ียบ พลางมองไปรอบๆ ตัวว่า

ธอเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมลงจากรถ กระทั

คิดว่าน่าจะมาจากงานเดียวกับเขาหรือเปล่า

ก็หันซ้ายหันขวา เหมือนไม่กล้าพูด เขาจึงดึงเข้าบ้านเสียเลย แต่พอเปิดไฟใน

าให้หมด ขึ้นรถผม

หญิงสาวถามกลับ

นใคร ขึ้นมาบนรถผมทำไม

นทาง ฉันไม่รู้จะหนีไปทางไหน ฉันกลัวค

พูด ผมฟังไม่รู้เร

งร้องไห้ เขาอยากจะบ้า นี

ก่อนสิ” เขาทำท่าหงุดหงิดและ

ะเมื่อสิ้นคำก็เอาแต่

ว่าหนีงานแต่งงานมา งานที่เหมราชมนต

๋ยวนี้เลยนะ คิดว่ามันเป็นงานเ

ขาด ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ไปอย่าเพิ่งบังคั

รียบ เท่านั้นแหละเธอได้สติ แล้วเงยหน้ามองเขาทันที เอ่อ หน้าตาของเขาก็น่ากลัวแห

ุณจะเป็นห่วงฉันทำ

ว่า เดี๋ยวเจ้าบ่าวคุณก็จะตามหา ไม่กลับใช่ไหม เดี๋ยวผ

ไม่อยากกลับไปแล้ว อย่าเพิ่งให้ฉันต้องไปเผชิญอะไรตอนนี้เลย” เธ

ผมก็เดือดร้อน

า ขอแค่ ให้ฉันได้ตั้งสติ อย่าให้

าไม่หยุด สุดท้ายแล้วเขาก็ได้แต่นั่งถอนหายใจ ปล่อยให้เธอร้องไห้เสียให้พอ

กริ้ง!

ายสายเพียงแต่อ

รับ ผม เพลียมากเลย ไม่มีแ

้วไง

่ได้ไปกิน

้ก่อน พ่อไม่โกรธ

ะ ได้หรือเปล่า” พอเอ่ยชื่ออีกคนเท

นคำของปลายสาย คเช

มกลับมา ไม่ต้องออกไปไหน ล้างหน้าล้างตาซะ ตาแดงบวมหมดแล้ว หน้าเละดูไม่ได้เลย ห้องน้ำก็เดินห

เธอบอกด้วยน้

ขาก็รีบออกไปจากบ้านทันที พร้อมกับปิดประตูเอาไว้ให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินดุ่มๆ ตรงไ

สียก่อน จากนั้นจึงเดินตรงไปยังห้องอาหาร ทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว เพ

เพลียๆ พยายามอย่างที่สุดจะที่เก็บควา

ไหมเนี่ย” พ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่เอ่ย

เยอะแล้วก็วุ่น

ด้หายเหนื่อย” มนัสวีแ

แล้วสอง

ข้านอนแล้วค่

่องบินมาฝาก แกไปรับปากสองแฝดตอนไหน ตะล่อมยั

ากมหาลัย ผมลืมน

ทำให้ได้ล่ะ

กแต่เหมือนมีเล

อก พลางสังเกตสีหน้าของคเชนทร์ ซึ่งส่อพิรุธเสียจริง สายตาดู วอกแวกเก็บอาการไม่อยู