ลานนั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงหยอกล้อซึ่งกันและกัน การกระทำของทั้งคู่แม้จะไม่ได้ทำให้ผู้เป็นบิดาของเด็กน้อยพอใจเท่าใดนัก แต่ก็ไ

ะชดเชยให้เจ้าเองไม่ต้องห่วงหรอก” เทพเหมันต์ลู่หานเสวี่ยได้เพียงเอ่ยกับตนเองอยากแผ่วเบา แต่มีหรือที่เทพ

ตอนนี้เป็นข้าที่อาเมิ่งรั

ได้ยินไม่ค่อยชัดและไม่เข้าใจ ว่าเหตุใดคนที่

นั้นเอง ไม่ต้องการให้ผู้ใดได้ยินหรอก

ึงเมืองภายนอกกันหรือเจ้าคะ” ลู่เมิ่งหลิงเอ่ยถา

ที่นั่นแล้ว ลุงจะพาเจ้าไปเที่ยวเล่นก่อนไปตาม

้อยลู่เมิ่งหลิงตอ

บหลังจากนี้ลุงจะพาเ

ั้นยิ่งทำให้ผู้เป็นบิดาอย่างเทพเหมันต์ได้แต่ยืนอิจฉาอยู่ไกลๆ เพราะไม่อาจทำอะไรได้ เมื่อเห็นว่าเทพเหมันต์ผู้ที่

เท่าไรนัก เพราะคืนนี้ซือเฟยเทียนตัดสินใจว่า จะพาเด็กน้อยลู่เมิ่งหลิงมาเดินเล่นเสียหน่อย อีกทั้งคืนนี้เหมือนว่าในเมืองจะมีงานเทศ

องโรงเตี๊ยมของท่านสองห้อง” ซือ

ับนา

ของท่านนี่เงิน” ผู้ที่เข้ามาใหม่พูด

ุณหนูท่านนี้ได้เปิดห้องที่ดีที่สุดของเราไว้แล้ว” เถ้าแก่ร้านบอกผู้ที่มาใหม่ อย่างไ

ยเงินไปแล้ว จะไม่บร

เทพหนุ่มพลางมือน้อยๆ นั้นก็

ไม่ได้ผิด แต่เพราะเสียงของบุรุษผู้นั้นที่เอ่ยออกม

้พวกข้าออกไปแล้วเสียสละให้เจ้

บพวกเรางั้นหรือ” ชายหนุ่มผู้นั้นค่อนข้างไม่พอใจกับ

พวกข้าสองลุงหลานมาก่อน อีกทั้งยังเปิดห้องพักที่นี่แล้ว หากพวกเจ้าไม่พอใจก็หาทำอะไรได้ไม่” ซื

็นฝ่ายต้องไป รู้หรือไม่พวกข้าเป

จักงั้นหรือ” ซือเฟยเทียนตอบกลับพ

มิ่งหลิงเตือนผู้เป็นลุง ก่อนที่ผู้อื่นที่ไม่เกี่

ดหรือไม่ ลุงขอโท

รงกดดันจึงได้รุนแรงเช่นนี้ได้” เส

องหลานสาวเอาไว้ก่อนที่นางจะเด

คนพวกนั้นหยา

ละฆ่าเจ้าทิ้ง” ซือเฟยเทียนเตือนคนเหล่านั้นก่อนที่ตนจะทนไม

สียงของสตรีที่เหมือนว่าจะเป็นเจ้านายของคนที

ะไรมาถามชื่อขอ

นนี้แทบจะข่มอารมณ์ไม่อยู่แล้ว ก่อนที่เทพหนุ่มจะได้ทำอะไรสตรีผู้นั้น เด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างนั้นก็ไม่สามารถควบคุมความโกรธของตนได้อีกต่อไปแล้ว สตรีผู้นี้เป็นใครกัน ถือดีอะไรมาพูดกับนา

มิ่ง

้าก็มีมารยาทมากกว่าเจ้าเป็นไหนๆ หากไม่มีผู้ใดสั่งสอนเจ้าวันนี้ ข้าลู่เมิ่งหลิงจะสั่งสอนเจ้าแทนบิดามารดาของเจ้าเอง” ลู่เมิ่งหลิงที่หมดความอดทนแล้

งท่านไม่อาจยับยั้งข้าได้หรอก” ลู่เมิ่งหลิงที่ล่วงรู้ความคิ

มิได้เทพหนุ่มจึงเอ่ยเตือนแทน เพื

เมิ่งเป็นแค่เด็กอายุเจ็ดหนาวเท่านั้นจะทำอันใดพวกเขาได้กัน” ลู่เมิ่งหลิงพูดด้วย

าได้ทำร้ายพวกเขาเลย พวกเ

างั้นหรือ” ลู่เมิ่งหลิงเ

บิดาของเจ้า เช่นนั้นตอนน

หากทำไม่ได้ก็กลับไปยังที่ของท่านเสียเถอะ” แน่นอน หากมีผู้ใดได้ยินคำพูดของนางในตอนนี้

้าก็พร้อมจะตอบคำถามของเจ้าทุกข้อ ข

นไปอยู่ที่ไหนกันแน่ ทำไมพวกท่านสองคนถึงทิ้งข้าไว้ ทิ้งให้ข้าเผชิญหน้ากับปัญหาคนเดียว ตอบข้าสิ ตอบไม่ได้ ใช่หรือไม่ หากท่านตอบไม่ได้ก็กลับไปเสี

จ้า แต่เหตุผลนั้นต่อให้เจ้ารู้ตอนนี้เจ้าก็ไม่อาจเข้าใจได้หรอก เมิ่งเมิ่งอีกไ

องเท่านั้นแหละ ข้ออ้างที่ไม่

้าอายุครบยี่สิบปี จำไว้เมื่อนั้นสวนสวรรค์จะเปิดอ

เช่นนั้นจริงข้าจะ

กคน” เด็กน้อยหันไปพูดกับคนกลุ่มนั้น ก่อ

เจอกันครั้งหน้

ิ่งหลิง” เด็กน้อยหันไปบอกสตรีนางนั้น ก่อนที่จะ

ไปตั้งแต่มาถึงห้อง ในฐานะลุงเทพหนุ่มจึงอดมิได้ที

่คนพวกนั้นจากไปแล้วนะ บอกลุงมาใครที่ทำให

ต้องการข้าจริงหรือ” เด็กน้อยเอ่ยถามเ

งเจ้าในที่สุด” เทพหงส์แม้จะสงสารเด็กน้อยจับใจ แต่ก็ไม่อาจทำอันใดได้ นางก็เป็นเพียงแค่เด็กน้อยวัยเจ็ดหนาวเท่านั้น กลับต้องมาแบกรับเรื่องราวมากมายถึงเพียงนี้ แต่ห

ยเจ็ดหนาวผู้นี้กลับว้าวุุ่นยิ่งนัก เดิมทีที่ตกลงกันไว้ว่าจะออกไ

ออกไปเดินเที่ยวกันห

ากไปหรื

นั้นข้าออกไปเที่ยวเล่นไม่ดีกว่าหรือเจ้าคะ” คำตอบของลู่เมิ่งหลิงนั

ถอะ อีกเดี๋ยวลุงจะพาเจ้าไปเดิ

งรีบวิ่งด้วยความดีใจท