“ฉันรู้สึกร้อนรุ่มและไม่สบายไปหมดทั้งตัวเลยค่ะ ช่วยฉันทีนะคะ”

ซูหนวนจิ่วรู้สึกราวกับว่าทั้งร่างของเธอกำลังถูกไฟเผา เธอขยับตัวไปจุมพิตลูกกระเดือกของชายหนุ่มคนนั้นด้วยความอ้อนวอน และร้องขอให้เขามีอะไรกับเธอ

ไม่มีใครสามารถปฏิเสธผู้หญิงสวยอย่างเธอได้ เธอสวย มีเสน่ห์ และดุเย้ายวนมาก

“คุณเป็นคนขอเองนะ”

ชายคนนั้นกลืนน้ำลายจนลูกกระเดือกของเขากระดกขึ้นลง เพราะความหลงใหลไปกับเสน่ห์ของเธอ เขาจึงจับเอวเธอยกขึ้น และก้มตัวลงสนองราคะให้เธอ

“อ๊ะ...” หนวนจิ่วเริ่มครางด้วยความพอใจ

จากเสียงของเธอ มันยากที่จะแยกออกว่าเธอกำลังเจ็บปวด หรือว่ารู้สึกดีกันแน่

ในไม่ช้า ความปรารถนาอันท่วมท้นทำให้เธอโอบไหล่ของชายผู้นี้อย่างไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ จังหวะการขยับร่างกายของเขาทั้งรวดเร็วและรุนแรงจนทำให้เธอถึงจุดสุดยอดในที่สุด ร่างกายของเธอสั่นสะท้านขณะที่นอนแนบไปกับเตียง

เธอเหนื่อยล้าและรู้สึกอยากพักผ่อน ก่อนที่เธอจะหลับตาลง เธอเห็นรอยแผลเป็นสะดุดตาบนหน้าอกที่เต็มไปด้วยเหงื่อของชายคนนั้น

... ...

เช้าวันรุ่งขึ้นหนวนจิ่วตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่ยังเมาค้าง

ขณะที่ลืมตาขึ้น ร่างกายของเธอก็รู้สึกเจ็บระบมไปหมด โดยเฉพาะที่ร่างกายส่วนล่างของเธอ

เธอถูขมับตัวเองพลางพยายามเรียกสติตัวเอง

‘เกิดอะไรขึ้น？ ฉันไม่ได้กำลังดื่มอยู่ในห้องของหวั่นโหรวเหรอ？ ผู้ชายคนนั้นที่ฉันนอนด้วยเป็นใคร？’ เธอคิดในใจ

เมื่อคืนนี้เมิ่งหวั่นโหรวเชิญหนวนจิ่วให้ไปงานปาร์ตี้ล่องเรือสำราญ แล้วหลังจากนั้น...

ปัง！ ประตูถูกกระแทกเปิดออก

“ให้ตายเถอะ！ หนวนจิ่ว！ เมื่อคืนเธอ...” ความประหลาดใจปรากฏชัดบนใบหน้าของหวั่นโหรว

และผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างเธอ หรงยวี่ชู ก็ดูตกใจยิ่งกว่า

หนวนจิ่วตื่นตระหนกพลางดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของเธอไว้ แต่นั่นก็ไม่เพียงพอที่ปกปิดรอยจูบที่เด่นชัดไปทั่วทั้งร่างของเธอได้

มีรอยฟกช้ำที่คอและแขนของเธอ และบรรยากาศในห้องก็บ่งบอกว่า เมื่อคืนนี้เธอได้ร่วมรักกับผู้ชายคนหนึ่ง

“ยวี่ชู ฉันไม่ได้...” หนวนจิ่วต้องการอธิบายตัวเองกับแฟนหนุ่มของเธอ

“หนวนจิ่ว เธอนอนกับผู้ชายคนอื่นจริง ๆ เหรอ！ เธอทำแบบนั้นได้ยังไง？ เธอนอกใจยวี่ชู！”

หวั่นโหรวดูไม่พอใจมาก ฟังดูเหมือนเธอเป็นคนที่ถูกนอกใจเสียเอง

พอได้ยินแบบนั้นหนวนจิ่วก็มองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา

“ฉันไม่ได้ทำแบบนั้นนะ！ หวั่นโหรว ทำไมเธอต้องโกหกด้วย？”

ภายในไม่กี่วินาที หนวนจิ่วก็นึกเหตุการณ์เมื่อคืนรวมถึงความเชื่อมโยงต่าง ๆ ออก

“อะไรนะ...？ ฉันรู้แล้ว ยวี่ชู！ หวั่นโหรวเป็นคนจัดฉากเรื่องทั้งหมดนี้ขึ้น ฉัน...”

“ไม่ต้องพูดแล้ว！ คุณมันก็แค่อีตัว！” ยวี่ชูตวาดขัดจังหวะการพูดของหนวนจิ่ว ดวงตาของเขาส่องประกายเต็มไปด้วยความโกรธ และน้ำเสียงของเขาก็เต็มไปด้วยความรังเกียจ

“หนวนจิ่ว คุณก็เป็นแค่ผู้หญิงสกปรก เหมือนแม่ของคุณ！ ที่ชอบยั่วยวนผู้ชายไปทั่ว ถ้าเธอไม่ได้ทำอะไรโง่ ๆ แบบนั้น ซูซื่อ กรุ๊ป ก็คงไม่ล้มละลายหรอก เป็นความผิดของเธอที่ซูซื่อ กรุ๊ป จบลงแบบนี้！“

“คุณกำลังพูดเรื่องอะไร ยวี่ชู？ แม่ฉันทำอะไร？”

หนวนจิ่วรู้สึกมืดแปดด้านขณะที่เธอนั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนเตียง

“คุณอย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก！”

พูดจบยวี่ชูก็เดินออกไปด้วยความโมโห เมื่อเขาเดินออกไปแล้วหวั่นโหรวก็เผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

“ยวี่ชู รอฉันด้วย！”

เมื่อหนวนจิ่วสงบสติอารมณ์ได้อีกครั้ง เธอก็นึกบางอย่างขึ้นได้ จากนั้นเธอก็สวมเสื้อคลุม และตามเขาไปที่ดาดฟ้า เธอจำเป็นต้องคุยกับเขา

“ยวี่ชู คุณหมายความว่ายังไง？ ซูซื่อ กรุ๊ป ล้มละลายได้ยังไง？ และก็บอกฉันที ทำไมพ่อแม่ของฉันถึงตาย？”

หนวนจิ่วจับไหล่ของยวี่ชูไว้ด้วยมืออันสั่นเทา

ความรู้สึกผิดแสดงออกผ่านสายตาของยวี่ชูชั่วขณะ แต่ไม่นานมันก็ถูกแทนที่ด้วยความโกรธ

“พอสักที！ ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก？”

เขาพยายามสะบัดตัวให้หลุดออกจากมือของหนวนจิ่ว

“แค่คุณบอกความจริงกับฉันมา แล้วฉันจะปล่อยคุณไป นะคะ ได้โปรด... ฉันต้องการที่จะรู้เรื่องนี้จริง ๆ ”

หนวนจิ่วยังคงจับยวี่ชูไว้ทั้งน้ำตา

เธอไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้ตัวเธอกำลังยืนอยู่ข้างราวกั้น

ซึ่งเบื้องล่างนั้นเป็นทะเลที่แสนกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต

“ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ปล่อยผมเดี๋ยวนี้！”

ยวี่ชูหมดความอดทน เขาผลักเธอออกด้วยความโกรธ

ด้วยเหตุนี้ หนวนจิ่วจึงเซถอยหลัง และตกลงไปในน้ำ

“หนวนจิ่ว！” ยวี่ชูเอื้อมมือไปคว้าเธอไว้ แต่ก็ไม่ทันแล้ว

“อั่ก！”

ในไม่ช้าทะเลอันเชี่ยวกรากก็กลืนกินเธอ หนวนจิ่วไม่มีโอกาสแม้แต่จะร้องขอความช่วยเหลือ

หลังจากนั้น ผู้คนที่กำลังหลับใหลอยู่บนเรือสำราญก็ตื่นขึ้นมาทีละคน แต่ไม่มีใครรู้เลย ว่ามีหนึ่งชีวิตกำลังจมลงไปในน้ำอย่างช้า ๆ

... ...

ห้าปีต่อมา ที่สนามบิน

หนวนจิ่วเข็นรถเข็นขนสัมภาระ และกำลังเดินออกไปข้างนอก หมิงฮ่าวทำหน้าอย่างจริงจังแล้วพูดว่า “ให้ผมช่วยคุณแม่นะฮะ”

เธอก้มลงมอง และลูบผมที่อ่อนนุ่มของเขา “ลูกชายแม่มีน้ำใจจริง ๆ ！”

“แล้วหนูล่ะคะ？” หมิงเจาลูกสาวของเธอซึ่งนั่งอยู่บนรถเข็นขนสัมภาระโผล่หน้าออกมา ดวงตาเป็นประกายนั่นทำให้เธอดูน่ารักมาก

“เธอเหรอ เธอก็มีน้ำใจที่ช่วยเพิ่มภาระให้พวกเราไง” หมิงฮ่าวพูดเหน็บแนม

หมิงเจายืดตัวขึ้นแล้วมองไปที่พี่ชายของเธอ

หนวนจิ่วหัวเราะคิกคักขณะดูลูก ๆ ของเธอโต้ตอบกัน และดวงตาของเธอนั้นก็เต็มไปด้วยความเอ็นดู

ทันใดนั้นเองโทรศัพท์ของเธอก็สั่น หลังจากที่หนวนจิ่วเหลือบมองข้อความ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็เลือนหายไป

ข้อความนั้นมาจากจี้หมิงซวี่ “โทรหาผมถ้าคุณมาถึง ผมเตรียมพี่เลี้ยง และรถให้คุณแล้ว” เธออ่านข้อความดังกล่าว

ขณะที่ตาของเธอกำลังจับจ้องอยู่ที่โทรศัพท์ หนวนจิ่วก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงความเป็นสุภาพบุรุษของชายคนนั้นขึ้นมา

เธอลังเลว่าจะโทรหาหมิงซวี่ดีไหม

ขณะที่กำลังตกอยู่ในห้วงความคิด เธอไม่ทันได้สังเกตว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูก ๆ ของเธอ

หมิงเจาถือของเล่นชิ้นโปรดของเธอไว้ในมือ มันเป็นหมีคริสตัลทรงกลม และเธอก็กำลังเล่นกับมันอย่างมีความสุข

ในตอนนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีคนเดินผ่าน และปัดมือของหมิงเจาจนทำให้หมีตกลงบนพื้น ในสนามบินคราคร่ำไปด้วยผู้คน ดังนั้นเมื่อหมีน้อยน่าสงสารตกลงมา มันจึงโดนเตะไปรอบ ๆ

“หมีของหนู！” หมิงเจาร้องเสียงดัง

“หมิงเจา เดี๋ยวก่อน！” หมิงฮ่าวตะโกน

หมิงเจาวิ่งไล่ตามหมีของเธอ โดยมีหมิงฮ่าววิ่งไล่ตามเธอไปอีกคน

ในไม่ช้าหมีก็กลิ้งจนไปหยุดอยู่ที่เท้าของชายคนหนึ่ง

“จับได้สักที！”

หมิงเจาหยิบหมีขึ้นมาด้วยรอยยิ้มก่อนจะเงยหน้ามอง

ผู้ชายตัวสูงและรูปร่างดีซึ่งอยู่ตรงหน้าเธอ เขาสวมชุดสูทสีดำทั้งตัว ใบหน้าของเขาดูดีน่ามอง และมีดวงตาที่ลึกล้ำ การปรากฏตัวของเขาทำให้ผู้ที่เดินผ่านไปผ่านมานั้นไม่กล้าเข้าใกล้เขา แต่ในทางกลับกันเขากลับเป็นที่ดึงดูดของหมิงเจา

ชายคนนั้นก้มลงมองสบตากับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ดวงตาของพวกเขาดูคล้ายคลึงกันมาก

แววตาของหมิงเจาทอแสงเป็นประกายก่อนที่เธอจะใช้แขนโอบรอบต้นขาของชายคนนั้นไว้

“คุณพ่อ！” เธอร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ