..คุณ

ปอยผมเล็กน้อยระลงมา จมูกโด่งเป็นสันงดงามอยู่เหนือริมฝีปากหยักสวยราวกับอิสตรี ดวงตาสีน้ำเงินเข้มรียาวราวกับนัยน์ตาของพญาเหยี่ยวอยู่ใต้ปื้นคิ้วดกหนา สันกรามกระด้างและปล

่าทาง

ที่นี่ทำไม และ

ย...พา

ที่จะได้ยินเสียงหัวเราะเหี้ยมเกร

คงใช้ให้

ณสุ...ให้พาย

บปา

พร้อมกับก้าวเข้ามาขย

ากเธอและพี่สาวเธออีก ไปให

เจ็บนะคะ ปล่

ที่จับได้ว่าคนรักสวมเขาให้

มาหา ดวงตาสีน้ำเงินเข้

ะเข้าใจผิดก็ได้นะ

ก้ตัวแทนผู้หญิงส

.คุณสุรักคุ

มีอะไรกับผู้ชายคนอื่นจนฉันจับได้หรอก” ลาซาลอสปล่อยมือที่ขยุ้มหัวไหล่ของพาขวั

ยคงยังกลั

รี้ยวกราด “หรือว่ายังมีอะไรที่พวก

คุณลาซ...พาย...ไม่เคยต้องกา

นยิ้ม หรี่

๋อฉันลืมไป ว่าเธอก็คลั

ือด หล่อนไม่เคยคาดคิดมาก่อนเล

ย...พายจะคิดว่าพายไม่

ามาหา และคว้าร่างเล็กที่ยืน

้ฉันฟังเสมอ...เกี่

งจริงๆ หรือ แต่เห็นได้ชัดเลยว่าใช่...เพราะตอนนี้ส

ที่รู้อยู่เต็มอกว่าฉ

เมาเลยพูดไม่ร

สิ่งที่ได้ยิน เพราะมั

เมาแล้ว...แล้วเราค

ก็เลิกกับสุพรรษาแล้ว เธอไม่

จมูกจนหล่อนแทบเมาตามไปด้วยอีกคน หล่อนพยายามดิ

ี้ได้ยังไงกันคะ นี่ป

ว ทั้งโกรธ ทั้งอับอายจนแทบแ

งสาได้แล้ว เธอมันก็แพศยาไม

ะ ได้โปรดเข้าใจพายใหม่ด้วยเถอะ

..คุณลาซทำแบบนี้ ปล่อยพายเถอะนะคะ” หล่อนดิ้นรน หน้าตาตื่นต

งแคร์ด้

ไรเลย ตรงกันข้ามกับพาขวัญที่เ

แต่...แต่อย่ากอดพ

มหยันมากขึ้น “เธอเข้ามาที่นี่ก็เพราะฉ

.เพราะอยากจะช่วยให้คุ

และแสนน่ากลัว “จุ้นจ้านไม่เข้าเรื่อง และจำเอาไว้น

ลาซรักคุณสุมา

ช่เรื่อง

องพาขวัญออกห่างจนหญิงสาวล้มไปกองกั

ต่...แต่คุณลาซรับปากก่อนได้ไ

ปซ