเลื่อนลอย

เป็นติยาไม่

หร่เธอก็ยังเพ้อ

อช่างน่าส

ยี่ห้อนี้ เธอบอกว่าแค่หลบฝนได้ ขับกลับบ้านได้แค่นี้พอ หญิงสาวสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด ก่อนจะไปหยิบขนมหลายอย่างที่อยู่

/พี่

ยวัยเก้าปีซึ่งเป็นฝาแฝดหน้าเหมือนสนใจของ

องใช้ของแม่ เร็วๆ เข้า เป็นหน

ยา ขับรถมาเหน

คนในบ้านเดินออกมา ตติยากรยกมือ

ของเก่ายังมีอีกเยอะนะ

น ของในครัว ของแห้ง ของหวานกระป๋อง จ๋ามองดูด้วยความแปลกใจ ตติ

ย่างนั้นตนเองก็อาจจะมีผลกระทบด้วย หญิงร่า

ติยายังมีเงินจ้างพี่อย

หน้างุดถอนหายใจโ

ห็นคนที่ไม่มีงานท

้อะไรยัง

อยากบอกว่าของขวัญพวกนี้จะเป็นชิ้นสุดท้าย ต่อไปอาจจะไม่มีของดีๆ แพงๆแบบนี้ แต่ทุกคนก็เดินไปนั่งคนละทิศ ตติยากรถามหาแม่ จ๋าบอกว่

ิตอย่างมีความสุขเพราะไม่ต้องรับผิดชอบอะไรมากมาย ตอนนั้นอายุสิบสี่ปี เธอเล่นกับน้องซึ่งเป็นลูกหลงอย่างมีความสุข แต่ความสุขสบายหายเมื่อพ่อจมหายไปในท้องทะเลในวันที่ฟ้าฝนคะนองและมีคลื่นลมแ

อทุกคนก็ไม่ได้ร่ำรวย ตติยากรพยายามเข้าใจทุกคน แต่ที่เจ็บช้ำกว่าคือผู้ชายที่สัญญาจะ

ังจากนั้นเธอได้พบภาสกร เขาทำให้เธอรู้ว่านิพลนั้นไม่มีคุณค่าให้จดจำ ครอบครัวเขาก็ไม่เคยยอมรับผู้หญิงมีภาระ

้มากมายอะไร เธอเองก็ช่วยเหลือเขาเสมอเรื่องเรียน แต่ควา