เซินอดหัวเราะเบา ๆ มิได้ เขาจำได้ว่าฉินอ๋องมีส
งง่ายดาย แต่ริมฝีปากบางหยักขึ
บุรุษมากมายในเมืองหลวงล้วนอิจฉาฉินอ๋องกันทั้
นสตรีใดก็มิได้ต่างกัน พวกนางมีหน้าที่ปรนนิบัติบุรุษ เป็นสมบัติในเรือน จะมีประโยชน์ที่สุดก็ตรงให้กำเนิดทายาทได้กระมั
ไม่บอกความรู้สึกของตนเอง คำ
รู้ทัน “ไม่ใช่เช่นนั้นหรอกซือเซิน อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ พระชายารองทั้งสามต้องการความโปรดปรานก็
่พบสตรีที่พึงใจอย่าง
ิน มันคงมีเพียงในโคลง
รับรู้ได้ว่าหน้าที่ของตนเองสวนทางกับเรื่องในหนังสือ หญิงสาวมากมายที่รายล้อมล้วนเอาใจเข
ฐานันดรศักดิ์ของเขา ย่อมมี
ุตรสาวให้เพื่อผลประโยชน์จากการเชื่อมสัมพันธ์กับเชื้อพระวงศ์ สิ่งเดียวที่เขาได้จากเรื่องนี้คือความสุขทางกาย ดังนั้นฉินอ๋อง
อาจเติมเต็มความรู้สึกอันล้ำลึกที่ตนเฝ้าปรารถนา หนักเข้าก็ยิ่งพบว่ายังไม่มีสตรีใดดึงดูดใจได้มากพอ
ะอนุชาร่วมพระมารดากับฮ่องเต้ ดังนั้นหากจะรับชายาเอกหรือแม้แต่ชายารอง ย่อมต้องเป็นบุคคล
ินอ๋องยังไม่ตัดสินใจยกตำแหน่
่นวายในวังหลัง เพียงคิดว่าจะต้องเสียเวลามาคอยควบคุมสตรีคลั่งรัก อ๋องหนุ่
ชายอื่น ๆ นอกจากสตรีที่เคยถวายตัวและอาศัยอยู่อย่างไรฐานะจำนวนหนึ่ง จนถึงตอนนี้ในจวนก็ม
งไม่ควรพลาด” ถ
นหนักหนา หรือว่ามีอะไรเป็นพิเศษ” มู่เลี่ยงหรงหรี่นัยน์ตา บ
ียที เรือนจะได้เต็มเรือน มีหวางเฟยช่วยดูแลเรื่องต่าง ๆ ภายใน ท่านก็จะได้เอาเวลาไปทุ่มเทกับงานราชการอย
มู่เล
าของอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายแห่งแว่นแคว้นเป็นประกัน น
หลังของข้า” น้ำเสียงของมู่เลี่ยงหรงเย็นเฉียบ นั่น
น้อยหวาดกลัวผู้เป็นนายเข้าว่า “แต่กระหม่อมมั่นใจว่าท่านอ๋องจะพึงใจสตรีนางนี้อย่างแน
ปกติถางซือเซินไม่เคยยุ่งเรื่องในม่านมุ้งของเขา เหตุใดถึงกระตือรือร้นอยากให้
ด้หรือไม่” ผู้เป็นสหายเงยหน้าขึ้นสบตาสีดำเข้ม
นกัน” ประโยคเอ่ยทวงสัญญาที่ตนเองก็จำมิได้แล้วน
อย่างไรเล่า” ถางซือเซินมองดูสีหน้าของฉินอ๋อง ครั้นเห็นแววตระหนกบนดวงตา เขาแทบจะหัวเราะออกมาแต่ก็กลั้นเอา
หนุ่มนิ่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออกอ