ำมือแน่นจนเล็บของเธอจิกลงบนฝ่ามือ จากนั้น เธอก็ง

ีย

ชิงซูอย่างเส

ดังนั้น จึงสามารถจินตนาการได้ว่า เฉี

่งคนใช้ที่อยู่ไม่ไกลออกไป

้ารอช้า พวกเขารีบเข้าไปยกตัวเธอขึ้นมา โดยที่คนหน

เธอเข้าไปบีบคางของชิงซูไว้

ดเจน มันกลายเป็นสีแดง และบวมขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เฉี

กไม่ใช่เหรอ

ีวิตของฉันคืออะไร？” ชิงซูถุยเลือดออกมา

เยาะ “ดังนั้น ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ไม่ว่า เธอจะหนีไปจนสุดขอ

ง เธอเลยเกิดความลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่นาน เธอก็

พูดเหล่านี้เลย！ เธอคิดว่า ฉันจะกลัว

ซูหลายต่อหลายครั้ง และไม่นาน ใ

กรธ เธอเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย พลางยิ้มอย่างเย่อหยิ่ง แล้วพูดกับค

าของเธอออกให้หมด แล้วไล่เธอออกไป” คนรั

บของเธอ ความพึงพอใจก็ปรากฏอยู

้อผ้าออกหมด จนเหลือเพียงชุดชั้นในผ้าไหมเพียงชุดเดียวที

ู้อะไรได้อีก ดังนั้นเธอจึงหยุดดิ้นรน และปล่อยให้คนใช้เหล่าน

้อยของพวกเขา ดังนั้น ถึงแม้ว่า คนใช้จะเกลียดชังเธอมากแค่ไหน พวกเขาก็ยังช่วยพยุงเธอออกไป และทิ้งเ

ประตูห้องหนังสือ จากนั้นเสียงทุ

ข้

ไปข้างใน “นายน้อย ตอนนี้คุณผู้หญิง...คุณชิงซ

โดยไม่มองขึ้นไป และพูดอย่างเย

่บ้านก้มศีร

่งที่ชิงซูพูด ดวงตาที่เย็นชาของเขาก็ขุ่นเคืองด้ว

งคนนั้นไว้ไกล ๆ หน่อย และอย่า

ม่บ้านก็สะดุ้งตกใจ แ

..

ือง ณ ห้องใ

หัน เธอลุกขึ้นนั่ง และพยายามหายใจเข้าลึ

ก และเมื่อเห็นชิงซูตื่นขึ้น เขาก็วา

ณตื่นแล้ว” เ

ากนั้น เธอก็ขมวดคิ้ว และพยายามครุ่นคิด เธอเพียงรู้สึกว่า คนตรงห

ถูกเปลื้องผ้า และถูกไล่ออกมาจากตระกูลจ่านตอนหมดสติ แต่ใ

ขึ้นมาด้วยเสียงแหบแห้ง

จำฉันไม่ได้ มันก็ถือว่า เป็นเรื่องปกติ นามสกุลของฉันคือ ยี่ และฉันเป็นท

ทนายของแม

ามครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจ

ณไม่ต้องกังวลไป ฉันไม่เห็นอะไรเลย เพราะผู้คนแถวนั้นได้นำเสื้อมาคลุมคุ

าที่อยู่บนตั

่อาศัยอยู่บ้านข้าง ๆ

มโล่งอก แต่คิ้วของเธอก็ยังคงขมวดติดกันอยู

็นคนรู้จักเก่าของแม่ของเธอ แต่กระนั้น เธอก็ไม่เคยพบเจอกับเขามานานหลายปีแล้ว

แต่ไม่นาน เขาก็เดินกลับมา พร้

ยกรรมของคุณแ

ยความสงสัย เพราะถ้าหากเธอจำไม่ผิด แม่ของเธอได้เสีย

้อยของเขาจะได้ใช้ชีวิตอย่า

นครั้งนี้ก่อนที่เธอจะเสียชีวิต และกำหนดให้เปิดมันเผยต่อ

ขึ้นได้ว่า วันที่เธอหย่ากับจ่านซือซั่ว วั

งเธอทั้งหมดให้กับคุณ รวมถึงส่วนการถือหุ้น 15% ของตระกูลยู

ือเขียนที่ลงชื่อไว้ว่า “ยูหวานชิง” ที่คอล

โคม่ามากี่วันแล้ว？” ชิง

าม

ตาเย็นชาของเธอ เธอกล่าวว่า “พวกเขามีวันเวลาอย่าง

ธอก็ก้าวออกไ

งรีบถามขึ้นมาว่า “คุณ

าเหลือบมองไปที่พินัยกรรมที่เธอถืออยู่ในม

การพวกขยะ และลูกสาวของพวกเขานะสิ” เมื่อชิงซ

่ครู่หนึ่ง ราวกับว่า เขาเห็นเข้ากับยูหวานชิงครั้ง

ไปไกล ทนายยี่จึงรีบสวมเสื้

..

ณ ริเวอร์ไซด์วิ

ยายามกดกริ่งที่หน้าประตูหลายสิบครั้ง

และตะโกนว่า “มาแล้ว มาแล้ว ใครมา

และมองไปยังบุคคลที่มาเยือน ด้วยสีหน้างุนงง และเมื่

่างเย็นชาว่า “ฉันมาที่นี่

็นซีดเผือด เธอตัวแข็งทื่อ เมื่อสัมผัสได้ถ