ยปีก่อน แม้ออกจะแปลกๆ ที่ลูกเศรษฐีจากเมืองย่าโมอย่างอินทุอรเข้ามาเรียนในโรงเรียนเดียวกับเธอ ไม่เข้าเรียนในโรงเรียนดังๆ ที่ทายาทเศรษฐีแทบจะเดินชนกันตาย เธอกับอินทุอรเรียนห้องเดียวกันจนจบมัธยมศึกษาปีที

ก...ประโยคนี้คิมห์เคยโ

ลับมากะพริบตาถี่ๆ มองเจ้าของมือที่วางอยู่บนหลังมือเธออย่

กไปอย่างไม่แน่ใจนัก

ียวจะกลับบ้านยัง

วยิ้มรับความหวังดีจากอดีตแฟนหนุ่ม จึงได้รับยิ

ฟนกัน เขาเคยไปบ้านขวัญข้าวหลายครั้ง เวลานั้นขวัญข้าวอยู่กับคุณยายแก่ๆ เ

ข้าวสาบานว่าไม่ได้ตั้งใจประชดหรือทำให้พีรัชคิดมาก เปรียบเทียบฐานะของ

ยายที่มอบให้ลูกสาวคนเดียวเช่นแม่ จนมีบ้านหลังเล็กในพื้นที่ดินดั้งเดิมของปู่ย่าซึ่งถือเป็นมรดกชิ้นเดียวที่ตกทอดมาถึงพ่อ และบัดนี้ท

ส่วนใหญ่จะอยู่ที่อำเภอปากช่อง จังหวัดนครราชสีมา ส่วนในกรุงเทพฯ ข

ณพ่อไปส่ง แต่ตอนนี้พี่ขอตัวไปช่วยน้องอ่อนรับแขกก่อนนะคะ” พีรัชเดินห่างไปแล้วโดยไม่รอฟ

่อใย ไม่เจ็บ ไม่ปวดกับการตีจากของเขา แล้วจึงขอตัวกลับโดยไม่รอให้งานเลี้ยงจบลง เพราะคว

าดยื่นมาตรงหน้า ขวัญข้าวเงยหน้าขึ้นมองคนส่งให้ ก่

ยด้วย” เธอเย้าเล่น พ่อบริกรหนุ่มน้

ี่ยนเป็นน้ำอะไรก็บอกม

้ เหมือนกลัวเขาจะนำมันกลับคืนไป “เอาน้ำส้มนี่ล่ะค่ะ น้ำนางเอกเข

ล่นของหญิงสาว ก่อนโค้งแล้วถอยหลังห่

รั่งไปทั่วงานสวยจนขวัญข้าวอิจฉา เธอเชื่อว่าผู้หญิงเกือบทุกคนต้องวาดหวัง วาดภาพงานพิธีสำคัญของตนเองเอาไว้ในใจ เช่นเดียวกับตัวเธอที่อยากให้ทั้งงา

เกือบหมดลงบนโต๊ะ รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวเลือดในกายสูบฉีดรุนแรงเหมือนดื่มแอลกอฮอล

ธอคิดว่าคงต้องบอกลาทั้งคู่แล้วรีบกลับ อาจจะไปอาบน้ำให้ร่างกายเย็นลง ขวัญข