จ็บให้รอดพ้นจากอันตราย สายตาเพ่งพิศจ้องมองอย่างคะนึงหา เวลาก

ไปมาก็จะวิงเวียนเมื่อยล้าเสียเปล่า" อัมกาส

่เห็นหรือว่าฟาตินบาดเจ็บ เรานิ่งได้หรืออัมกาส!" อานัสพูดยาวเหยียดอ

ัวผิดแปลกไป คนที่ไม่เคยร้อนรนกับสิ่งเหล่านี้มาแต่ไหน

ีหน้าที่มองเขาอย่างพินิจสงสัย ทำให้อานัสนั้นดึ

ขรึมดุดันน่ากลัว แต่ด้วยความคุ้นเคยจนสนิทใจจึงเข้าใจต่อความรู้ส

เหมือนเดิม" อานัส

บ..." อัมกาสยังคงจี้จ

ลงเราได้!" อานัสเถียงเสียงกร้าวเมื่ออัมกาสยังคงเร้าหรือต่อ

กลับร้

่กล้าที่จะครอบ

่ซื่อสัตย์ต่อนายเหนือหัว ด้วยสนิทชิดเชื้อเพราะทำงา

สิ่งใดต้องกลัว" อานั

มยิ้มอ่อนจ้องมองอากัปกิริยา

านเสียงดัง เสมือนพ่ายแพ้ต่อสายตาของลูกน้องที่จ้

อยากให้ท่านชื่นมื่นมีรอยยิ้มเหมือนดั่งเก่า" อัมกาสยืน

ดีในสิ่งที่พูดออกมา มันตราติดให้มโนภาพของเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่เคยนอนหลับตาสนิทได้เลยสักคืน ต้องฝืนแค่ไหนในการดำเนินช

ี่ปรายสายตามองเห็นหมอเอ

อานัสดีดตัวลุกปรี่ประ

ท่าน ยังไม่พ้นขีดอันตราย...และตอนนี้ต้องการเลือดกรุ๊ปเอ

้พัฒนาโรงพยาบาลเลยหรือไง ห๊ะ!!" คนที่ได้ฟังอาการเริ่มโว

งพยาบาลมันไม่พอครับ" หมอก้ม

อว่าหมออย่างเหลืออด เลือดขึ้

ดมาที่นี่ ใครเลือดกรุ๊ปเอ

้อนที่ควบคุมไม่ไหว ฟาตินที่นอนร