ึ่งหล่อนคิดแบบนี้คงไม่ผิด เนื่องจากการแต่งกายของสองหนุ่มต่าง

ปากค้างไม่คิดว่า ช้องนางจะคิดว่าเขาคือเจ้าของไร่

ยให้ความเข้าใจผิดของหล่อนหมดไป ท

เธอพักที่นี่คืนนึงไม่เป็น

เดชดวงรีบรอบเมื่อเห็นเจ้านายถลึงตา

ไม่เป็น

่าวขอบคุณ หล่อนจึงไม่พลาดที่จะทำ หล่อนพนมมือไหว้บุรุษที่

าคนงาน คนที่นี่เรียกฉันว่าเ

ู้จักค่ะคุณเด

่า ฉันเป็นแค่หัวหน้าคนงาน เรียกว่

งไม่ขัดข้อง เรียกเหน

มองเสื้อผ้าที่วางตรงจุดที่เขาบอก สีหน้าหล่อนบอกให้เหนือเมฆรู้ว่า หล่อนกำลังสงสัยว่าเป็นเสื้อผ้าของใคร

ทันทีที่ประตูห้องปิด หล่อนลุกจากเตียง หยิบเสื้อผ้าที่เขา

รับว่า ผมไม่ใช่เจ้าของไร่ ปล่อยให้เธอ

ดีที่จะมีใครบอกว่าฉันเป็นงานในไร่” เหนือเมฆไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ทำไมตนถึงไม่บอกความจริง

ด้แต่ทำตามที่เหนือเมฆสั่ง แล้วก็คิดว่า ตนคงเป็นเจ้าของไ

ันที่หล่อนจะเดินมาถึงตีนบันได พิกุลที่ก

เบียงค่ะ” พิกุลเกือบพลั้งปากไปแล้ว “คุณรีบไป

นอก หล่อนถึงกับร้องว้าวเบาๆ เนื่องจากภาพตรงหน้าหล่อนไม่มีโอกาสได้เห็นในกรุง

เหนือเมฆบ

นี้นานมากแล้วค่ะ” ช้องนางพูดขณะทรุดตั

ิ่นดินกลิ่นหญ้ามันทำให้รู้สึกมีพลัง คุณเดชกั

” ช้องนางเห็นด้วย “ขอบคุณคุณเดชมากนะ

้เท้ากระทุ้งขาตนเบาๆ เป็นเชิงเตือน ว่าอย่าหลุด “ผมว่ารีบกินข้าวดีกว่าครับ

้พี่เหนือไปส่งกุ้งที่ท่ารถก็ได้ค่ะ กุ้งนั่งรถบ

ากรุงเทพไปทำธุระให้คุณเดชพอดี จริงไ

ไหลไปตามน้ำ “ผมกับเหนือจะสบายใจมากถ้าให้เหนือไปส่งคุ

ก็ได้

ราวเมื่อคืนให้ช้องนางฟัง หล่อนโล่งอกและโล่งใจที่เหนือเมฆเข้าช่วยเหลือตนได้ทัน ไม่เช่นนี้ช้องนางคงเกิดนรกในใจไปตลอดชีวิตแน่นอน การสนทน