างวัน เขาขับรถเข้าซอยนั้นออกซอยนี้หลายเที่ยวแต่ไม่ยอมจอดที่ร้านไหนสักทีทั้งที่ผ่านร้าน

ทางแล้วหันมามองสิตางศุ์ที่กำลังมองเขาอย่างสงสัยอยู่ไม่น้อย “ผมจะพามาทานอาหารร้านอร่อ

จะกินยากแล้วยังกินมากอีกด้วยหากว่าเป็นอาหารที่ถูกปากซึ่งแน่นอนว่ามนุษย์ส่วนใหญ่มักจะเลือกของกินที่ถูกปาก มงคลก็เช่นเดียวกันเขาจึงได้อ้วนลงพุงจนเสียบุคลิกเช่นนี้ ซึ่งต่างกับชวินลิบลับรา

ou eat กินอะไร

เขาก็ส่งยิ้มให้พร้อมอธิบายเพิ่มเติม “เราผ่านมาแล้ว เฮ้อ!ไม่น่าผ่านตาเลย” มงคล

ซอยค่อนข้างเงียบไม่มีรถสวนหรือคนพลุกพล่านสองข้างทางมีร้านอาหารสลับกับบ้านพักอาศัยเป็นระยะจนมาถึงซอยย่อยที่รถกำลังเลี้ยวเข

อ๊

เสียงแปลกใจ พร้อมกับเหลียวหลังกลับไปมองฝั่งตรงข้ามอย่

ล้วส่ายหน้าช้าๆ “เ

ขาปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วเปิดประตูลงจากรถ พลางเหลียวไปมองฝั่งตรงข้ามสวนอาหารที่ส

นข้าวเสร็จเดี๋ยว

ามแต่ไม่ได้พูดอะไร ได้แต

ษเก่าๆแขวนอยู่ มองจากจุดที่ยืนย่อมไม่เห็นข้อความที่เขียนไว้ด้วยหมึกสีจางบอกถึงความเก่าของป้าย แต่ให้คาดเดาก

งเด็กหญิงคนหนึ่ง ซึ่งมองเผินๆเหมือนมะปรางเด็กที่แตงโมรับมาเลี้ยงยืนอยู่ริมถนนใกล้ประตูไม้ผุๆ นั่นต่างหาก แต่เมื่อหันไปม