ี่แสน

็นไ

ดิชั่

ระโดดโหยง อาการ

่ว่

ึ

ฝนที่อเมริกาเดือนห

” ดัรวีชหมอ

ับพ่อแม่แล้ว

อีกไม่กี่เดือนก็จบม.หกแล้ว จะออกไปกลางเ

ก็หาเงินไม่พอใช้ น้องอีกสี่คนก็กำลังกินกำลังโต ถ้าการที่ฟาได้เป็นนัก

ืนน้ำลายล

งานกับวีชเพื่อสร้างครอบครัวอย

- สัญญาแล้

บมาแต่งงานกับวีช

ักฟาคนเดียว...ไม

อๆๆ

นก็ผิด

ตัดสินใจบอกเลิกเขาเพื่อทุ่มเทพลังกายพลังใจให้กับการเป็นนักร้องเต็มที่ แล้วนับแต่บั

งสีเสียงจนไม่ได้คิดถึงเขา แต่แล้วพออายุสามสิบความคิดถึงบวกกับความเหงาก็เริ่มมาเยือน แม้ว่าจะมีผู

อาไว้มากทำให้ฉันไม่กล้ากลับไปหาเขา แต่เมื่ออายุย่างเข้าสามสิบสามฉันก็ไม่อาจทน

อกไปแล้วทั้งครอบครัว ฉันโทรศัพท์ไปถามเพื่อนเก่าๆ ก็ไม่มีใครทราบข่าวคราวดัรวีชเลย ฉันเลย

ฉันทำรู้ตัวดีว่าเหมือนผู้หญิงที่เห็นแก่ตัว คิดอยากจะไปก็ไป คิดอยากจะมาก็มา ทำเหมือนขายของเล่น แต่ฉันก็ไม

มาเที่ยว ‘พระราชวังอัล-อิราซาน’ ที่เพิ่งสร้างเสร็จไม่ถึงสามเดือน แม้ว่าฉันจะปั้น

ัวสูงใหญ่ยักษ์ฉันก็ใช้จังหวะนั้นปลีกตัวมายืนรับลมตรงมุมระเบียงอย่างเหม่อ

ัญหาพี่ก็ไม่เคยปล่อยให้พวกเราอยู่ตามลำพัง เพราะฉะนั้นตอนนี้ก็เหมือนกัน...ผมเองก็อยากอยู

…

ีกเลยนะพี่...มันจะหนัก

ตรงหน้ามามองหน้า

าดัรวีชเป็นครูสอนอยู่ที่

็นน้องคนเดียวที่รู้เรื่องราวเกี่ยวกับอดีตคนรักของฉัน ส่วนอีกสามคนตอนนั้นยังเด็ก

.

คยทำไม่ดีกับดัรวีชเอาไว้ ไม่ว่าผลสรุปมันจะออกมาเป็นแบบไหน...พี่ก็

รให้ผมช่วยก็บอกมาได้เลยนะ ผมยินด

หล่น้องชายเบาๆ อย่างขอบคุณ “แต่เร

้คร

อไม่มีชายหาด ฝูงปาปารัสซี่ยังคงคอยตามถ่ายรูปฉันกับครอบครัวต่อไป ฮาริสดูใจเย

้องมันฟังรู้เรื่อง ไม่ได้คิดโ

ข้างในเพื่อให้จ่ายสตางค์ให้ ฉันยิ้มอย่างสุขใจ ไม่ว่าน้องๆ จะโตกันแค่ไหนแต่ใ

งหูส

ตัวนี้

ด้หมดเ

ะไรก็หยิบเลย เ

ขอบคุ

ะฮาริส ต่างนั่งคุยหยอกเย้าเล่นหัวกันตามประ

บาลเดียวกันใช่ไหม” ฉันเห็นน้องสาววัยเบญจเพสคนนี้เล่

าชื่อไฟซาน” น

่เคยส่งรูปมาให้นาดูใ

นั้นแหละ”

” มูนาร้องเสียงแหลมปรี๊ด

ฮ

ป็นยังไง มีกับเขาบ

ายเดียวนะ แถมเพิ่งรู้ม

ๆ ทุกคนหัวเราะขำข

าเข้าไปแล้วนะ เมื่อไหร่จะมีข่าวดี ผมอยากอ

จ้าริส นั่นป

าๆๆ

ับคำพูดห่ามๆ ของน้องชายคนเล็ก ทำให้ลืมเ