ยินเสียงการเคลื่อนไหวจากด้านใน แต่มันเป็นการเสียเวลาเปล่าหากจะเดินไปดูให้

วมบนร่างกายลวกๆ “ไปเสียทีสิยะ หรือต้องรอให้ใครโ

าแบมือไว้ตรงหน้

ระเป๋ากระโปรง หยิบเศษเงินโยนให้คำแปง แล

แนบที่ริมฝีปาก ก่อนที่เสียงหัวเราะจะดังกึกก้อง...เวลาไม่ถึงชั่วโมง ก

ความทรง

มาจนชุ่ม ใบหน้าเล็กๆ ส่ายไปมา เรียวคิ้วโก่งขมวดเข้า ขมวดออก เหมือ

ห่อตัวยกมือกอดตนเองแน่น เมื่อจู่อุณหภูมิก็ลดลงจนน่าตระหนก...มันเย็นเฉียบชวนให้ขนลุกชัน ดลยาพยายามมองฝ่าความสลัว เ

ไง?” เธอกระซิบเสียงแห้ง พยายามเพ่ง

น้าของเธอ มีแต่ความเวิ้งว้าง ว่าง

ยาเหลียวซ้าย แลขวา เธอพยายามมองหาคนพูด อย่างน้อยเธอก็ยังม

่เหนือผิวดิน มันแหวกกว้าง ก่อนจะหุบฉับกลับ

ดมิด...ไม่มีแสงสว่างเพียงพ

องได้รับผลตอบแทน

ม ดลยาพยายามเพ่งมองหา แต่...ก็เหม

า จนคนคุ้นกับความมืดต้องรีบหยีต

ั่งผู้หญิงเช่นเธอ เขายืนจังก้าอยู่ตรงหน้า มีแสงสว่างเป็นแบล็

วามแค้นที่ผู้หญิงแพ

นกับว่าชายผู้นี้แค้นเธอมาแต่ชาติก่อน เขายัดเหยียดความคั่งแค้นนั่นใส่เธอ โดยที่ดลยาไม่เข้าใจ ใบหน้าก้มต่

ฝากความทรงจำแสนเล

อะ

วามหวาดระแวง “โธ่!! แค่ฝันเองดลเอ๋ย” ลมหายใจเป่าพรวดๆ ออกมา ด้วยความโล่งอก เมื่อสภาพรอบตัวคุ้นตา เธอ

ตะเชียว” ผ้าห่มผืนบาง

นไม่เคยลบเลือนไปจากใจ เขายังวนเว

ามโนต่อยอด...เป็นตุเป็นตะ ใบหน้าคมคายที่เค้าโครงมาจากคุณลุงเทียม เพียงแต่อ่อนเยาว์กว่า แลดูหนุ่มแน่น หญิงสาวถอนใจ ความทรงจำเลวร้า