วัน

อลืมตาขึ้นมาเชื่องช้า มึนหัวเบาๆ ร่างสาวยันตัวลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆ อย่างมึนงง แต่ยังไม่ทันที่เธอได้ทว

ม.

ค

็นมนุษย์หายใจในน้ำไม่ได้ พิมรดาดึงตัวเองหลายครั้งหลายหน แต่ก็มีบางอย่างกดไว้เช่นเดิม หญิงสาวสำลักน้ำไปแล้วหลายอึก คิดในใจว่า หากเป็นเช่นนี้ต่อไปมีหวังได้วา

รือวินที่เป็นทั้งเพื่อนและลูกน้องห้าม ไม่ห้าม

้เธอตาย ตายตา

่ทำไม ให้ตายง่ายๆ อย่างนี้เหรอ สติ...มึงต้องมีสติ” ยศวินเตือนสติ ณคุณร

กๆ

ลังออกซิเจนในกายจะหมด ช่วงวินาทีนั้นแขนสาวถูกกระชาก เธอจำ

่ำจะนุ่มเท้า ทว่าหากร่างถูกกร

มองผลงานที่ตัวเองทำด้วยรอยยิ้ม คนถูกกระทำเงยหน

เขาอยู่ในศาลาสวดศพ นั่งร้องไห้และมองเธออย่างกินเลือดกินเนื้อ พิมรดาตัวชาวาบ กลัวแววตาเคียดแค

จำฉันไม่ไ

มาที่นี่ได้ยังไง” มีคำถามหลายคำถาม

ออย่างดีแน่นอน” คนตอบกระตุกยิ้มน่ากลัว หัวใจพิมร

างสูงโปร่ง ในมือถือกระเป๋าเดินทางที่เธอจำได้ดีว่า เป็นของ

ะ แล้วฉันเชื่อว่าเธออยู่ที่นี่อีกนาน เพราะฉะนั้นไม่ต้องรี

มณ์กรุ่นโกรธ ทว่าประโยค

ัน” น้ำเสียงถ

หญ่คว้าจับ ก่อนลากร่างเล็กที่ไม่ได้ตั้งหลักแต่อย่างใด ร่างเธอจึงถูกลากไป

ว่ามึงจะลากไปถึงบ้า

มานและเข้ม สามลูกน้องคนสนิทต่างไม่กล้าห้าม เพราะ

นรัก ออกแรงกระชากแขนเธอมากขึ้น “พวกมึงไม

ว่า อารมณ์ณคุณตอนนี้ พูดจริงทำจริง ทั้งหมดจึงได้แต่มองดูนายหัว

ีกด้วย เธอจำต้องพยายามลุกขึ้นยืนให้ได้ แต่ก็ยากเพราะณคุณลากเธอแบบไม่หยุดพัก จะ

ยงกันอย่างเป็นระเบียบ และเหมือนโรงเก็บของแบบโล่งอีกสองหลัง ก่อนที่เขาจะลากเธอไปถึงบ้านพักสองชั้น เมื่อเข้