ฉันก็แก่ขึ้นไปทุกปี ฉันรอแกอย่างไม่มีกำหนดไม่ได้หรอก แกต

ทำตามใจอิสระมาตลอด แต่คราวนี้เขารอต่อไปไม่

น ยังไงผมก็ไม่มีเมีย ถ้าเมียค

งไม่ต่างกับบิดา ตามอง

งหลาน...ฮือ” ปานวาดที่นั่งฟังอยู่นานพูดขึ้นบ้าง พูดไปน้ำตาไหลไป สิงหนาทใจอ่อนยวบเมื่อเห็นมารดาร้องไห้ และยิ่งได้ยินคำขอร้องของมารดาด

ที่ทำให้สิงห

กชาย โอบบ่าภรรยาสุดที่รักแล้วปลอบโยน “ไม่ต้องร้องไห้นะคุณ มันไม่ทำตามก็ช่างหัวมัน ถือว่าเราบุญน้อ

บวช ฉันอยากเลี้ยงหลาน...ฮือ” ปานวา

เราไม่ยอมมีเมีย ไม่ยอมเป็นผัวผู้หญิงที่เราหา

ี่ยวย่นตามวัยเช็ดน้ำตาตนเอ

อนหายใจพรืดยาว รู้สึกว่าตนเองเป็นคนอกตัญญูไปในทันที “ฮือ...ฮือ ฉันคงมีบุญมาแค่นี้

าดดังมากขึ้น กรีดหั

ด้อุ้มหลานเราคงเลี้ยงหลานไม่ได้แล้ว เพราะแก่หงำเหงือก” เถ้าแก่สันต์พูด

ันต์.

ีเมียน่ะ” สิงหน

นั่งหลังตั้งตรง ถามลูกชายด้วยรอย

ับ” สิง

สิงห์” คนเป็น

็นลูกตอบย้ำ “แต่ต้

สองสามีภรรยาถ

ท่านั้น พอเธอท้องแล้วคลอดลูกออกมา พ่อก็ให้เงินเธอไปตั้งตัวสักก้อน ผมจะเลี้ยงลูกของผมเอง แล้วต่อจากนั้นพ่อกับแม่ก็ไม่มีสิทธิ์บง

ง ปานวาดมองหน้าสามีที่หยักคิ้วให้ “เอาตามนี้นะ วั

ง บอกปุ๊บมีปั๊บ”

าไปมีวันไหนแกก็ต้

น งั้นผมไปทำงา

ย่างไม่สบอารมณ์ ทันทีที่ประตูห้องนั่งเล่นปิดสน

่สันต์ไปตกลงกั

ค่อยตลบหลังทีหลัง” เถ้

พี่” ปาน

น่นอน” เขาพูดอย่างมั่นใจ “อ้อ...แล้วอย่าลืมล่ะ เดี๋ยวแพ

ที่บ้าน ซึ่งอยู่ห่างกันมากพอสมควร กว่าจะมาถึงก็ใช้เวลาราวหนึ่งชั่วโมงครึ่ง สองสามีภรรยาจึง

ชื่อฝีมือ

ช็ดหน้าเช็ดตา หยิบตลับแป้งมาซับตามใบหน้าให้ดูเป็นปกติ