าง

ไป ยูฮวยเฉินยืนอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กในห้

นไม่สามารถออกจ

มอนั่นตั้งหน้าตั้งตาร

ของเขา และไม่สามารถบอกได้ว่า เขารู