นักเขียนทั้ง5คน ทั้ง5คนนั้นยังไม่มีท่าทีว่าจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูดร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ที่ยอมทำเพร

้นที่นั่งข้างๆ แต่ป้อนแป้นไม่มีท

าบาปเรื่องไหนมาเขียน มันเยอะไปหมดเลย ฮ่

็จละ อีกไม่เกินเดือนนี้เนื้อเรื่องเสร็จแน่นอน” น้ำค้างพูดอย่างภาคภูมิใจพร้อมกับเดินไปกวนโต๊ะอื่นๆ ต่อ ด้วยความไม่เชื่อเป็

่วคิ้วขมวดขนาดนั้น คิดไม่ออกล่ะสิ” น้ำค้างเด

องไปแกอะ” สุพจ

ด้นะ ทำไมทุกคนดูจริงจังกั

ได้หนิ ไม่มีใครรู้หรอก หรือบอสอาจจะอำเราเล่นจริงๆ ก็ไ

ะว่าอีเพื่อนบอสโรคจิตนั่นมันจ้องเราอยู่นะ” ป้อนแป้นเตื

ไปให้บอสเถอะน

งในเมสเซนเจอร์มานะคะ” หลังจากพูดจบน้ำค้างก็เดินเข้าลิฟต์ไป พิณก็ไล่ถา

างน่ะ” สุพจน์พูดขึ้นหล

นอยู่แล้ว ยังไม่ชินอีกหรอ

ปทางข้าวเที่ยงเวลาบ่ายแล้วเห็นนักเขียนของเ

ะ” พิณเห็นโชติเดิน

กินข้าวกันอีกหรอ?” โชติ

บอส เลยยังไม่มีอารมณ์ไปกินข้าว” ป้อนแป้นตอ

อ” บอสพูดขณะที่มองไปหน้าต่างเห็นน้ำค้า

ั่น ดึงความสนใจจากทุกคนในห้อง

หน้าโชติที่ตกใจสุดขีด เขาจึงมองตามสายตาโชติไป เขาเห็นน้ำค้างที่ยืนซ

อสรู้สึกตัวขึ้นมา แล้วก็เดินกลับเข้าห้องทำงานของบอสทันที

น้ำค้างที่พึ่งกลับมาจากซื้อข้า

ข้าวแล้วก็ไม่พูดอะไร เดินออกไปเลย ไม่ส

กจ่ายทุกคนตามที่สั่งไป แล้วก็เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ก่อนที่จะยกกล่องข้าวออกจ

ยจัง” พิณเดินมาที่โต๊ะของน้ำค้างเพื่อขอดูบ

รอ?” น้ำค้างสงสัยถา

ว่าอยู่กับใคร” พ

นึกว่าบิลซะอีก” น้ำค้างมองไ

มากดน้ำที่เรื่องทำน้ำเย็น

รอ ไหนดูดิ” พิณหยิ

้วยปากกาสีแดงเข้ม ‘ค

นแป้นเริ่มหน้าถอดสีไม่

นขณะที่สายตาจดจ้องไปที่กร

คิดว่าจะแกล้งยังไงก็ได้หรอ ยัยป้านี่” น้ำค้างไม่สนใจและหันกลับกิน

วามสนใจไปยังน้ำค้างที่กำลังปัดข้าวของบนโต๊ะห

เลย” พิณทักขึ้น แล้ว

ึ้น ในขณะน้ำค้างยังคงดิ้นพล่านและปัดมดบนโ

น้ำค้างจะไม่ได้เกลียดมดแมลงเป็นทุนเดิม แต่เพราะมันเยอะมาก

ตัวแ

นั้น ตาเธอก็หันไปเห็นว่ามีมันจำนวนมากออกมาจากแขนเสื้อทั้งสองข้างข

ฟิล์มออกคำสั่งให้คนในห้องช่วยกัน

ป้อนแป้นเริ่มกลัว เกาะแขนพิณแน่น ทุกคนรู้ว่ามดที่น้ำค้างกลัว