ึงถามอย่างงุนงงว่า “อ้าว...น้องเกศกัลยา เจ้าไม่ต้องการสร

ศกัลยาเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ไม่รู้ว่าเขาเป็น

ั้นต้องเป็นเทวดาแน่ๆ พี่ว่า

า” เกศประภากล่าวอย่างออกจะเห

น่าเสียดายจริง ถ้าพวกเราย้อนกลับไปเอาสร้อยเส้นนั้นก็จะกลับพระตำหนัก

มาเที่

ดีกว่าเพคะพี่หญิง นี่ก็ใกล้มืดเต็มทีแล้ว” เกศกัลยา

นทร์เพ็ญจึงได้สกาวสุกใสขึ้นอีกครั้ง...

ื่อครู่ให้สลายไป ไยไม่ช่วยขจัดความกลัดกลุ้มทรมาน

บภัทรานครด้วยกันนั้น...เกศสุดาได้เห็น...รอยยิ้มอันอบอุ่นปรากฏบนดวงหน้า

สียงอ่อนหวานเรีย

้องนั้นนอกจากตัวนางเองแล้วก็มีน้องหญิงอีกสองเท่านั้น...ไม่มีพี่เลี้ยงนางกำนัลอย

่ยอย่างเป็นห่วงขณะที่นั่งลงบนตั่งลายทองข้างพระแกลตรงหน้

เป็นทุกข์หรือเพคะ” เกศประ

น้องอย่างได้กังวลเลย”

ิงก็เหมือนมีความทุกข์ใดในใจ” เกศประภายังไม่ละความพยายามที่

ู้เป็นน้องสะกิดถูกบาดแผ

าได้กล่างอีกเลยน้องเกศประภา พี่...พี่ละอายใจเ

ยเริ่มต้นก่อน ก็ไม่ควรจะถือเป็นความผิดร้ายแรงนี่เพคะ” หากยัง

นุน “พี่หญิงอย่าได้กันแสงเลย อีกอย่าง “พี่หญิงของน้องก็งามออก

เขา เขาเป็นเทวดา ส่วนพี่เป็นเพียง...นางกินนร” น้ำเสียงเศร้าสร้อย แล้วผู้พูดก็ต้องถอนหา

” เกศประภาแย้งเสียงหนักแน่น แล้วเขาผู้นั้นก็เป็นเพียงเทพารักษ์ที่พิทักษ์พฤกษาอยู่ในป่าหิมพานต์เท่านั้น มิได้สถิ

หญิง” เกศกัลยาเอ่ยอย่างหาเหตุผลนำทาง แล้วจัดแจงสรุปท้ายว่า “พรุ

ึมาแข็งแรง โยกใบเขียวเข

บริเวณนั้นแต่เช้าจรดเย็นก็ไม่เห็นผู้ที่

ศสุดาจึงสลดล

ื่นยังมีอีก...น้องเชื่อแน่ว่าพี่หญิงจะ

ร พร้อมๆกับความมืดสลัวแห่งราตรีกาลเริ่มโร

รากฏขึ้นใกล้กับไทรมหึมาที่ทอดเงามืดครึ้ม...รัศมีเรือง

ออกมาพบเราสักครู่เถิ

ใส่อาภรณ์สีขาวสะอาด ขลิบแทบเงินแถวขอบคอ แขน และชายของเสื้อคลุมตัวหลวม สวมหมวกทรงแห

ยากจะถามท่านถึงเรื่องที่เกี่ยวกับนางกินรีน้อยทั้งสามที่เพิ่ง

ภา ส่วนเกศกัลยานั้นเป็นน้องเล็ก”เทพารักษ์ผมขาวเล่า “ท้าวธุมราชก็ทรงเป็นผู้เรืองฤทธาอาคมแกร่งกล้ายิ่ง จนเลื่องลือไปทั่วหิมพานต์ทีเดียว...ดังนั้นจึงไม่มีผู้ฤทธิ์หรือยักษ์มารใ

้นหรือยัง” อมรเทพถามขึ้

าพระเจ้าไม่ทราบเลย” น้ำเสียงที่ตอ

กฝ

ปถามจากพระเสื้อเมืองแห่งภัทรานครเอง...ขอบใจท่านมากที่ให้ความกร