ยนะ มีเมียก็ทำอะไรไม่ได้ บ้า

จหอบถี่เมื่อได้รับการปลดปล่อย ไม

มันเขี้ยว เขาดึงเธอมากอดแนบอก มือหนาเ

อภินันท์ขู่สำทับร่างนวลเนียนหอมกรุ่นที่หลับไหลไม่ได้ส

เมืองหรือยังไง ตื

สาว ที่กำลังหลับสบายเพ

ายอุทานตกใจ มองร่างของเจ้าบ่าวที่เ

งสูงที่สวมใส่ชุดพร้อมออกไปทำงานเพื่อประมวลเหตุการณ

ใช่มานอนกินบ้านกินเมือง ที่นี่ไม่ใช่กรุงเทพฯ จำเอาไว้ จะได้ไม่นอนตื่นสายเป็นคุณห

มื่อคืนได้รางๆ หญิงสาวหน้าแดงมากขึ้นเมื่อเผลลูบไล้เรือนร่างของตัวเอง แ

ริบๆ ไม่เข้าใจว่าเขา

งนอนไม่ตื่นอีกเหรอ จะนอนให้เป็นคุณนายเลยหรือไง ไม่รู

ยิ่งอยากแกล้ง เขาคิดว่าจะทนได้สักกี่น้ำ ผู้หญิงเหยียบขี้ไก่ไ

ต่งงานที่ผ่านมา กว่าจะเดินทางมาถึงบ้านไร่ของเขาก็เกือบตีสาม ได้นอนจริงๆ ไม่รู้ว่ามันกี่

สักทีได้ไหม รำคาญ เพราะฉันไ

ใจอย่างรุนแรงเพราะเธอทำให้มารดาบังคับให้เขาต้องแต่งงาน เ

ใส่ชั้นใน นอกจากชุดนอนที่เธอไม่แน่ใจว่าเขาสวมให้เธอตอนไหน ย

างนิ้ว หญิงสาวหน้าแดงแล้วหน้าแดงอีก พลันคิดไปถึงเหตุการณ์น่าอายที่เขาท

ระหวั่นพลันพรึงเพราะมาตัวคนเดียว หัวเดียวกระเทียมลีบ ขืนทำตัวไม่ถูก

ยู่ข้างเตียง พยายามบอกตัวเองว่าเขาไม่ได้หลงใหลกับความน่ารักของเธอ มันแค่รูปกา

ช้าให้กินได้แล้ว เร็วๆ ด้วย ถ้าชักช้าหิวมา

กรรมพานจะสั่น จนเผลอซุ่มซ่ามสะดุดขาตัวเองทำท่าจะล้ม อภินันท์รีบรับร่างของภรรยาสาวโดยอัตโน

รงแทบทะลุออกมานอกอก เมื่อได้สบสายตาร้อนแรงของคนเป็นสามี

งภรรยาสาวนิ่ง เรือนร่างหอมกรุ

นอกจากจะจืดชืดแล้ว ยังไม

ทางและสีหน้ารำคาญ ดันร่างบอบบางออกไป

ตา รู้สึกหวาดหวั่น คิดโทษตัวเอ

พูดออกมา ทำให้คิดว่าตัวเองดูไม่ไ

กใจหนึ่งยังนึกขอบคุณที่เขาอุตส่าห์ช่วยเธอเอาไว้ ไม่เช่นนั้นเ

โดยมีสายตาอภินันท์มองตามร่างบอบบางนุ่ม

เองเช่นนั้น ความรู้สึกตีวนให้เขา

ธอรีบรื้อกระเป๋าเสื้อผ้าด้วยมืออันสั่นเทาเพ

ที่ว่าง คิดว่าเขาคงเอาไว้ให้เธอใส่เสื้อผ้ารวมถึงของใช้ส่วนต

ตา สะอาดสะอ้านกว้างขวาง โล่งโปร่งสบาย ข้าวของทุกชิ้นล้วนเป็นไ

นหนึ่งเดินเข้ามาหา

รดาไหว้ผู้สูงวัยอ

ป้าชื่นซึ่งเป็นแม่บ้านของที่นี่พูดด้วยความเอ็นดูหญิงสาวที่ได

บเช่นไรดี ยิ่งทำให้ป้าชื่นเข้าใจไปอีกทาง คิด

้ป้าทำข้าวต้ม ไม่รู้ว่

ทานเอง ป้าจะไปตลาดก็เชิญเถอะ ทางนี้เดี

งรอหญิงสาวอยู่ก่อนแล้ว แต่เธอไม่ลงม

งขอตัวออก

างของภรรยาสาวดึงรั้งเข้าไปในอ้อมแ

” นิรดาอุทานใน

หลังอย่าชักช้า ไปทำกับข้