ุระขอ

นคำแทนตัวเองใหม่ “ดิฉันเพิ่งรู้” บอกด้วยเสียงอันสั่นเทา

ร เธอจึงเอ่ยถามใน

กู้ล่ะคะ ในเมื่อพ่อ

รดิตของลูกค้า ดอกเบ

ยๆ หรือที่แท้คุณยังฝังใจกับเรื่องเมื่อสิบปีก

์ว่าเสียงเยาะ “ยิ่งอดีตไม่ด

้เงียบไปทั้งห้อง เป็นพฤ

กจะข้องใจกับพฤติกรรม

ึ้นแบบนั้น และพฤกษ์ไม่รอเธอถาม

รที่ฝังใจกับเรื่องเ

้ว ก็โพล่งขึ้นในทั

นจะฟังคำตอบของเธอแล้วตัดบท

หวังว่าคุณคงจำข้อเสน

ิณตอบเสียงขุ่นพร้อ

งแบบนี้มันต้องเป็นความสมัครใจมากกว่าจะต้องมานั่

หนทาง ทำเรื่องส

จหยาม “รู้ไหม ยิ่งคุณทำตัวให้ดูยาก ทำเหมือนไม่เคยกับเรื่องแบบน

ี่ชื้นไปด้วยเหงื่อแน่นจนรู้สึกได้ถึงเล็บที่จิกเข้าไปในอุ้งมือ ความรู้สึกด้านลบตีตื้นขึ้นจนแ

ฉันไม่มีทางทำตามข้

บอกพร้อมด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ “หรือคิดว่าใครให้ราคาดีกว

าเสียแล้วเมื่อถ้อยคำดูหมิ่นจา

บ้านได้เลยนะ แล้วนี่มีทนายดี

ม่เคยทำร้ายใครมาก่อน แต่ตอนนี้เธออยากกระโดดไปตระกรุยหน้าพฤก

ณมันเจ

อกแบบนั้น ผ

นอดีตของเขาที่พอจำได้ เธอน

ที่ใครๆเขาถึงต

องพฤกษ์แล่นฉิวๆอยู่ก็หล่นวูบลงทันที

ป็นแบบ

ันเรื่องส่วนตัวของเขา และมีเพียงแค่เธอเท่านั้นที่รู้

เตรียมตัวจากไป แต่แล้วก็ถูกกระชากจากแรงมหาศาลของพฤกษ์ที่ทางด

เดินหนีไปง่ายๆอย่างนั้

เธอก็ถูกเขาจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากของเขากดแน่นทาบทับพร้อมขบเม้มดูดดึงราวกับต้องการลงโทษเธอ ปภาณิณคล้ายกับจะ

กาสเอาเปรียบเธออย่างที่เขาพอใจแล้วจึงผละยอมปล่อยเธอออกจากพันธ

อยแล้วว่าเขาต่อ “เอาแต่ตัวเองเป็นใหญ่ ไม่เคยนึกถึงคน

แล้วก็ชะงักเท้าเอาไว้นิ่ง

ะคนอย่างพฤกษ์ก็แทบไม่ทำอะไรเลย คนอย่างเธอนั่นแหละที่จะต

องเสียเหลือเก

ต่อมาแทบทันที และปภาณิณไม่มีทางได้เห็นสายตาชนิดหนึ่งข

ตึกสูงระฟ้าที่เป็นอาณาจักรของพฤกษ์ เธอก็ติดแหง็กบนทางด่วนพิเศษแห่งนี้ ด้วยว่าเป็นเส้นทางเดียวที่ไวที่

นในหัวใจของเธอ เมื่อนึกถึงคำพู