ักรา

9 (เจ้

ช่ย่อย เปลือกตาค่อย ๆ ลืมขึ้น กะพริบปรับรับแสงดวงตะวันที่ ณ ตอนนี้ร้อนระอุแทบหลอมละลาย แต่สำหรับจัสซีเนีย ที่ร่างกายอ่อนเพลียกลับรู้สึกหนาวสั่นด้วยพิษไข้ท

อย จนค่อย ๆ เบือนหน้าหนีไปอีกทาง อีกทั้งร่างกายของหล่อนตอ

ีกสามสี่วันก็หายดีเป็นปกติ" เมื่อหม

ลอะไรมากมาย ตอนน

อาการของ

กร

คนไข้ แต่มันกลับไม่ได้ดั่งใจคนอารมณ์ร้าย ทำให้จาร์มาล์กดปลายกระบอกปืนจี้กลางหน้าผากข

ียงเย็นยะเยือก เพ่งพิศมองหน้าหมออย่างเชือดเฉือน สื่อเป็นนัยว่าการ

ลัวของหมอนั้นมีมาก

ิญอย่างรู้งาน จากนั้นจึงเดินตามหมอออกไป

ดูจะไม่ยุติธรรมสักเท่าไหร่ " น้ำเสียงท

ยบเพื่อรอฟัง แม้ว่าร่างกายจะอ่อนแรง

อนุญาต! ชาตินี้ทั้งชาติจะมีเพียงเรา ที่เ

อ๊

เขย่าจนหัวของหล่อนสั่นคลอน และตัดรอนทิ่มแทงเสียดสีด้วยวาจาที่หยาบกร้า

้เราพิศวาสหรือสงสารหรอกนะ แต่บอ

เล

ยายาม เธอหันมามองเขาเพียงเสี้ยวสายตา และพ่น

อียดนี่จะไม่ช็อกตายหรอกรึ?" เหมือนคนใจโฉดจะไม

ก็ยังคงออกจากปากก็

รเอาเสียเลย ดูสภาพต

มือนแก! ที่ฆ่าคนได้อย่า

นสมค

ทักษ์กฎหมายหรือไง! แกมันก็แค่โจรใจทรามต่ำช้

มันมาจากสิ่งโสมม ไอ้คนพวกมันมันสมควรเจอแบบนั้นแล้ว ที่พวกมันมีกินมีใช้ ไม่ใช่ของที่ได้มาอย่างขาวสะ

ับเขาต้องหงายหลังลงกับพื้นเตียงนอน ไร้ซึ่งความอ่อนโยนและไม่มีแม้แต่คำพูดดี ๆ ที่ออกจากปากของจาร์มา

----------

าล์เกรี้ยวกราดได้ถึงเพียง

******