มันยากนะที่จะลืมได้ ฉันพยายามแล้ว แต่ทำไม่ได้” พูดไปน้ำตาไหลไป อุบัติเหตุคืนนั้นเสมือนฝังในสมอง แม้ไม่คิดถึงมัน ทว่าภาพความทรงจำแวบเข้ามาเนืองๆ ราวกับว่าตอกย้ำซ้ำๆ ไม่ให้เธอลืมอย่างไรอย

้ ทว่ามีเพียงคนเดียวที่ชักเท้าหนี ไม่ยอมให้เธอกราบขอโทษ และไม่ให้อภัย แถมยังสาบส่งให้พิมรดาตายตามลูกเม

ู้เสียชีวิตที่ต่างพากันเสียใจกับการจากไปโดยไม่ทันล่ำลา สองสาวเห็นความเสียใจนั้น เห็นคนหลายคนหลั่งน้ำตา โดยเฉพาะสามีผู้เสียชีวิต เขาร่ำไห

้างก็พอ แล้วขอให้มีผัวเร็วๆ ด้วย ไม่ใช่ทุกข์จนขึ้นค

ถูกปลิดออกจากใจ ไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้นหากใจยังไม่ละทิ้งความรู้สึกนั้น แน่นอนว่าณัฐกิตต์ไม่ยอม เขาบอกว่ารอได้ รอให้เธอมีพลังกายและใจ ทว่าพิมรดาตัดสินใจเด็ดขาด เลิกคือเลิก เ

ิ่งมีผัว ฉันว่าห้อยตัวอยู่บ

าผู้ชายสมบูรณ์แบบมันมีเป็นล้านคนไปได้ คนเราน่ะมันมีดีและไม่ดีปะปนกันไปทั้งนั้น ห้อ

น ไม่คิดมีผัว ตราบใดที่ฉันปลดปล่อยความรู

แย่งอาหารกัน อาหารที่เปรียบเสมือนความสุข เป

ตรึงตัวเองอยู่ในความทุกข์ ไม่ก้าวเท้าออกมาจากความเ

่หลังพวงมาลัยอีกเลย หวาดกลัว กังวลและประหม่า กลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ

มรดาที่กำลังก้าวขึ้นรถอย่างมาดร้าย เขาไม่เคยลืมเรื่องเลวร้ายในคืนน

ง ให้สาสมกับเรื่องที่เธอทำไว้กับฉัน” ณคุณกำพวงมาลัยแน่น สายตาวาวโรจน์มอ

ดาควรได้รับ จะได้อิ่มไปกับความรู้สึกนั้น เหมือนเขาทุกวันนี้ ความเสียใจ เจ็บปวด ทนทุกข์ทรมานไม่หลุดไป

ความรู้สึกในใจณคุณ...ใ

พิมรดา...

วันต

่อไหมลูก ไปเที่ยวบ้าง เปิดหูเปิด

ีครอบครัวน้าศรีกับป้าพรไปด้วย ไปกันหลายๆ คนสนุกดี ตอนเย็นก็ทำบาร์บีคิวกันหรือไม่ก็ปิ้